Η "ζεστή" συντροφιά ενός... σκύλου!

Φίλοι...

   Μέρες γιορτινές, με τον ήλιο να έχει την τιμητική του και χωρίς το κρύο να είναι αρκετό για να μας θυμίζει πως είμαστε καταμεσής των Χριστουγέννων. Η συγκεκριμένη περίοδος ωστόσο, επιβάλλει μία ατμόσφαιρα χαράς και οικογενειακής θαλπωρής, με τα δώρα να πηγαίνουν και να 'ρχονται μεταξύ των αγαπημένων προσώπων και το κλίμα να είναι άκρως ευδιάθετο. Οι συγγενείς μαζεύονται στα σπίτια, τα οποία είναι ιδανικά στολισμένα, διατηρώντας μάλιστα μία παράδοση, που δεν λέει να την αλλάξει κανείς. Τα κόκκινα τραπεζομάντηλα απλώνονται από τη μία άκρη του τραπεζιού στην άλλη και τα πιάτα τοποθετούνται μαζί με τα μαχαιροπίρουνα, συνοδεύομενα από επίσης κόκκινες χαρτοπετσέτες, σχεδιασμένες με χριστουγεννιάτικες φιγούρες. Το στερεοφωνικό δίνει το ρυθμό παίζοντας επίκαιρα τραγούδια και οι θόρυβοι από τα πεινασμένα στόματα, συμπληρώνουν την ηχητική παράσταση...
   Ολοι οι παρευρισκόμενοι βρίσκουν και ικανοποιούν τις ορέξεις τους, με τις μαγειρικές επιλογές της οικοδέσποινας, ενώ το κρασί ρέει άφθονο παράλληλα. Με το τέλος της... δοκιμής, οι συζήτηση ξεκινά και αμέσως εξαπλώνεται σε θέματα που αφορούν τη δεδομένη κοινωνική και οικονομική κατάσταση που επικρατεί στο τριγύρω περιβάλλον, αλλά και στο πιο ευρύ. Άποψη επί της απόψης, κουβέντα στη κουβέντα, τα γλυκίσματα κάνουν την εμφάνισή τους και όλοι σπεύδουν να γλυκαθούν, αφού υπάρχει ακόμα ένα κενό κάπου στην κοιλιά τους (όπως λέγαμε όλοι μας μικροί). Μπορεί ανά στιγμές η ένταση των ομιλούντων να αυξάνεται κατά ορισμένα ντεσιμπέλ, ωστόσο οι σύζυγοι -κυρίως- επαναφέρουν τον άντρα τους σε... τάξη.
   Με το πέρας των εδεσμάτων, οι άντρες του σπιτιού παραμένουν στην τραπεζαρία συνεχίζοντας την κουβέντα επί πολιτικών ή αθλητικών ζητημάτων, ενώ οι γυναίκες μετακομίζουν στο διπλανό σαλόνι, συζητώντας για οικογενειακά ή "δικά τους θέματα", με τη συνοδεία καφέ.
   Κάπως έτσι φαντάζομαι πως είναι το σκηνικό στα περισσότερα σπίτια αυτές τις μέρες, αφού έτσι άλλωστε έχει μάθει ο Έλληνας. Το έχει στο αίμα του, που λέμε, από αυτό χαρακτηρίζεται ο ελληνικός λαός. Περιμένει να φτάσουν οι Άγιες μέρες, να συναντηθεί με το υπόλοιπο σόι και να πει όσα δεν μπορεί να πει όταν τρέχει τις κοινές καθημερινές ημέρες.
   Φέτος πάντως, ανήμερα των Χριστουγέννων, τα πράγματα εκτυλλίχθηκαν κάπως διαφορετικά σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, αφού τώρα πια, υπάρχουν νέα δεδομένα και επικρατούν καινούργιες καταστάσεις... Μπορεί το πρωί να έδωσα ραντεβού με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας στο χώρο του σαλονιού, υπήρχε όμως μία σημαντική διαφορά απ' ότι πέρσι ή πρόπερσι, κ.ο.κ. Τα δώρα μεταξύ μας, μοιράστηκαν από όλες τις μεριές, προς όλες τις μεριές. Εκπλήξεις από τους γονείς προς τα παιδιά, αλλά και το αντίστροφο. Και το καλύτερο; Οι χαρακτηριστικές ατάκες των γονιών, οι οποίοι χαίρονται για ανάλογες στιγμές, όπως βέβαια κι εμείς με τη σειρά μας. "Το καλύτερο δώρο για μένα είναι ότι είμαστε όλοι μαζί εδώ!", υποστηρίζει η μητέρα μου, "περισσότερο με νοιάζει η κάρτα από το δώρο!", επισημαίνει ο πατέρας μου. Λόγια που σε φορτίζουν συναισθηματικά και ο μόνος τρόπος αντίδρασης από τη μεριά σου, είναι να ανταποδώσεις με ένα χαμόγελο, θέλοντας όμως να δράξεις της ευκαιρίας και να τους ευχαριστήσεις για ότι σου έχουν προσφέρει -απλόχερα!- μέχρι εκείνη τη στιγμή.
   Κάπου εκεί, έρχεται η ώρα που πρέπει να ντυθώ και να αναχωρήσω για Αθήνα, μιας και η δουλειά, δεν αναγνωρίζει από... έντονες οικογενειακές στιγμές. Αντ' αυτού όμως, σε θέλει συνεπή στην ώρα σου και στην παραγωγικότητά σου, παρά το γεγονός πως δεν σε ανταμείβει για την προσφορά και τους κόπους σου...
   Επικρατεί ερημιά στους δρόμους και στο μετρό, αφού το μεγαλύτερο ποσοστό εκμεταλλεύεται αυτών των ειδικών ημερών και βρίσκεται κοντά στους δικούς του ανθρώπους... Αφήνω το αυτοκίνητο, επιβιβάζομαι στο τρένο και κατεβαίνω στο σταθμό του προορισμού μου. Περπατώντας για ένα πεντάλεπτο, διασχίζω το δρόμο που περνά έξω από κλειστές καφετέριες και από ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων. Παντού σιωπή. Σε μία γωνία, έχω συνηθίσει πλέον να βλέπω έναν άπορο άνδρα, ο οποίος κάθεται ήσυχος στην άκρη του πεζοδρομίου, περιμένοντας πως κάποιος θα φιλοτιμηθεί να του δώσει ένα ψιλό. Πάντως, παρατήρησα πως σήμερα δεν ήταν μόνος του. Ενώ άλλες φορές καθόταν μονάχος κι έρημος, σήμερα είχε δίπλα του ένα σκύλο. Σίγουρα δεν ήταν δικός του, ωστόσο όμως, είχε κι εκείνος την επιθυμία ή και την ανάγκη, να έχει μία μορφή παρέας, μέρα που είναι! Καθώς συνέχισα την πορεία μου για τη δουλειά, σκεφτόμουν τί ακριβώς θα γράψω για αυτό που μόλις είδα...
   Οταν ήρθε η ώρα να πάρω το δρόμο της επιστροφής, πέρασα πάλι μπροστά από τον άπορο και στη γωνία, κοντοστάθηκα. Εβγαλα ψιλά από την τσέπη μου, γύρισα πίσω προς το μέρος του και τα έριξα στο πλαστικό ποτηράκι που είχε μπροστά του. Ένα άμεσο "ευχαριστώ" ήταν η απάντησή του κι εγώ ανταπέδωσα, λέγοντας "καλές γιορτές". Κατευθυνόμενος προς το σταθμό του μετρό, μου ήρθε αυτόματα η ατάκα μου, αφού με δεδομένη την κατάστασή του, μόνο καλές δεν θα μπορούσε να είναι για εκείνον οι γιορτές. Ίσως να ήταν προτιμότερο να έλεγα "χρόνια πολλά", αφού αυτό δεν ακούγεται τόσο οξύμωρο...
   Πάντως, ξέχωρα από το ότι θα ήταν όντως καλές οι γιορτές αν επικρατούσαν διαφορετικά δεδομένα για τον ίδιο, μπορεί εκείνος να ήθελε να πιστέυει πως και πάλι ήταν καλές, έχοντας στο πλάι του παρέα! Ανεξάρτητα από το είδος της παρέας... Αφού κι έτσι, μπορεί να υπάρχει μία μορφή "ζεστασιάς"...!

Χρόνια Πολλά σε όλους!