"Μανιάτικο", αν τον χάσει...

Κάτοικος Πειραιά;

   Υπάρχουν φορές, που ακούς πάρα πολλά λόγια, χωρίς όμως να γίνεται και η αντίστοιχη πράξη. Κάποιοι, τάζουν λαγούς και πετραχίλια, ωστόσο, το όλο θέμα αποτελεί μία τεράστια αερολογία. Έτσι απλά, για να γίνεται λόγος και να έχουν να ασχολούνται οι πολλοί, μέχρι να βγει κάτι στη φόρα, που θα προσπαθεί να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Μέχρι να πει κάποιος, πως δεν ήταν δυνατό να γίνει, πως στου κουφού την πόρτα, πρέπει να χτυπάς...!
   Ανάλογη περίπτωση, και μία από τις πολλές -ελέω της χρονικής στιγμής, ή καλύτερα, της χρονικής περιόδου στην οποία βρισκόμαστε-, η οποία μπαίνει κι αυτή στη σειρά, με ορισμένους όμως, να προσπαθούν να την κάνουν "ξεχωριστή". Υποστηρίζοντας ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον, το οποίο μάλιστα μετουσιώνεται και σε επίσημη "κρούση", θέλουν να παρουσιάσουν τη δεδομένη κατάσταση, ως το νούμερο ένα φλέγον ζήτημα, που από ώρα σε ώρα, θα σκάσει σαν βόμβα, στον χώρο του ποδοσφαίρου.
   Νομίζω, πως η τελευταία λέξη, αποτελεί ένα από τα σημεία-κλειδιά, από τα οποία σιγά σιγά προδίδεται η διάθεση και γίνεται αντιληπτός ο παραπάνω πρόλογος. Ναι, άλλο ένα θέμα ποδοσφαιρικού περιεχομένου (υπόσχομαι πως δεν θα είναι μονοτονικό το ύφος στις επόμενες αναρτήσεις, υπάρχουν και άλλα θέματα προς διατύπωση!)...
   Το τελευταίο διάστημα, όλες οι μορφές του Τύπου ασχολούνται με το θέμα απόκτησης του Γιάννη Μανιάτη από τον Ολυμπιακό και η οποία βρίσκεται ένα βήμα πριν την αίσια έκβασή της, με τον αμυντικό του Πανιωνίου να αποτελεί παίκτη των Ερυθρόλευκων, από τον Ιανουάριο ή το αργότερο τον ερχόμενο Ιούνιο. Ρεπορτάζ επί ρεπορτάζ, δημοσιεύματα επί δημοσιευμάτων, κάνουν λόγο για επικείμενη μετακόμιση του 24χρονου από τη Νέα Σμύρνη στον Πειραιά. Με λίγα λόγια, το θέμα θα πρέπει να θεωρείται λήξαν, μόνο και μόνο για τον χρόνο αλλά και για το μελάνι που έχει χαθεί για τη συγκεκριμένη μεταγραφή. Οι φίλαθλοι των Πειραιωτών θα πρέπει να αναπληρώσουν τις χαμένες ώρες ύπνου και τα γεύματα που στερήθηκαν, αφού από την αγωνία τους, παραμένουν άυπνοι και νηστικοί.
   Όπως άλλωστε συνέβη και σε προηγούμενες περιπτώσεις, όταν ονόματα ποδοσφαιριστών, γινόντουσαν "καραμέλα" στο στόμα των δημοσιογράφων, σχετικά με τη μετακίνησή τους στο... στρατόπεδο του Φαλήρου. Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, Νίκος Σπυρόπουλος, Παναγιώτης Λαγός, Αβραάμ Παπαδόπουλος, Βασίλης Τοροσίδης, είναι μερικοί από εκείνους που φιγουράριζαν στην ερυθρόλευκη μεταγραφική λίστα και οι οποίοι πρόβαραν την κόκκινη φανέλα, πριν καν κατατεθεί κάποια επίσημη πρόταση, από φαληρικής μεριάς. Βέβαια, δεν γίνεται να μην αναφερθεί το γεγονός πως οι δύο τελευταίοι, υπέγραψαν με τον Ολυμπιακό και φόρεσαν όντως την εμφάνιση με τον Δαφνοστεφανωμένο στο στήθος.
   Για τις τρεις πρώτες περιπτώσεις πάντως, το χαρτί και το μελάνι ξοδεύτηκε χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο, αφού οι δύο πρώτοι αποτελούν παίκτες του Παναθηναϊκού, ενώ ο τρίτος κατά σειρά, ανήκει στην ΑΕΚ. Γι αυτά τα ονόματα, ίσως να έγιναν κάποιες επαφές για την απόκτησή τους, ίσως όμως και όχι. Εκεί, οι Ερυθρόλευκοι βγήκαν... χαμένοι, αφού τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι όπως τα περίμενε ο φίλαθλος κόσμος της ομάδας, με τον κλήρο όμως να πέφτει στα ΜΜΕ, που παραπληροφορούσαν τους... ανυποψίαστους οπαδούς. "Στοιχήματα", που μπορεί να μην... απείλησαν με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο όμως, πλήγωσαν το ηθικό των φίλων του συλλόγου. Αφού άλλα άκουγαν και διάβαζαν και άλλα έγιναν.
   Τώρα, εν έτη 2010 και οσονούπω 2011, έρχεται να συμπληρωθεί το όνομα του Μανιάτη σε αυτή τη λίστα, με τις αποδείξεις όμως να μην έχουν έρθει ακόμα -που μακάρι να δικαιώσουν την Ερυθρόλευκη ΠΑΕ, τον... Τάκη Λεμονή και τον... Κώστα Μήτρογλου-, αλλά σε περίπτωση που εξελιχθεί σε ανάλογη υπόθεση, τότε οι "γαύροι", δεν θα συγχωρέσουν τα αθλητικά Μέσα, αλλά πολύ περισσότερο, θα το κρατήσουν... μανιάτικο στη διοίκηση της αγαπημένης τους ομάδας, η οποία παρά τις διαφαινόμενες προσπάθειες για την απόκτηση του παίκτη, θα έχει γνωρίσει άλλη μία ήττα από τους αιώνιους αντιπάλους... Και δεν θα πρέπει να θεωρείται μόνο ο Παναθηναϊκός ως βασικός ανταγωνιστής, αφού και η ΑΕΚ καραδοκεί, έχοντας μάλιστα ως τρανό παράδειγμα, την περίπτωση του Νάτσο Σκόκο... Αλλη μία -ίσως- χαμένη υπόθεση για το Λιμάνι... και τον κόσμο του ...

Πρόκειται για "θυσία" ή... ευθανασία;

Ου... φονεύσεις τον "φονιά"

   Σίγουρα έχουμε ακούσει όλοι το άσμα που στους στίχους του μιλάει για την "άπονη ζωή (που) μάς πέταξε(ς) στου δρόμου την άκρη..." και λίγο-πολύ, άπαντες έχουμε αναφωνήσει τη συγκεκριμένη φράση, όταν συναντήσαμε κάποια δύσκολη στιγμή, αισθανθήκαμε την εις βάρος μας αδικία ή και όταν νιώσαμε την ατυχία από πάνω μας. Παρά τις αρκετές προσπάθειες που επιχειρήσαμε για την επίτευξη ενός στόχου, το αποτέλεσμα στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία και τότε έρχεται η στιγμή που από το στόμα μας ακούγεται η συγκεκριμένη φράση, με μία δόση αγανάκτησης!
    Επειδή σε όλους τους τομείς, σε όλα τα επαγγέλματα, σε όλες τις περιπτώσεις, μπορεί κάτι να πάει στραβά, ο στίχος φαντάζει χιλιοδιατυπωμένος και γιατί όχι, ο αριθμός ίσως να φτάνει και το μύριο... Άνθρωποι που έχουν δώσει τα πάντα ώστε να πετύχουν ένα σκοπό, βλέπουν εν μία νυκτί να καταστρέφεται το "δημιούργημά" τους, γνωρίζοντας πως έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό χωρίς όμως αίσια έκβαση και πως οι κόποι τους πήγαν χαμένοι. Αφοσιώθηκαν εξ ολοκλήρου πάνω σε ένα αντικείμενο το οποίο θα απέφερε καρπούς και στους ίδιους, αλλά και σε εκείνους που εξαρτώνται από αυτόν ή στηρίζονται σε αυτόν.
   Κάπως έτσι, είναι και η περίπτωση ενός Έλληνα πιτσιρικά, που αποφάσισε να μετακομίσει στην πατρίδα του, άσχετα απ' το ότι έχει γεννηθεί στη Γερμανία και πήρε το μεγάλο ρίσκο να δοκιμάσει τις τύχες του εντός ελληνικών συνόρων, την ώρα που ίσως και να 'ξερε πως θα ήταν πολύ καλύτερα για τον ίδιο, να παραμείνει στη Γερμανία, όπου οι συνθήκες θα ήταν πιο ευνοϊκές. Ωστόσο, κίνητρο και ταυτόχρονα πρόκληση γι αυτόν, ήταν το γεγονός ότι θα αποτελεί κομμάτι μίας πρώτης τάξης δύναμης που έχει δραστηριοποιηθεί στον ελλαδικό χώρο, κάνοντας πρωταθλητισμό κι έχοντας μάλιστα πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία. Ο ίδιος ανυπομονούσε για τη στιγμή που θα έφτανε στην καταξίωση, στην αναγνώριση και στην αποθέωση και όπως είναι λογικό, ένας νεαρός σε αυτή την ηλικία, κάθε άλλο παρά όνειρα μπορεί να κάνει...
   Ο λόγος για τον Κώστα Μήτρογλου, ο οποίος μόλις άκουσε για το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού προς το πρόσωπό του, ευχόταν κάθε βράδυ πριν πάει για ύπνο, οι Ερυθρόλευκοι να κάνουν την πολυπόθητη για τον ίδιο πρόταση, ώστε να βγάλει εισιτήριο για Ελλάδα και συγκεκριμένα για Πειραιά. Όπως κι έγινε. Η προσφορά κατατίθεται στα γραφεία της Γκλάντμπαχ κι ο νεαρός επιθετικός ταξιδεύει για Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ο πιτσιρικάς φανταζόταν τον εαυτό του να αγωνίζεται με τον Δαφνοστεφανωμένο στο στήθος και να οδηγεί την ομάδα του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, του κυπέλλου, ενώ παράλληλα μία καλή πορεία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, είναι ευχής έργον.
   Σιγά σιγά, το όνειρο αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα, αφού πετυχαίνει το μοναδικό τέρμα του Σούπερ Καπ κόντρα στη Λάρισα και χαρίζει το τρόπαιο στο σύλλογο του Φαλήρου. Στην πρώτη του χρονιά με την κόκκινη φανέλα συμπληρώνει έντεκα συμμετοχές, ενώ σκοράρει σε τέσσερις από αυτές. Στους αγώνες απέναντι σε Λάρισα και Ηρακλή, αποτελεί έναν από τους πρωταγωνιστές, σκοράροντας μία -και καλή- και δύο φορές αντίστοιχα. Η ονειρική πορεία όμως, δεν σταματά εκεί, αφού την επόμενη σεζόν παίζει σε εφτά ματς πετυχαίνοντας δύο γκολ, ωστόσο, υπάρχει και το μελανό σημείο. Στον αγώνα με αντίπαλο την Ανόρθωση, αναλαμβάνει την εκτέλεση ενός πέναλτι, στο οποίο αστοχεί και η ομάδα του γνωρίζει την ήττα-αποκλεισμό από τους Κύπριους. Την περίοδο 2009/10, αποτελεί τον βασικό επιθετικό του Ολυμπιακού και καταφέρνει να κερδίσει τον αιώνιο αντίπαλο, "κερδίζοντας" παράλληλα μία θέση στον ερυθρόλευκο ήλιο! Τα μοναδικά δύο τέρματά του χαρίζουν τη νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό, ενώ πετυχαίνει γκολ και σε άλλα επίσης σημαντικά παιχνίδια, όπως αυτά για το θεσμό του Champions League!
   Και μετά ήρθε το "μυρμήγκι"... Οι ιθύνοντες του συλλόγου προσλαμβάνουν για προπονητή τον Ερνέστο Βαλβέρδε και κάπου εκεί έρχεται η αρχή του τέλους για το... παραμύθι του μικρού. Ενώ πρώτα είχε προηγηθεί μία συνομιλία του Μήτρογλου με τον Σωκράτη Κόκκαλη, ο οποίος τον συμβούλεψε να σταματήσει να πανηγυρίζει σχηματίζοντας με τα χέρια του δύο "πιστόλια", μετέπειτα ήρθε και η επιβολή του τρόπου διοίκησης του Ισπανού τεχνικού, που έδωσε στον Έλληνα επιθετικό να καταλάβει πως δεν υπάρχει χρόνος για... παιχνίδια. Η τρέχουσα σεζόν αποτελεί αναμφισβήτητα μία μαύρη περίοδο για τις ημέρες που περνά ο 22χρονος φορ στον Πειραιά, αφού ο Βάσκος δεν εμπιστεύεται στο ελάχιστο, τον -πρώην- "πιστολέρο".
   Αντ΄ αυτού, βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα ο δανεικός Μιραλάς, ο οποίος δεν βγαίνει από την εντεκάδα και ως εναλλακτική επιλογή, υπάρχει ο 34χρονος Μάρκο Πάντελιτς. Δύο συγκυρίες που δεν επιτρέπουν στον περσινό "φονιά" να κερδίσει την εκτίμηση του προπονητή του, με αποτέλεσμα ο πρώτος, να μένει συνεχώς εκτός αποστολής. Μέχρι εδώ, η αλήθεια είναι πως δεν έχω πει κάτι καινούργιο, ωστόσο στη συνέχεια, θα δικαιολογήσω και τον τίτλο του κειμένου...
   Πλέον, ο "Γερμανός" θεωρείται ξένο σώμα στον Ολυμπιακό και αναζητείται η ιδανική φόρμουλα για την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση του ονόματός του, έτσι ώστε να "τσιμπήσουν" άλλοι σύλλογοι και να... βολευτούν με την εξασφάλιση των υπηρεσιών του παίκτη και παράλληλα, να δεχτούν την ταυτόχρονη παραχώρηση σημαντικών μονάδων που διαθέτουν στο ρόστερ τους, για τις οποίες ενδιαφέρονται οι Ερυθρόλευκοι. Με δύο λέξεις, δηλαδή, Γιάννης Μανιάτης. Ο αρχηγός του Πανιωνίου αποτελεί διακαή πόθο και εναλλακτική επιλογή για το δεξί άκρο της άμυνας του ΟΣΦΠ και οι Πειραιώτες "θυσιάζουν" τον Κώστα Μήτρογλου, ώστε να γίνει πιο εύκολη η απόκτηση του 24χρονου διεθνή αμυντικού.
   Το θέμα τώρα, βέβαια, είναι πως ναι μεν ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε χρησιμοποιεί ως δόλωμα τον άλλοτε βασικό του επιθετικό, αλλά από την άλλη, υπάρχει και ένα τεράστιο ποσοστό, εκείνος να οδηγηθεί στην ολική καταστροφή και σε μία τέτοια -ανεπιθύμητη- περίπτωση, θα μιλάμε για "ευθανασία" του παίκτη, από την ίδια του την ομάδα. Από αυτήν, που τόσο πιστά υπηρέτησε ο 22χρονος... Κι αυτό, θα είναι το μεγαλύτερο κρίμα...

ΥΓ1: Τουλάχιστον να δοθεί δανεικός στην ομάδα του Άρη, η οποία έχει μεγαλύτερες βλέψεις από τον Πανιώνιο που κινδυνεύει να υποβιβαστεί και επίσης, διαθέτει στον πάγκο της τον Ραούλ Κούπερ. Για όσο τον έχει...

ΥΓ2: Αν ισχύει η επιθυμία των ανθρώπων του Ολυμπιακού για ενίσχυση του ελληνικού στοιχείου, θα πρέπει να προσέξουν σαν τα μάτια τους τον Μήτρογλου και να μην δίνουν περισσότερη σημασία σε παίκτες που έχασαν μέσα από χέρια τους κατά το παρελθόν (σ.σ Κώστας Φορτούνης) ...

Η "ζεστή" συντροφιά ενός... σκύλου!

Φίλοι...

   Μέρες γιορτινές, με τον ήλιο να έχει την τιμητική του και χωρίς το κρύο να είναι αρκετό για να μας θυμίζει πως είμαστε καταμεσής των Χριστουγέννων. Η συγκεκριμένη περίοδος ωστόσο, επιβάλλει μία ατμόσφαιρα χαράς και οικογενειακής θαλπωρής, με τα δώρα να πηγαίνουν και να 'ρχονται μεταξύ των αγαπημένων προσώπων και το κλίμα να είναι άκρως ευδιάθετο. Οι συγγενείς μαζεύονται στα σπίτια, τα οποία είναι ιδανικά στολισμένα, διατηρώντας μάλιστα μία παράδοση, που δεν λέει να την αλλάξει κανείς. Τα κόκκινα τραπεζομάντηλα απλώνονται από τη μία άκρη του τραπεζιού στην άλλη και τα πιάτα τοποθετούνται μαζί με τα μαχαιροπίρουνα, συνοδεύομενα από επίσης κόκκινες χαρτοπετσέτες, σχεδιασμένες με χριστουγεννιάτικες φιγούρες. Το στερεοφωνικό δίνει το ρυθμό παίζοντας επίκαιρα τραγούδια και οι θόρυβοι από τα πεινασμένα στόματα, συμπληρώνουν την ηχητική παράσταση...
   Ολοι οι παρευρισκόμενοι βρίσκουν και ικανοποιούν τις ορέξεις τους, με τις μαγειρικές επιλογές της οικοδέσποινας, ενώ το κρασί ρέει άφθονο παράλληλα. Με το τέλος της... δοκιμής, οι συζήτηση ξεκινά και αμέσως εξαπλώνεται σε θέματα που αφορούν τη δεδομένη κοινωνική και οικονομική κατάσταση που επικρατεί στο τριγύρω περιβάλλον, αλλά και στο πιο ευρύ. Άποψη επί της απόψης, κουβέντα στη κουβέντα, τα γλυκίσματα κάνουν την εμφάνισή τους και όλοι σπεύδουν να γλυκαθούν, αφού υπάρχει ακόμα ένα κενό κάπου στην κοιλιά τους (όπως λέγαμε όλοι μας μικροί). Μπορεί ανά στιγμές η ένταση των ομιλούντων να αυξάνεται κατά ορισμένα ντεσιμπέλ, ωστόσο οι σύζυγοι -κυρίως- επαναφέρουν τον άντρα τους σε... τάξη.
   Με το πέρας των εδεσμάτων, οι άντρες του σπιτιού παραμένουν στην τραπεζαρία συνεχίζοντας την κουβέντα επί πολιτικών ή αθλητικών ζητημάτων, ενώ οι γυναίκες μετακομίζουν στο διπλανό σαλόνι, συζητώντας για οικογενειακά ή "δικά τους θέματα", με τη συνοδεία καφέ.
   Κάπως έτσι φαντάζομαι πως είναι το σκηνικό στα περισσότερα σπίτια αυτές τις μέρες, αφού έτσι άλλωστε έχει μάθει ο Έλληνας. Το έχει στο αίμα του, που λέμε, από αυτό χαρακτηρίζεται ο ελληνικός λαός. Περιμένει να φτάσουν οι Άγιες μέρες, να συναντηθεί με το υπόλοιπο σόι και να πει όσα δεν μπορεί να πει όταν τρέχει τις κοινές καθημερινές ημέρες.
   Φέτος πάντως, ανήμερα των Χριστουγέννων, τα πράγματα εκτυλλίχθηκαν κάπως διαφορετικά σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, αφού τώρα πια, υπάρχουν νέα δεδομένα και επικρατούν καινούργιες καταστάσεις... Μπορεί το πρωί να έδωσα ραντεβού με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας στο χώρο του σαλονιού, υπήρχε όμως μία σημαντική διαφορά απ' ότι πέρσι ή πρόπερσι, κ.ο.κ. Τα δώρα μεταξύ μας, μοιράστηκαν από όλες τις μεριές, προς όλες τις μεριές. Εκπλήξεις από τους γονείς προς τα παιδιά, αλλά και το αντίστροφο. Και το καλύτερο; Οι χαρακτηριστικές ατάκες των γονιών, οι οποίοι χαίρονται για ανάλογες στιγμές, όπως βέβαια κι εμείς με τη σειρά μας. "Το καλύτερο δώρο για μένα είναι ότι είμαστε όλοι μαζί εδώ!", υποστηρίζει η μητέρα μου, "περισσότερο με νοιάζει η κάρτα από το δώρο!", επισημαίνει ο πατέρας μου. Λόγια που σε φορτίζουν συναισθηματικά και ο μόνος τρόπος αντίδρασης από τη μεριά σου, είναι να ανταποδώσεις με ένα χαμόγελο, θέλοντας όμως να δράξεις της ευκαιρίας και να τους ευχαριστήσεις για ότι σου έχουν προσφέρει -απλόχερα!- μέχρι εκείνη τη στιγμή.
   Κάπου εκεί, έρχεται η ώρα που πρέπει να ντυθώ και να αναχωρήσω για Αθήνα, μιας και η δουλειά, δεν αναγνωρίζει από... έντονες οικογενειακές στιγμές. Αντ' αυτού όμως, σε θέλει συνεπή στην ώρα σου και στην παραγωγικότητά σου, παρά το γεγονός πως δεν σε ανταμείβει για την προσφορά και τους κόπους σου...
   Επικρατεί ερημιά στους δρόμους και στο μετρό, αφού το μεγαλύτερο ποσοστό εκμεταλλεύεται αυτών των ειδικών ημερών και βρίσκεται κοντά στους δικούς του ανθρώπους... Αφήνω το αυτοκίνητο, επιβιβάζομαι στο τρένο και κατεβαίνω στο σταθμό του προορισμού μου. Περπατώντας για ένα πεντάλεπτο, διασχίζω το δρόμο που περνά έξω από κλειστές καφετέριες και από ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων. Παντού σιωπή. Σε μία γωνία, έχω συνηθίσει πλέον να βλέπω έναν άπορο άνδρα, ο οποίος κάθεται ήσυχος στην άκρη του πεζοδρομίου, περιμένοντας πως κάποιος θα φιλοτιμηθεί να του δώσει ένα ψιλό. Πάντως, παρατήρησα πως σήμερα δεν ήταν μόνος του. Ενώ άλλες φορές καθόταν μονάχος κι έρημος, σήμερα είχε δίπλα του ένα σκύλο. Σίγουρα δεν ήταν δικός του, ωστόσο όμως, είχε κι εκείνος την επιθυμία ή και την ανάγκη, να έχει μία μορφή παρέας, μέρα που είναι! Καθώς συνέχισα την πορεία μου για τη δουλειά, σκεφτόμουν τί ακριβώς θα γράψω για αυτό που μόλις είδα...
   Οταν ήρθε η ώρα να πάρω το δρόμο της επιστροφής, πέρασα πάλι μπροστά από τον άπορο και στη γωνία, κοντοστάθηκα. Εβγαλα ψιλά από την τσέπη μου, γύρισα πίσω προς το μέρος του και τα έριξα στο πλαστικό ποτηράκι που είχε μπροστά του. Ένα άμεσο "ευχαριστώ" ήταν η απάντησή του κι εγώ ανταπέδωσα, λέγοντας "καλές γιορτές". Κατευθυνόμενος προς το σταθμό του μετρό, μου ήρθε αυτόματα η ατάκα μου, αφού με δεδομένη την κατάστασή του, μόνο καλές δεν θα μπορούσε να είναι για εκείνον οι γιορτές. Ίσως να ήταν προτιμότερο να έλεγα "χρόνια πολλά", αφού αυτό δεν ακούγεται τόσο οξύμωρο...
   Πάντως, ξέχωρα από το ότι θα ήταν όντως καλές οι γιορτές αν επικρατούσαν διαφορετικά δεδομένα για τον ίδιο, μπορεί εκείνος να ήθελε να πιστέυει πως και πάλι ήταν καλές, έχοντας στο πλάι του παρέα! Ανεξάρτητα από το είδος της παρέας... Αφού κι έτσι, μπορεί να υπάρχει μία μορφή "ζεστασιάς"...!

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Το "πολυκατάστημα" και το... μαγαζάκι

Απόρθητο... κάστρο!

   Φαντάζομαι πως ένα απόγευμα προς βράδυ Σαββάτου ή Κυριακής, περπατώ σε ένα δρόμο όπου δεξιά κι αριστερά, βρίσκονται εμπορικά μαγαζιά και λόγω χριστουγέννων, όλα τους είναι στολισμένα, το καθένα όμως με τον δικό του τρόπο. Το όλο σκηνικό σου δίνει μία αίσθηση ζεστασιάς και παράλληλα, την πιο κατάλληλη διάθεση για το γιορτινό κλίμα που επικρατεί.
   Προχωρώντας στον ίδιο δρόμο που αποτελείται από μία ευθεία, φτάνω σε μία πλατεία, η οποία είναι άκρως εντυπωσιακά διακοσμημένη. Δέντρα φωταγωγημένα και ηχεία σε διάφορα σημεία της πλατείας, από τα οποία ακούγονται χαρμόσυνα, επίκαιρα τραγούδια. Γενικά πάντως, είναι τέτοια η ατμόσφαιρα που επικρατεί εκείνη τη στιγμή, που αν και φορώντας χοντρό μπουφάν, έχω την πρόθεση να παραμείνω στο συγκεκριμένο μέρος.
   Άλλωστε, δεν γινόταν να μην προσέξω το εκθαμβωτικό κτίριο που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά της πλατείας, το οποίο είναι ανάλογα στολισμένο από... τα θεμέλια έως τη στέγη, με μία βιτρίνα, η οποία σε "τραβάει" να την θαυμάσεις από κοντά! Η είσοδος το ίδιο αξιοπρόσεκτη, ενώ δεν γίνεται να μη ρίξεις και μία ματιά στον εσωτερικό χώρο του καταστήματος, που αναμφισβήτητα δεν σε αφήνει... ασυγκίνητο. Η διακόσμηση είναι προσεγμένη και συνάμα εντυπωσιακή, ενώ τα έπιπλα και ο διάδρομος, λάμπουν και γυαλίζουν! Οι βόλτες εντός του οικοδομήματος, δεν θέλεις να τελειώσουν ποτέ κι ας έχεις περάσει πάμπολλες ώρες μελετώντας ένα προς ένα τα προϊόντα του. Ωστόσο, έρχεται η στιγμή που το παίρνεις απόφαση μη μπορώντας πια να αντισταθείς στους αμέτρητους πειρασμούς και αποχωρείς από το "κόσμημα" της πλατείας.
   Συνεχίζοντας τον ποδαρόδρομο μέσω ενός όχι και τόσο φωταγωγημένου στενού δρόμου, βλέπεις ένα μικρό μαγαζί, το οποίο δεν φέρνει ούτε στο ελάχιστο του κατά πολύ μεγαλύτερού του που είχες την χαρά να επισκεφθείς λίγο νωρίτερα. Τα φώτα εμφανώς πιο... τρεμάμενα και η ζεστασιά δεν είναι αρκετή για να σε κρατήσει για πολλή ώρα εντός των τεσσάρων τοιχών, ενώ και τα ράφια δεν σου κινούν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Η πελατεία είναι τόσο μικρή, όσο και η προθυμία του ιδιοκτήτη για περισσότερη ενασχόληση με τα της επιχείρησής του, αφού μετά από αρκετές προσπάθειες, καταλαβαίνει πως δεν έχει τη δύναμη να σταθεί άξια απέναντι στο τεράστιο εμπορικό που αποτελεί το σημείο αναφοράς της περιοχής.
   Κάνοντας μία ύστατη περιήγηση στα προϊόντα που βρίσκονται εντός του μαγαζιού, παρατηρείς πως μονάχα ένα, άντε δύο αγαθά αξίζουν της προσοχής σου και αναρωτιέσαι γιατί αυτά κοσμούν τα ράφια του λιλιπούτιου σκοτεινού μέρους και όχι εκείνα του κομψοτεχνήματος, που σίγουρα θα ανέβαζαν κι άλλο την αξία των δύο αυτών αξιοπρόσεκτων προϊόντων...
   Κάπως έτσι λοιπόν, με τη βοήθεια της παραπάνω "εισαγωγής", μπορώ ιδανικά να παρομοιάσω τα τρία "στοιχεία" που έχω στο μυαλό μου και τα οποία τα βλέπω ακριβώς όπως προλόγησα.
   Το "κατάστημα-πλατεία" χαρακτηρίζει πλήρως την ομάδα του Ολυμπιακού, του οποίου οι άνθρωποι έχουν κάνει μία καλή προσπάθεια για την επανάκτηση των σκήπτρων και όπως αποδεικνύεται, ο σχεδιασμός πηγαίνει κατ' ευχήν και μπορεί να χαρακτηριστεί ως σωστός. Έχοντας τον ειδικό... διευθυντή με τα "κλειδιά" ανά χείρας και ο οποίος διαθέτει την ανάλογη φιλοσοφία κι εμπειρία, τα "προϊόντα" στα... ράφια του μαγαζιού, τραβούν το ενδιαφέρον πάνω τους, όπως και την προσοχή όλων. Με τα καλύτερα "αγαθά" να κοσμούν τα... πάνω ράφια, το οικοδόμημα του προέδρου, παρελαύνει στις εγχώριες διοργανώσεις, με ακόμα καλύτερες για τους ίδιους συγκυρίες, τις αδυναμίες των υπολοίπων. Εκμεταλλευόμενος τα λάθη και τα... πάθη των άλλων, ο σύλλογος του Φαλήρου απολαμβάνει τη μοναξιά της κορυφής, γελώντας με τα στραβοπατήματα των διωκτών του και ταυτόχρονα μπορεί να καυχιέται πως αποτελεί τον μοναδικό διεκδικητή του φετινού τίτλου στην Ελλάδα.
   Βέβαια, αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί πολύ πιο εύκολα και ξεκούραστα, αν διέθετε και τα "στολίδια" που... λάμπουν μακριά από τα δικά του "ράφια", με άξιους αναφοράς τους Τζιμπρίλ Σισέ και Σωτήρη Νίνη, οι οποίοι αποτελούν τους μοναδικούς διασωθέντες του "πράσινου ναυαγίου". Οι εμφανίσεις του Γάλλου επιθετικού αποτελούν αναμφισβήτητα πόλο έλξης για συλλόγους του εξωτερικού και κάλλιστα το ρίσκο που πήρε ο Παναθηναϊκός και το οποίο του βγήκε σε καλό, θα μπορούσε να το έχει στις τάξεις του, ο "αιώνιος" αντίπαλος. Ενώ όσον αφορά την παρουσία του νεαρού μέσου στην ομάδα του "τριφυλλιού", ίσως να ήταν καλύτερο να μετακομίσει σε μία πιο υγιή ομάδα, που αυτή θα προερχόταν από το εξωτερικό, ή γιατί όχι, να ήταν εκείνη των "ερυθρόλευκων"...
   Τέλος, σχετικά με το μαγαζάκι-γωνία, ο Παναθηναϊκός φαίνεται πως εξελίσσεται σε τέτοιο, λόγω των τελευταίων καταστάσεων που επικρατούν στις τάξεις των "πρασίνων", με... τρανή απόδειξη, την αποχώρηση των ανθρώπων που ονειρευόντουσαν κι ήλπιζαν, πως θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αντάξιο των προσδοκιών "μεγαλούργημα", το οποίο θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην επικράτηση, την κυριαρχία και την αυτοκρατορία, που έχει "χτίσει" ο βασικός αντίπαλός τους.
   Πάντως, αν στον Πειραιά παραμείνουν προσηλωμένοι στο έργο τους και δεν επαναπαυθούν βλέποντας τα σημάδια αποσύνθεσης των "πράσινων", τα δείγματα μικρής ομάδας από μεριάς "κίτρινων" και τα σκαμπανεβάσματα των "ασπρόμαυρων" αντιπάλων τους και με την παράλληλη και σωστή απόκτηση των ιδανικών "στολιδιών" που βρίσκονται δεξιά κι αριστερά, τότε σίγουρα, θα υπάρχει μονοπώλιο στην υπόθεση "ελληνικό πρωτάθλημα"... Και αυτό θα αποτελεί έναν καλό οιωνό, για την ταυτόχρονη-αξιόλογη πορεία του συλλόγου (και) στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις...!

Υπάρχει "ζωή" στον Αρη... και στον ΠΑΟΚ!

"Όπλο" η έδρα!

   Πείτε με "παράνομο", πείτε με "άπιστο", πείτε με όπως θέλετε, αλλά εγώ νομίζω πως πρέπει να ενημερωνόμαστε τουλάχιστον για τα σημαντικότερα γεγονότα και μάλιστα για έναν χώρο που δεν μας φταίει σε τίποτα.. Τουλάχιστον σε πρώτο πλάνο.
   Αναφέρομαι στον χώρο του ποδοσφαίρου, ο οποίος μαστίζεται από ένα κάρο προβλήματα και πρέπει να του "φορτώνουμε" κι από πάνω, διάφορα άλλα, που στο κάτω κάτω δεν αφορούν καθόλου τον τομέα των αθλητικών.
   Έτσι λοιπόν, θα γίνω πιο συγκεκριμένος και σας εξηγώ αμέσως, τί ακριβώς εννοώ. Χθες και προχθές, η Ελλάδα γενικότερα και η Θεσσαλονίκη ειδικότερα, πανηγύρισαν τις νίκες-πρόκριση στον επόμενο γύρο του Europa League, απέναντι σε Ντιναμό Ζάγκρεμπ και Ρόζενμποργκ. Ο "δικέφαλος" επικράτησε της κροατικής ομάδας με 0-1 και οι "κίτρινοι", των Νορβηγών, με 2-0! Σήμερα λοιπόν, οι άνθρωποι των δύο συλλόγων είχαν κάθε λόγο να ξυπνήσουν αγχωμένοι, αφού το μεσημέρι θα μάθαιναν τους επόμενους αντιπάλους τους. Όπως κι έγινε. Ο ΠΑΟΚ λοιπόν κληρώθηκε με την ρωσική ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ενώ ο Άρης θα τεθεί αντιμέτωπος με την αγγλική Μάντσεστερ Σίτι.
   Το πρώτο παιχνίδι της ομάδας του Ραούλ Κούπερ, θα λάβει χώρα στο "Κλεάνθης Βικελίδης" (15/02/11), ενώ ο επαναληπτικός θα πραγματοποιηθεί στις 24/02/11, στο γήπεδο του βρετανικού συλλόγου. Οι "πολίτες" προέρχονται από ένα δυνατό πρωτάθλημα -ίσως και το καλύτερο στην υφήλιο-, διαθέτοντας στο ρόστερ τους ποδοσφαιριστές εγνωσμένης αξίας, ωστόσο, η ομάδα της Θεσσαλονίκης μπορεί να εκμεταλλευτεί τον παράγοντα έδρα και μέσα στο "καμίνι", μπορεί να πετύχει το αποτέλεσμα που θα του δώσει και το εισιτήριο για την επόμενη φάση του θεσμού. Και στη συνέχεια, ταξιδεύει στο Μάντσεστερ παρατάσσοντας έναν τερματοφύλακα και... δέκα αμυντικούς, με σκοπό να κρατήσει το υπέρ του σκορ! Κι αν το όνειρο βγει αληθινό, τότε επόμενο εμπόδιο θα αποτελέσει μία εκ των Μπεσίκτας/Δυναμό Κιέβου.
   Από τη μεριά του ΠΑΟΚ, δεν διαφέρουν κατά πολύ, ίσως είναι και κάπως καλύτερα-ευνοϊκότερα. Έχοντας κι εκείνος τον πρώτο αγώνα μέσα στην "καυτή" Τούμπα, τότε τα πράγματα μπορεί και να εξελιχθούν έτσι όπως τα... ονειρεύονται οι άνθρωποί του. Υποδεχόμενος την ΤΣΣΚΑ στη συμπρωτεύουσα (17/02/11), παρουσιάζοντας έναν πολύ σοβαρό αγωνιστικό εαυτό και μία αξιοζήλευτη εικόνα, τότε μπορεί να πετάξει για Μόσχα (22/02/11) με ένα βάρος λιγότερο και γιατί όχι, χωρίς ιδιαίτερο άγχος. Και στη συνέχεια, τα όνειρα συνεχίζονται, με αντίστοιχο σενάριο -άντε κάπως δυσκολότερο-, απέναντι σε Σεβίλλη ή Πόρτο.
   Πάντως, μετά τα διαπιστευτήρια και των δύο ομάδων οι οποίες έδειξαν ότι μπορούν να κοντράρουν οποιοδήποτε αντίπαλο, μένει να αποδείξουν πως αυτό που φαντάζει απίθανο, δεν είναι και ακατόρθωτο...!

Για τυχόν απορίες, τα ζευγάρια στη φάση των "32" είναι τα εξής:

Νάπολι - Βιγιαρεάλ

Ρέιντζερς – Σπόρτινγκ Λισσαβόνας

Σπάρτα Πράγας - Λίβερπουλ

Άντερλεχτ - Άγιαξ

Λεχ Πόζναν - Μπράγκα

Μπεσίκτας – Δυναμό Κιέβου

Βασιλεία – Σπαρτάκ Μόσχας

Γιουνγκ Μπόις - Ζενίτ

Άρης – Μάντσεστερ Σίτι

ΠΑΟΚ – ΤΣΣΚΑ Μόσχας

Σεβίλλη - Πόρτο

Ρουμπίν Καζάν - Τβέντε

Λιλ - Αϊντχόφεν

Μπενφίκα - Στουτγάρδη

Μπάτε Μπορίσοφ – Παρί Σεν Ζερμέν

Μέταλιστ - Λεβερκούζεν

Και η φάση των «16»:

Μπενφίκα/Στουτγάρδη - Μπάτε Μπορίσοφ/Παρί Σεν Ζερμέν

Μπεσίκτας/Δυναμό Κιέβου – Άρης/Μάντσεστερ Σίτι

Ρούμπιν Καζάν/Τβέντε - Γιουνγκ Μπόις/Ζενίτ

ΠΑΟΚ/ΤΣΣΚΑ Μόσχας – Σεβίλλη/Πόρτο

Λιλ/Αϊντχόφεν – Ρέιντζερς/Σπόρτινγκ Λισσαβόνας

Μέταλιστ/Λεβερκούζεν – Νάπολι/Βιγιαρεάλ

Άντερλεχτ/Άγιαξ – Βασιλεία/Σπαρτάκ Μόσχας

Σπάρτα Πράγας/Λίβερπουλ - Λεχ Πόζναν/Μπράγκα

Το "καλαθάκι" ας γίνει... καρότσι!

Μα πού πήγαν όλοι;

   Ημέρα γενικής απεργίας η χθεσινή κι έτσι βρήκα την ευκαιρία να προβώ σε ορισμένες εξωτερικές δουλειές... Σούπερ μάρκετ κλπ... Μπορεί να περνάς ωραία όταν κάνεις μία βόλτα μπροστά από μία ποικιλία προϊόντων, να γεμίζει το μάτι σου και να μπερδεύεται ο νους σου, ωστόσο η τσέπη δεν σου επιτρέπει να ψωνίζεις αλόγιστα. Κοιτάς προσεκτικά τα ταμπελάκια, να κάνεις συγκρίσεις ώστε να συνδιάσεις σωστά την ποιότητα, την ποσότητα και την τιμή και άντε να βάλεις στο καλάθι σου -παίρνει κανείς καρότσι; συμφέρει;- ένα αγαθό το οποίο θα σε ικανοποιήσει στιγμιαία και το οποίο δεν ξεπερνά τα 2 ευρώ. Κοιτάς δεξιά κι αριστερά ανθρώπους διάφορης ηλικίας -από τη δική μου (22) έως και την "τρίτη"- να κάνουν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις με εσένα, ενώ ελάχιστοι είναι εκείνοι που απλώνουν το χέρι και πετούν τα προϊόντα στο καρότσι (!), χωρίς τη μηδαμινή σημασία στην αξία τους.
    Τη δεδομένη χρονική στιγμή, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα, αν και η αλήθεια είναι πως η ευχαρίστηση υπερισχύει της διστακτικότητας για το δίλλημα "να το πάρω, να μην το πάρω...", αφού για να ξεχαστείς -όσο είναι αυτό δυνατό- από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πλειοψηφία της χώρας και εσύ μαζί, αρκείσαι στην προσωρινή shopping ανακούφιση.
   Σε μία άλλη εποχή, ίσως να μην επικρατούσε αυτή η εικόνα. Αν οι υπεύθυνοι για τη δεδομένη κατάσταση που επικρατεί, δεν... ένιωθαν τη γλύκα της θέσης και ταυτόχρονα κι οι "αυλικοί" τους, η κίνηση στους διαδρόμους θα ήταν μεγαλύτερη, όπως και η προθυμία της... νοικοκυράς για το γέμισμα του καλαθιού της, ή του καροτσιού της. Προς το παρόν όμως, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, αλλά αλλάζει η νοοτροπία του μέσου Έλληνα πολίτη, που αν αποφασίσει να πραγματοποιήσει μία εντός των θεμιτών ορίων επανάσταση, κόντρα στην λάθος καθοδήγηση των... υπεύθυνων-ανεύθυνων, τότε μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί προτίστως από τις... ανάγκες των άλλων και έπειτα να υλοποιήσει μία αξιόλογη ιδέα, για την οποία θα βρει άξιους και πολυάριθμους συμπαραστάτες.
   Όπως για παράδειγμα, ο κοινωνικός ιστότοπος του "Facebook", όπου εκατομμύρια ανθρώπων έχουν δημιουργήσει το δικό τους προφίλ, με κάθε είδους προσωπική πληροφορία, έχοντας τη δυνατότητα να συνομιλούν με τους γνωστούς-άγνωστους φίλους τους... Με μία λαϊκή συσπείρωση μέσω ένος ανάλογου και αντίστοιχου τρόπου επικοινωνίας και έκφρασης, οι συνειδητοποιημένοι πολίτες της χώρας, θα μπορούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους, με κοινό σκοπό και στόχο την αφύπνιση των υπολοίπων, για την όλο και πιο δυναμική κινητοποίηση της ανθρώπινης μάζας, ενάντια στο κατεστημένο, που θέλει να έχει ως υποχείριο τους πολλούς και σε ηγετικό ρόλο τους λίγους και την απόλυτη χειραγώγηση της... κοιμισμένης ή και αδύναμης πλειοψηφίας.
   Μήπως ήρθε όμως η ώρα για την οργή του λαού, εκφραζόμενη από τη φωνή του; Και χωρίς αυτό να φτάνει στα αυτιά των "από πάνω", μεταφραζόμενο ως "σκυλί που φωνάζει, δεν δαγκώνει" (;) Γιατί ως γνωστόν, αν ταΐσεις το σκυλί με ωμό κρέας, τότε αγριεύει κατά πολύ... Έως και αφάνταστα...

Persona non grata...

Εκ των αφορμών...

   Πάνε μέρες τώρα που δεν βρήκα την ευκαιρία να βάλω τις σκέψεις μου σε μία τάξη και να γράψω μια,δυο,τρεις αράδες... Λόγω έλλειψης χρόνου και ευκαιρίας μη δοθείσης, δεν κατέστη δυνατόν να διατυπώσω κάτι το οποίο θα μπορούσα να καθίσω και να το ξαναδιαβάσω άλλες πέντε-έξι φορές...
   Τώρα όμως, τα πράγματα και οι συνθήκες είναι διαφορετικές, αφού ακολουθεί ένα χαλαρωτικό διήμερο σχετικής ανεμελιάς και το πρωινό ξύπνημα δεν είναι αναγκαίο. Πόσο μάλλον βέβαια, όταν κάθομαι στο καινούργιο γραφείο και με αφορμή τις εμπειρίες μου, μπορώ να κάνω λίγο θόρυβο πατώντας τα πλήκτρα...
   Ο τίτλος που "κοσμεί" αυτό το κείμενο ναι μεν μπορεί να φαίνεται γενικός, ωστόσο δε, αφορά πολλά, διάφορα και συνάμα σχετικά μεταξύ τους πράγματα. Αρχής γενομένης με την αναθεματισμένη οδύσσεια της οποίας έπεσα θύμα, όπως άλλωστε έχω συνηθίσει να πέφτω θύμα μίας... αρρωστημένης και παρανοϊκής κατάστασης που επικρατεί σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα, όταν σήμερα αναγκάστηκα να βάλω σε μπελάδες το κακόμοιρο smartάκι και να μεταβώ στο κέντρο της πρωτεύουσας. Με μία λέξη: στο χάος, στην κόλαση! Αποτέλεσμα της απεργίας των ΜΜΜ -που αν και άλλες φορές με εξυπηρετούν ιδανικά, σήμερα άκουσαν τα εξ αμάξης- όλη η Αττική κυκλοφορούσε σήμερα με Ι.Χ ή μηχανές. Συνέπεια αυτού, ένα απίστευτο, ατελείωτο και ανελέητο μποτιλιάρισμα που έσπαγε τα νεύρα και του πιο φιλήσυχου ανθρώπου.
   Ξεκινώντας στις 2μιση το μεσημέρι, πραγματοποιώντας και μία λάθος πορεία -τα διλλήματα δεν είναι με το μέρος μου-, έφτασα στον προορισμό μου στις 5 το απόγευμα. Όχι, δεν πήγαινα για καφέ στην Αράχωβα... Στο Μέγαρο Μουσικής πάσχιζα να φτάσω. Το τελευταίο μισάωρο πάντως, το έφαγα μέχρι να βρω να παρκάρω στα γύρω στενά. Εν τέλει, άφησα το κατα τ' άλλα μικροσκοπικό όχημα σε πληρωτέο parking, με χρέωση 18,5 ευρώ για χρονικό διάστημα 5 ωρών! Ο γυρισμός οφείλω να ομολογήσω πως ήταν πολύ πιο εύκολος και χαλαρός, αφού στις 10και το βράδυ, είχαν ήδη γυρίσει όλοι στα σπίτια τους.
   Τώρα, θα μου πείτε πού κολλάει ο τίτλος, αλλά και πολύ σωστά, θα υπάρξουν κάποιοι που κύριο ερώτημά τους, αποτελεί η μετάφρασή του... Persona non grata, σημαίνει "ανεπιθύμητο πρόσωπο". (Νομικός) όρος που χρησιμοποιείται στη διπλωματία και αποτελεί μία μορφή μομφής-επίπληξης-κατηγορίας σε μία χώρα σχετικά με αλλοδαπούς διπλωμάτες, οι οποίοι προστατεύονται από διπλωματική ασυλία σε περίπτωση σύλληψης ή άλλων ειδών ποινικών διώξεων. Κι αν όλα αυτά ακούγονται παράξενα -που κανονικά δεν θα έπρεπε- κρατήστε τουλάχιστον την έννοια της έκφρασης.
   Στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή στη δική μου, ανεπιθύμητο πρόσωπο μπορεί να ήμουν εγώ, υπό την έννοια του... χωριάτη που θέλει να πάει και στο κέντρο (τρομάρα του/μου), αλλά επειδή είμαι σίγουρος πως ανήκω στο μεγάλο ποσοστό που δεν χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως μαζοχιστή, τότε ο χαρακτηρισμός του "ανεπιθύμητου" αντιστοιχεί σε όλους εκείνους που έφεραν τη χώρα στο απροχώρητο, στο αδιέξοδο και τώρα ζητούν να τραβήξουμε όλοι μαζί κουπί -ή μάλλον μόνοι μας-, ώστε να μη βουλιάξουμε ολοκληρωτικά.
   Πάντως, επειδή η Ελλάδα ανήκει στους -πραγματικούς- Έλληνες, ευχής έργον θα ήταν να πάρουμε απόφαση πλέον πως δεν μπορούμε άλλο να υποστούμε τις όποιες συνέπειες και με δυναμικές και μαζικές πρωτοβουλίες και ενέργειες να υψώσουμε επιτέλους το μπαϊράκι μας και να δείξουμε ποιοι είναι αυτοί που αντιπροσωπεύουν πλήρως τον χαρακτηρισμό "Persona non grata"!...
   Βέβαια, για όποιον δεν φοβάται τα ταξίδια, υπάρχει και η λύση της υποβολής...γενικής παραίτησης και η μετακόμιση σε άλλη γη, σε άλλα μέρη... Εκτός Ελλαδίτσας, εκτός "Σπιναλόγκας"... Κι ο νοών νοείτω!

Πώς θα ήταν ανάποδα;

Υπάρχουν ορισμένες λέξεις, οι οποίες χρησιμοποιούνται για να περιγράψουμε κάτι ή να εκφράσουμε κάποια κίνηση-ενέργεια και οι οποίες προέρχονται από τη σύνθεση άλλων δύο... Πώς θα ήταν όμως αν αλλάζαμε τα συνθετικά και η εκάστοτε λέξη διατυπωνόταν ανάποδα;

Για να δούμε...

ανεβοκατεβαίνω -> κατεβοανεβαίνω

πηγαινοέρχομαι -> ερχομαιπηγαίνω

ερυθρόλευκο -> λευκοέρυθρο

μαχαιροπίρουνο -> πιρουνομάχαιρο

αυτοκινητόδρομος -> δρομοαυτοκίνητος

ψηλόλιγνος -> λιγνόψηλος

λεωφορείο -> φορειόλεο/φορειόλαο

ελαιόλαδο -> λαδοέλαιο

ντοματόαυγο -> αυγοντόματο

αεροδρόμιο -> δρομοάερο

χιονοστιβάδα -> στιβαδόχιονο

ποδόσφαιρο -> σφαιρόποδο

ονειροπόλος -> πολόνειρος

Σε περίπτωση που έχω ξεχάσει κάποια άλλη λέξη/έκφραση, τότε μπορείτε να... επέμβετε! Άιντα...