Ο Τζούλιαν, ο Ρέφικ και το... συνάφι

   Ανέκαθεν η λέξη "τρομοκρατία", φόβιζε τους πάντες και οι αρμόδιοι στόχευαν στην εξάληψή της. Παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στους δρόμους, στα αεροδρόμια, στα λιμάνια και στα τρένα, ένας διαρκής έλεγχος σε κάθε ύποπτη φάτσα, προκειμένου να συλληφθεί κάθε κακοποιό στοιχείο, που εκπροσωπούσε την απαγορευμένη αυτή ιδεολογία. Η αφετηρία ήταν τα "μικρά ψάρια" και μέσω αυτών, θα πιανόντουσαν και τα "μεγάλα". Άτομα που προκαλούσαν φασαρίες σε μία φιλήσυχη κοινωνία, σε ένα οργανωμένο κράτος...
   Όσο περνούν τα χρόνια, ο συγκεκριμένος όρος αποκτά μία νέα μορφή, η οποία διαφέρει εντελώς με την αρχική. Τόσο καιρό, το φαινόμενο αυτό απειλούσε σε μεγάλο βαθμό τους πολίτες μίας κοινωνίας, μίας πόλης, μίας χώρας. Οι ανώτεροι της εκάστοτε περιοχής, έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να προστατέψουν τον κόσμο. Προκειμένου να διατηρήσουν τη φράση "ησυχία, τάξη και ασφάλεια", χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο για το καλό της κοινωνίας...
   Πλέον, υφίστανται δύο είδη τρομοκρατίας. Το ένα είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που προαναφέρθηκε, ενώ το άλλο, δεν παύει κι αυτό να τρομάζει τον κόσμο. Αλλά από την άλλη μεριά. Από αυτή που υποτίθεται πως φρόντιζε για το κοινωνικό συμφέρον. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα ανά τον κόσμο, που η εξουσία γλύκανε τους κατέχοντές της, με αποτέλεσμα αυτοί να εκμεταλλευτούν της θέσης τους και να ωφεληθούν έναντι των ανυποψίαστων πολιτών. Με λίγα λόγια, εις βάρος τους. Παρουσιάζοντας στο λαό ότι ακριβώς "σκηνοθετούσαν" εκείνοι, τον αποπροσανατόλιζαν, φορώντας του παρωπίδες. Τοποθετούσαν το καρότο προς την αντίθετη κατεύθυνση κι οι ίδιοι είχαν τη δυνατότητα να δράσουν ανενόχλητοι. Όσο έτρεχε το κουνέλι ανάποδα, εκείνοι διέθεταν άπλετο χρόνο για να φροντίσουν τους εαυτούς τους. Για να αποθηκεύσουν για τον καιρό που θα δεν θα βρίσκονται στις προνομιούχες θέσεις και που δεν θα έχουν την ευχαίρεια να φάνε άλλο...
   Ωστόσο, καλώς και κακώς, υπάρχουν ορισμένοι ξενοδόχοι τους οποίους δεν τους λογαριάζουν και οι οποίοι έχουν μάτια που βλέπουν και αυτιά που ακούν. Ταυτόχρονα, έχουν και τα μέσα για να κρατάνε αποδείξεις, σε περίπτωση που κάποιος ισχυριστεί το αντίθετο. Κι επειδή βρισκόμαστε σε μία εποχή που όλα μαθαίνονται -αργά ή γρήγορα-, κυκλοφορούν και διαρρέουν, αλλά και... συγκυριακά, η σχέση μεταξύ πολιτών και πολιτικών, δεν περνά την καλύτερή της περίοδο, υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να ανοίξουν τα μάτια των υπολοίπων, έτσι ώστε να προκληθεί μία λαϊκή εξέγερση-επανάσταση.
   Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν τριγύρω, ο κόσμος αλλάζει τρόπο σκέψης και περνάει στο τρίπτυχο δράση-αντίδραση-δράση, κατά το οποίο δράττει προκειμένου να αντιδράσει και λόγω αντίδρασης, δράττει... Ο παθητικός ρόλος πλέον, μετατρέπεται σε ενεργό και η αλήθεια είναι πως το λαϊκό κύμα, απαριθμεί πολύ περισσότερα άτομα, από τα μονάχα 300. Και όπως λέει ένα άλλο ρητό: "Φωνή λαού, οργή Θεού"... Μπορεί βέβαια να υπάρχουν και οι "στρατιώτες" αυτών, όμως και πάλι, δεν μπορούν να συγκριθούν με την τεράστια αριθμητική υπεροχή των αγανακτισμένων πολιτών.
   Μάλιστα, η αρχή σηματοδοτήθηκε από τον Τζούλιαν και σύντομα θα φανερωθούν και οι πάμπολλοι ομοϊδεάτες. Κι αν ο ίδιος πρόλαβε να χαρακτηριστεί ως "the most dangerous man" (ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος), φανταστείτε τι θα γίνει αν υπάρξουν μύρια σαν κι αυτόν... Και σε περίπτωση που δεν βρεθούν τα απαραίτητα εφόδια, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές... Όπως έκανε ο Ρέφικ δηλαδή... Όσοι τον αποκάλεσαν "επικίνδυνο", θα τον έχουν πια αντίπαλό τους...

Carpe diem!!!

Carpe diem, μάγκες!

Next Top Talent

   Σήμερα το πρωί (26/1), έλεγα να κάτσω και να... ξεχαστώ, παίζοντας "Manager". Ήδη έχω φτιάξει μία ομάδα στο πασίγνωστο βιντεοπαιχνίδι, η οποία αποτελείται από Έλληνες ποδοσφαιριστές, αλλά και από ορισμένους ξένους, μικρής ωστόσο ηλικίας. Μπορεί να είναι αυτή η νοοτροπία που επικρατεί στο μυαλό μου και στον τρόπο σκέψης μου γύρω από τον ιδανικό τρόπο παιχνιδιού αλλά και οργάνωσης, καθώς μία ομάδα πρέπει να βασίζεται σε παίκτες της εγχώριας αγοράς και της ντόπιας παραγωγής, οι οποίοι όσο μικρότεροι κι αν είναι, τόσο πιο πολύ προσαρμόζονται στις απαιτήσεις και στα δεδομένα, ενώ έτσι μπορούν να αφομοιώνουν πιο εύκολα, την τακτική του συλλόγου.
   Κάπως έτσι, σκέφτονται πολλοί που βρίσκονται εκτός αυτής της... εικονικής "πραγματικότητας". Και χρησιμοποιώ αποσιωποιητικά και εισαγωγικά, αφού υπάρχουν παραδείγματα που μόνο στον τίτλο παιχνιδιού, ακολουθούν αυτή τη λογική. Κι αυτό, επειδή πράττουν διαφορετικά. Σύλλογοι όπως ο Άρης, η Λάρισα, ο Αστέρας Τρίπολης, αλλά και ο Ολυμπιακός Πειραιώς, έχουν υιοθετήσει την τακτική της εισαγωγής παικτών από το εξωτερικό, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερο βάρος στο ελληνικό στοιχείο. Σκεπτόμενοι με κύριο μέλημα τη βελτίωση του έμψυχου υλικού, αποκτούν ορισμένους ποδοσφαιριστές που πιθανόν να μην ταιριάζουν στο στυλ παιχνιδιού της ομάδας, αλλά και οι οποίοι δεν φαίνονται ικανοί να αγωνιστούν για την φανέλα που κλήθηκαν να φορέσουν και το σύλλογο τον οποίο καλούνται να υπηρετήσουν...
   Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω την ποδοσφαιρική τους αξία, πιστεύω πως ανεξάρτητα από τα τέρματα που μπορεί να έχουν πετύχει μέχρι τώρα, δεν έχουν δικαιώσει τον φίλαθλο κόσμο που περιμένει μετά από 20 αγωνιστικές, να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και να προσφέρουν τα αναμενόμενα. Ποδοσφαιριστές που έχουν περάσει από τις τάξεις κορυφαίων ευρωπαϊκών συλλόγων, δίνουν την εντύπωση στους Έλληνες ποδοσφαιρόφιλους, πως μετακόμισαν στην χώρα μας κατά τη δύση της καριέρας τους, μονάχα για να γεύονται τον μεσογειακό ήλιο και την παραδοσιακή κουζίνα. Ερχόμενοι στα αεροδρόμια της χώρας, έτυχαν αποθεωτικής υποδοχής, καθώς ο κόσμος της εκάστοτε ομάδας θαμπώνεται όταν ακούει και βλέπει να γίνεται τόσος ντόρος γύρω από το όνομα ενός παίκτη...
   Και μετά; Μετανιώνει την ώρα και τη στιγμή που έχασε ορισμένο από τον πολύτιμό του χρόνο, για να υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων, τα πρωτοκλασσάτα αυτά ονόματα. Βλέποντας όμως, πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν πλήρως στις αγωνιστικές υποχρεώσεις του εγχώριου πρωταθλήματος και του κυπέλλου, ο κόσμος αναθεωρεί για την ειδωλολατρεία που έδειξε κατά την άφιξη των "παικταράδων" και αρχίζει να σκέφτεται αλλιώς... Τέρμα ο ενθουσιασμός για το περιτύλιγμα και πλέον σημασία στο περιεχόμενο. Καμία πια μεγάλη κουβέντα πριν την ώρα των αποδείξεων. Μόνο κατά τη διάρκεια του απολογισμού και μετά από αυτόν.
   Κι επειδή τα "μοντέλα-πρότυπα" ρίχνουν κλεφτές ματιές στα ταλέντα των υπόλοιπων πρωταθλημάτων, προτιμότερο είναι να δημιουργηθεί επιτέλους ένα αξιόπιστο και αποτελεσματικό σκάουτινγκ εντός των συνόρων μας και να γίνει μία επένδυση στα ταλαντούχα παιδιά που... βολοδέρνουν από ακαδημία σε ακαδημία και τελικά παίρνουν την ευκαιρία που τους αξίζει, από ομάδες "κατασκοπευτικά" ανεπτυγμένες και έξω από εδώ.
   Πάλι καλά, που υπάρχουν και οικονομικά ασθενέστερες ομάδες -κυρίως της επαρχίας-, οι οποίες χρησιμοποιούν νεαρούς παίκτες, που με τη σειρά τους δείχνουν την πραγματική τους αξία, αρπάζοντας την ευκαιρία... από τα μαλλιά και διαψεύδουν τις αρχικές εκτιμήσεις των "μεγάλων", εκθέτοντας τον τρόπο λειτουργίας που ισχύει στις ακαδημίες αυτών. Περίπτωση ανάλογη με εκείνη του Φορτούνη δηλαδή. Που τον είχαν και τον έχασαν μέσα από τα χέρια τους και τώρα κάνουν τα πάντα για να επιστρέψει στην ομάδα όπου ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα.
   Και μιας κι ανέφερα ονομαστικό παράδειγμα, λέω να φτιάξω και μία εντεκάδα από παίκτες που μπορούν να αποτελέσουν βασικά στελέχη των μεγαλύτερων συλλόγων της Ελλάδας: Κάτω από τα δοκάρια ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος (Κέρκυρα), για τον οποίο όλο λένε και τίποτα δεν κάνουν για την επικείμενη απόκτησή του. Στα άκρα της αμυντικής γραμμής μπορούν να αγωνιστούν οι Αργυρόπουλος (Αστέρας Τρίπολης) δεξιά και Παντελιάδης (Πανσερραϊκός) αριστερά, ενώ ως κεντρικοί, αξίζουν οι Ποτουρίδης (ΟΣΦΠ) και Παπάζογλου (Πανσερραϊκός-ΟΣΦΠ). Στην τετράδα της μεσαίας γραμμής επάξια μπορεί να βρίσκεται ο Γεωργιάδης και ο Ανάκογλου (Πανσερραϊκός), όπως και οι Φετφατζίδης (ΟΣΦΠ), Φορτούνης (Αστέρας Τρίπολης). Ενώ στη γραμμή κρούσης, Βέλλιος (Ηρακλής) και Μήτρογλου (Πανιώνιος-ΟΣΦΠ), έχουν τη δυνατότητα να συνθέσουν ένα αρκετά παραγωγικό δίδυμο. Αν υπολογίσουμε και άλλους εφτά πιτσιρικάδες οι οποίοι θα συμπληρώνουν τη 18άδα, τότε με περίπου δέκα εκατομμύρια ευρώ, θα μπορεί μία εκ των κορυφαίων ελληνικών ομάδων, να περηφανεύεται για το περίσσιο ταλέντο που διαθέτουν όλα αυτά τα νέα παιδιά...
   Παράλληλα, διαθέτοντας τον ιδανικό άνθρωπο που θα έχει την ικανότητα να εναρμονήσει τις ποδοσφαιρικές αρετές των παικτών του, τότε, με πιθανή την... καθυστέρηση ενός χρόνου, τα θετικά σημάδια θα κάνουν την εμφάνισή τους και θα είναι θέμα χρόνου πια, προκειμένου να δουλεύει σωστά αυτή η "μηχανή"... Αρκεί, να το πιστέψουν οι ιθύνοντες, να εμπιστευτούν το υλικό τους, ώστε να δουν την ομάδα τους να παίρνει και τα υπέρ της αποτελέσματα... Αρχής γενομένης όμως, με τις ευκαιρίες που πρέπει να δοθούν στους μικρούς... Σ' αυτούς τους ταλαντούχους νέους...

Carpe diem, μάγκες...!

Ένας "μεγάλος"... μικρός!

Υπόκλιση στο ταλέντο του

   Το μεσημέρι που ξεκίνησα για να πάω στο site, σκεφτόμουν πως η σημερινή θα ήταν μία από τις συνηθισμένες Δευτέρες. Πρόχειρα ψώνια από το κοντινό σούπερ-μάρκετ και κάμποσες ώρες μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, μέχρι να έρθει η ώρα που θα μπω στο μετρό για το δρόμο του γυρισμού. Η αλήθεια είναι πως από τα ψώνια κιόλας, φάνηκε πως κάτι το διαφορετικό θα γινόταν. Κι αυτό επειδή έσπασα την παράδοση των μπισκότων σοκολάτας και του απαραίτητου νερού, παίρνοντας τοστ με μαύρο ψωμί και κομπόστα ροδάκινο. Αλλά το νερό, νερό...!
   Κάποια στιγμή, αφού βολεύτηκα στο γραφείο, ο υπεύθυνος ήρθε και μου είπε πως έχω μία "αποστολή". Θα έβρισκα το τηλέφωνο του Κώστα Μήτρογλου, μέσω των ρεπόρτερ της ομάδας, και θα του τηλεφωνούσα με αφορμή το παιχνίδι του Πανιωνίου με τον Παναθηναϊκό... Αφού βρήκα τον αριθμό του, έψαξα τα λίγο πολύ γνωστά στοιχεία του και σήκωσα το ακουστικό. Μέχρι να ακούσω τη φωνή του στην άλλη άκρη, σκεφτόμουν πώς θα κάνω την εισαγωγή... Στο μυαλό μου κυριαρχούσε η άποψη της προσέγγισης στον ενικό, η πρώτη ερώτηση που θα έσπαγε τον πάγο κι από κει και πέρα, όπως και ότι κάτσει...
   Παρέμεινα στο ακουστικό, μέχρι που η κλήση μου δεν βρήκε ανταπόκριση. Ωστόσο, μερικά λεπτά αργότερα, χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου μου και στην αναγνώριση εμφανίστηκε ο αριθμός του "στόχου" μου... Οι πρώτες λέξεις μου ήταν εντελώς αναγνωριστικές, όπως οι πρώτες σφαίρες που ρίχνει κάποιος, για να διαπιστώσει τι μπορεί να βρίσκεται στο βάθος. "Κώστα, από την ιστοσελίδα της Εξέδρας τηλεφωνώ και το όνομά μου είναι αυτό... Συγχαρητήρια για τέρματα που έχεις πετύχει μέχρι τώρα!"...
   Η πρώτη ερώτηση αφορούσε τις καινούργιες εμπειρίες που βιώνει στη νέα του ομάδα: "Πώς είναι τα πράγματα στον Πανιώνιο;" Από την άλλη μεριά, ακούω τα σπαστά ελληνικά του, καθώς έχει μεγαλώσει στη Γερμανία: "Ολα μια χαρά, η ψυχολογία είναι στα ύψη"! Ξαναπαίρνω τη σκυτάλη και με αφορμή τα 2+1 γκολ του κόντρα στον Παναθηναϊκό, τον ρωτάω για την καλή παράδοση που έχει με αντίπαλο τους "πράσινους". "Δεν σκέφτομαι ποιος είναι ο αντίπαλος...", απαντάει εντελώς αφοπλιστικά, καθώς την επομένη των δύο τερμάτων του κόντρα στον Άρη, αναρωτιέται ποιος θα είναι ο νέος του πανηγυρισμός σε περίπτωση που σκοράρει με το "τριφύλλι"...
   Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, σκέφτομαι ότι δεν γίνεται να μην πετάει στα σύννεφα από τη στιγμή που κάνει πράξη τα λόγια του και βρίσκει δίχτυα με αντίπαλο το μεγάλο αντίπαλο του Ολυμπιακού, από τον οποίο έχει παραχωρηθεί ως δανεικός. Ίσα ίσα, που είναι ένας παραπάνω λόγος για να πανηγυρίζει τόσο έξαλλα, όσο φάνηκε και στις κάμερες από το παιχνίδι της Νέας Σμύρνης.
   Στη συνέχεια, αναφέρθηκα στο επίμαχο σημείο του συγκεκριμένου πανηγυρισμού. Ο 22χρονος διεθνής, μου τόνισε πως ότι έγινε, έγινε κατά λάθος και ότι ο ίδιος δεν σχεδιάζε να κάνει τέτοιο. Ενώ και τα "πιστόλια" τα κράει στη θήκη για τη στιγμή που θα επιστρέψει κατά Λιμάνι μεριά... Στην πορεία της μίνι συνέντευξης, του ζήτησα κι ένα σύντομο σχόλιο για τους νέους συμπαίκτες του. Κι εκείνος, δεν είπε όχι...
   Κάποια στιγμή, ενώ ήμουν έτοιμος να του θέσω την επόμενη ερώτηση, με διέκοψε και μου είπε πως "συγγνώμη αλλά πρέπει να κλείσω". Σεβάστηκα την επιλογή του, καθώς στην αρχή της τηλεφωνικής μας κουβέντας, του είχα πει ότι θα του κάνω μερικές ερωτήσεις. Η αλήθεια βέβαια, είναι πως για να σου μιλήσει περισσότερο, θα πρέπει να κανονίσεις να τα πείτε από κοντά.
   Αφού λοιπόν τον ευχαρίστησα και του ευχήθηκα να έχει μία καλή συνέχεια, έκλεισα το τηλέφωνο και άρχισα να καθαρογράφω τις απαντήσεις του. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης διαδικασίας, σκεφτόμουν πόσο άνετος ακουγόταν από την άλλη μεριά του ακουστικού και ότι θα ήταν άξιο ραντεβού, για μία αντίστοιχη κουβέντα, με ένα από τα αστέρια της νουβέλ βαγκ του ελληνικού ποδοσφαίρου.
   Ο οποίος μάλιστα, σου δίνει την εντύπωση πως κάθε φορά που πανηγυρίζει με την φανέλα του Πανιωνίου, το κάνει τόσο έντονα, επειδή γουστάρει να εκθέτει όσους πιθανόν τον αμφισβήτησαν ή δεν του έδωσαν τις ευκαιρίες που πραγματικά αξίζει... Κι από ότι φαίνεται, ο ίδιος έχει τρομακτικό γνώθι σαυτόν. Τρομακτικό, για τους αντιπάλους του... Που δεν μπορούν να σταματήσουν αυτόν τον δυναμικό και πραγματικά ταλαντούχο επιθετικό, που το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει την τιμή και την χαρά να διαθέτει...!

Carpe diem Κώστα...!

Ομάδα... υπερ-μοντέλο!

"Γρανάζι" στη μηχανή του ΟΣΦΠ

   Σε μία πρόσφατη "ανάρτηση", έγραφα πως με την απόκτηση του Γιάννη Μανιάτη, ο Ολυμπιακός πρόκειται να εξελιχθεί στην κυρίαρχη δύναμη του ελληνικού πρωταθλήματος και η κατάκτηση αυτού, να χαρακτηρίζεται στο κοντινό μέλλον, ως "υπόθεση για έναν" ή "μονοπώλιο", καθώς φαίνεται πως στους διώκτες του, ένας Σισέ δεν φέρνει δύο πρωταθλήματα -αν παραμείνει στην Ελλάδα- και ότι ένας Χιμένεθ δεν μεταμορφώνει την ΑΕΚ...
   Τώρα, μετά από μία ηχηρή μεταγραφική κίνηση η οποία τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, οι "ερυθρόλευκοι" φαντάζουν ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση του φετινού τροπαίου και την καθιέρωσή τους στο πρώτο σκαλί του βάθρου, για τα επόμενα χρόνια. Άλλη μία αυτοκρατορία χτίζεται στις τάξεις των Πειραιωτών και κανείς δεν φαίνεται ικανός να χαλάσει τα σχέδια των αποφασισμένων ιθυνόντων του συλλόγου. Μετά τη σημαντική προσθήκη του πρώην αρχηγού του Πανιωνίου, στο ρόστερ εντάσσεται ακόμα μία αξιόλογη μονάδα, που μόνο να βοηθήσει μπορεί...
   Ο Ραφίκ Τζιμπούρ συμφώνησε να... εγκαταλείψει την ΑΕΚ, η οποία -με εμφανίσεις όπως αυτή με τον Βόλο- παρουσιάζεται αδύναμη να προσφέρει την εξέλιξη που επιθυμεί ο εκάστοτε ποδοσφαιριστής κι έτσι ο Αλγερινός βγήκε στη... γύρα για να βρει το νέο του σταθμό. Οι άνθρωποι του Ολυμπιακού, έκαναν την εμφάνισή τους ως μία Λυών, Μπάγερν ή Πόρτο της Ελλάδας, προσέγγισαν τον παίκτη και πολύ γρήγορα απέσπασαν την υπογραφή του διεθνή επιθετικού. Ο ίδιος ήξερε καλά πως δεν πρόκειται να χάσει από τη συγκεκριμένη συνεργασία, υποστηρίζοντας ότι ο προπονητής και ο πρόεδρος της ομάδας, αποτελούσαν εκ των κινήτρων για να συνεχίσει την καριέρα του στο Λιμάνι.
   Πλέον, είναι θέμα χρόνου να επιβεβαιωθεί ότι οι "κιτρινόμαυροι" έκαναν τεράστιο λάθος με τον άδοξο επίλογο που γράφτηκε στο σίριαλ με τον "τρομοκράτη", αφού και εκείνοι γνώριζαν πως διέθεταν έναν από τους πιο ταλαντούχους -αρχικά- ποδοσφαιριστές και -μετά- επιθετικούς. Ωστόσο, δεν είχαν τη δύναμη να κρατήσουν το "θηρίο στο κλουβί", αλλά και την ικανότητα να επωφεληθούν από την εξέλιξη της υπόθεσής του, με αποτέλεσμα να είναι οι μοναδικοί χαμένοι από αυτή την τροπή.
   Από τη μεριά του Ολυμπιακού, οι συνθήκες παρουσιάζονται ως ιδανικές για την ορθή μεταχείριση του Τζιμπούρ. Έχοντας ένα αφεντικό με ισχυρή προσωπικότητα κι έναν κόουτς-μάνατζερ με μυαλό και κύρος, ο οποιοσδήποτε ποδοσφαιριστής... αναγκάζεται να συμμορφωθεί και να... στρώσει χαρακτήρα. Κι όποιος δεν έχει τη διάθεση να ακολουθήσει τον "εσωτερικό κανονισμό" του συλλόγου, τότε παίρνει το δρόμο του δανεισμού. Κι ας διαθέτει αστείρευτο ταλέντο...
   Κάπως έτσι, η αρχική εντύπωση που δίνεται από το status των "ερυθρόλευκων", είναι πως οι εναπομείναντες μήνες μέχρι τη λήξη της φετινής περιόδου έχουν τυπικό (;) χαρακτήρα και ότι από το ερχόμενο καλοκαίρι, όταν και θα ενταχθούν στο έμψυχο υλικό και νεαροί ταλαντούχοι παίκτες, η "δυναστεία" θα αποκτήσει γερές βάσεις για την πολυετή συνέχειά της. Με την υπάρχουσα διοικητική ιεραρχία, το ίδιο τεχνικό επιτελείο και τη συνεχή και ουσιαστική βελτίωση του ρόστερ, ο Ολυμπιακός θα βάλει και τα θεμέλια για μία αξιόλογη παρουσία κι εν συνεχεία πορεία, στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
   Και όλοι ξέρουν πως φτάνεις στην κορυφή βήμα-βήμα... Αρχής γενομένης με την καταξίωση στο Europa League κι αργότερα στο Champions League...! Όπως η Πόρτο δηλαδή... Γιατί οι παίκτες υπάρχουν κι εξελίσσονται και η νοοτροπία αλλάζει... Και η ιστορία μάλιστα...

Carpe diem...!

Ελλάδα, Lakers και... Κλούνι

Ελλάδα... Κλούνι και Λέικερς

   Προχθές (20/1) το βράδυ έκατσα σπίτι και είδα τον αγώνα μπάσκετ του Ολυμπιακού, μαζί με τον πατέρα μου και τον παππού μου. Έχοντας την τηλεόραση μόνο και μόνο για την εικόνα, πιάσαμε την κουβέντα γύρω από τα του αθλητισμού και ειδικότερα για τον χώρο του ποδοσφαίρου αλλά και της καλαθοσφαίρισης (μπάσκετ). Κάποια στιγμή είπα ότι "έχω καιρό να πάω να δω από κοντά μία αναμέτρηση" κι από κει ξεκίνησε η συζήτηση... Χωρίς να έχει άδικο, ο παππούς μου με ρώτησε πώς γίνεται να θέλω να πάω στο γήπεδο, από τη στιγμή που υπάρχουν ανεγκέφαλα άτομα, που μετατρέπουν τον αγωνιστικό, αλλά και τον περιβάλλοντα χώρο, σε "πεδίο μάχης". Παίρνοντας το λόγο, απάντησα πως ναι μεν συμφωνώ, ωστόσο υποστήριξα πως από τις τριάντα θύρες, πρόβλημα δημιουργούν οι πέντε από αυτές. Και πόσο μάλλον, όταν στο γήπεδο θα αναμετρώνται οι "πρώτοι" με τους "τελευταίους". Γεγονός που δεν... ανάβει εύκολα τα αίματα και το μεγαλύτερο ποσοστό των φιλάθλων, επικεντρώνεται στη ροή του παιχνιδιού. Κουβέντα στη κουβέντα, καταλήξαμε πως συμφωνούμε σε ένα πράγμα, που στην ουσία, αποτελεί επιθυμία: Εξάλειψη της βίας!
   Δυστυχώς, το συγκεκριμένο φαινόμενο κάνει συχνά πυκνά την εμφάνισή του στα γήπεδα της χώρας, ξεκινώντας από το πιο δημοφιλές άθλημα, που είναι αναμφισβήτητα το ποδόσφαιρο. Οι "καυτές" έδρες αποτελούν πρωτόγνωρη εμπειρία για τις ομάδες που φιλοξενούνται από τους ελληνικούς συλλόγους, καθώς η ατμόσφαιρα που επικρατεί λίγο πριν την έναρξη των μεταξύ τους αναμετρήσεων και λίγο μετά το τέλος τους, δημιουργεί περίεργο συναίσθημα στους αντίπαλους ποδοσφαιριστές. Κι αν στα μάτια των άλλων φαντάζει ως μία ανεπανάληπτη εικόνα, σε αυτά των Ελλήνων, δεν είναι ότι καλύτερο για ένα απόγευμα Κυριακής. Και ακόμα περισσότερο αλλά και χειρότερο, είναι πως όταν έρχεται η στιγμή να κάνουν την εμφάνισή τους οι φιλοξενούμενοι ποδοσφαιριστές, δεν χαίρουν της... εκτίμησης των "οικοδεσποτών". Οπότε, ο όρος "φιλοξενούμενος" παύει να έχει την ουσιαστική σημασία του πρώτου συνθετικού "φίλος". Ανάμεσα στις ομάδες της πρώτης πεντάδας -και όχι μόνο-, η έννοια "αντίπαλο δέος" αποκτά κυριολεκτικό χαρακτήρα, με αποδείξεις μάλιστα τις βανδαλιστικές ενέργειες των οπαδών...
   Πάντως, μετά από χρόνια, το εν λόγω δυσάρεστο φαινόμενο παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς βλέπουμε πως τα θλιβερά επεισόδια εξαπλώνονται και σε αθλήματα που τόσο καιρό δεν ήταν το ίδιο λαοφιλή με το "βασιλιά των σπορ". Αρχής γενομένης με το μπάσκετ, μετέπειτα στο βόλεϊ -σε αγώνες ανδρών και γυναικών!- αλλά και στο πόλο...! Βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος, οι ταραξίες δεν διστάζουν να αμαυρώνουν τις όποιες μορφές του αθλητισμού, προκαλώντας παράλληλα, την αποχή των "υγιών" φιλάθλων από τα γήπεδα της χώρας, οι οποίοι έβλεπαν ως ιδανική ευκαιρία ένα κυριακάτικο ματς, ώστε να "ξεσκάσουν" από το άγχος της καθημερινότητας. Πλέον, οι ίδιοι κατέχονται από ένα διαφορετικό άγχος. Αυτό των επεισοδίων, όπου θα ψάχνουν να κρυφτούν...
   Σύμφωνα με την ατάκα του παππού μου, πως "το μπάσκετ ήταν άθλημα των πλουσίων, δηλαδή των ευγενών", συνειδητοποιώ πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο στην εποχή μας. Ή τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν ισχύει στην χώρα μας. Γιατί στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, το μπάσκετ συγκεντρώνει, μάλιστα, τις περισσότερες παρουσίες διάσημων προσωπικοτήτων. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως το... παρουσιολόγιο των "Lakers" (Λέικερς), είναι το πιο "hot" στον "θαυμαστό χώρο του NBA", καθώς στις κερκίδες του "Staples Center" δίνει το "παρών" πληθώρα ηθοποιών του Hollywood, τραγουδιστών, αλλά και ποδοσφαιριστών! Επίσης, άξιο αναφοράς είναι ότι από την σεζόν 2007/08, το γήπεδο της Καλιφόρνια είναι συνεχώς κατάμεστο, αφού οι 18.900 θέσεις του είναι πάντα γεμάτες...!

   Φαινόμενο που δεν επικρατεί στα ελληνικά μπασκετικά -και όχι μόνο- γήπεδα και πόσο μάλλον σε αυτά των δύο πρώτων του εγχώριου πρωταθλήματος. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι αρμόδιοι δεν θέλουν (!) να επιβάλλουν την τάξη, με μέτρα αλά Αγγλίας, πιστεύω πως υπάρχει ο τρόπος να εξυγιανθεί ο χώρος του αθλητισμού, αρκεί να αλλάξει η νοοτροπία ορισμένων... Γιατί όπως είπε πρόσφατα ο Τζορτζ Κλούνι με αφορμή μία ασθένειά του, μετά την οποία ανάρρωσε πλήρως, "ιδού η απόδειξη ότι η ασθένεια μπορεί να αντιμετωπιστεί με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και να μην θεωρείται «καταδίκη σε θάνατο»"!
   Άντε λοιπόν να δούμε άσπρη μέρα (και αργότερα πολλές άσπρες), όπως η απόχρωση των εμφανίσεων που προτιμούν οι Λέικερς, όταν αγωνίζονται Κυριακές κι αργίες...!

-"Carpe diem" (Αδράξτε τη μέρα!)... Κι όχι τη νύχτα που "επιβάλλουν" κάποιοι...

ΕΤ1 και... Άγιος Νικόλαος

Άγιος Νικόλαος

   Είναι σχεδόν σίγουρο -για να μην πω απολύτως- πως ο καθένας μας έχει στιγμές χαλάρωσης και μάλιστα υπάρχει και η ανάλογη τοποθεσία, που σε βοηθά να νιώσεις σχετικά ανέμελα. Θέλοντας να βρεις και να διαθέσεις χρόνο για τον εαυτό σου, διαλέγεις κι επιλέγεις μέρη που σε αποφορτίζουν από την υπόλοιπη καθημερινότητα και τη ρουτίνα της. Αυτό το κάτι ήρεμο, μπορεί να το βρίσκεις είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Καθώς αν δεν έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις έμπρακτα, βρίσκεις εναλλακτικές λύσεις, που κι αυτές με τον τρόπο τους, σε χαλαρώνουν.
   Προσωπικά, το ημερήσιο πρόγραμμα ξεκινά τις μεσημεριανές ώρες κι έτσι τα πρωινά είναι ελεύθερα. Αρκετές φορές λοιπόν, ανοίγω τον υπολογιστή και παράλληλα την τηλεόραση. Η περιήγηση στο διαδίκτυο πραγματοποιείται σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες, οι οποίες έχουν ενημερωτικό χαρακτήρα (και οι οποίες βρίσκονται στη βάση του blog), ενώ στην τηλεόραση δεν παρακολουθώ τα πρωινά -ή αλλιώς πρωινάδικα-, αφού πιστεύω πως δεν έχουν τίποτα να μου προσφέρουν. Οπότε, τα κανάλια είναι τρία-τέσσερα και συγκεκριμένα το MAD, το ΣΚΑΪ, η ΝΕΤ κι η ΕΤ1. Το μεσημέρι, λίγο πριν φύγω για Αθήνα, βάζω το δεύτερο κρατικό κανάλι και βλέπω το "Μένουμε Ελλάδα" -έστω και σε επανάληψη-, ενώ νωρίτερα, παίζει το πρώτο. Εκτός αν πέσω σε κάποιο παιδικό πρόγραμμα, που τότε ή ακούω το μουσικό, ή κάποιο ντοκιμαντέρ στο ΣΚΑΪ. Γενικότερα, περισσότερο η ΕΤ1 και κατά σειρά ΝΕΤ, ΣΚΑΪ και MAD, μου παρέχουν την αίσθηση του διαφορετικού, απ' ότι επικρατεί στα υπόλοιπα κανάλια εκείνες τις ώρες. Το καθένα με την... ιδιαιτερότητά του, προσφέρει ένα είδος εναλλακτικής τηλεόρασης, η οποία με τη σειρά της βοηθά κατά πολύ στην πραγματική ψυχαγωγία.
   Όπως άλλωστε συμβαίνει όταν το πρωινό είναι ηλιόλουστο, με αποτέλεσμα να παίρνω το αυτοκίνητο για... παρέα και να κατευθύνομαι προς την περιοχή του Άγιου Νικόλα. Τοποθεσία με κύριο χαρακτηριστικό νεόδμητα σπίτια και εξοχικές κατοικίες. Μία ηρεμία και μία ησυχία που μόνο καλό σου κάνουν, αφού ταυτόχρονα έχεις τη δυνατότητα να περπατάς περιμετρικά της θάλασσας και να αναπνέεις καθαρό αέρα. Σκηνικό δηλαδή που διαφέρει από εκείνο που έχω συνηθίσει πλέον, κατεβαίνοντας καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας. Ένα κέντρο που ζει σε γρήγορους ρυθμούς, παρασέρνοντας κι εσένα, χωρίς μάλιστα να το θες. Δρόμοι, πεζόδρομοι και παράδρομοι, με λεωφορεία, μηχανές, αυτοκίνητα, ταξί, φανάρια και άστεγους ανθρώπους. Μία κοινωνία η οποία δεν σταματά ποτέ να σου θυμίζει ότι πρέπει να τρέχεις, ώστε να καλύψεις τα οποιαδήποτε προβλήματά σου, αλλά και όσα έχουν δημιουργήσει οι υπόλοιποι σε σένα.
   Αρχικά, ίσως να μην χρειαζόταν να βρίσκεσαι όλη μέρα στο πόδι, αλλά από τη στιγμή που διάλεξες να κάνεις μία Α ζωή, πρέπει και να την υποστηρίξεις, κάνοντας θυσίες αλλά και... υπερωρίες. "Πνιγμένος" στα χρέη, στις οφειλές και στα καθημερινά έξοδα, οφείλεις να προλάβεις τα χρονικά περιθώρια -κι αν χρειαστεί τρέχοντας- ώστε να είσαι "καλυμμένος" και συνεπής απέναντι στις υποχρεώσεις σου και σε εκείνους όμως, που δεν ήταν ή και δεν είναι ακόμα, συνεπείς προς εσένα...
   Κάπου εκεί, μία Κυριακή, σου δίνεται η ευκαιρία να ξεσκάσεις από όλα αυτά κι επιλέγεις να κάνεις μία βόλτα σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, όπου θα ευχαριστηθείς να βλέπεις θάλασσα, πίνοντας καφέ σε μία ήσυχη καφετέρια, εισπνέοντας ταυτόχρονα καθαρό αέρα. Αμέσως μετά, θα έχεις την ευκαιρία να περιηγηθείς στους πέριξ δρόμους, όπου κυριαρχεί η ηρεμία και γιατί όχι, να κάνεις σχέδια για μία δική σου εξοχική κατοικία, με προοπτική να αποτελέσει την κύρια. Και τα βροχερά μεσημέρια, να κάνεις μία "βόλτα" στο εναλλακτικό πρόγραμμα της ΕΤ1...

Το γκάλοπ, εγώ κι ο... Κούπερ

Συνεχίζεις παρά τις "ψήφους"...

   Πάει αρκετός καιρός που μπήκα στη διαδικασία να δημιουργήσω κάτι δικό μου, κάτι το οποίο θα μου παρέχει τη δυνατότητα να (κατα)γράφω οτιδήποτε περνάει από το μυαλό μου, οτιδήποτε μου κάνει εντύπωση. Η αλήθεια είναι πως τον πρώτο καιρό, η ενασχόλησή μου με το γράψιμο ήταν ελάχιστη, έως και μηδαμινή. Όσο περνούσε βέβαια ο χρόνος και άρχισα να παρατηρώ καταστάσεις, να ζω νέα πράγματα, η επιθυμία για να κάτσω και να βάλω σε μία σειρά τις σκέψεις μου, γινόταν όλο και πιο έντονη. Πόσο μάλλον, όταν βλέπω πως η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και πως όσο περνούν τα χρόνια, οι ευθύνες μάς "χτυπούν την πόρτα" και αναγκαστικά πρέπει να τους... ανοίξεις. Ειδάλλως, νομίζεις ότι θα φύγουν από σένα και θα τις αναλάβει άλλος. Και για κάποια στιγμή, σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι "τί έχω να χάσω και τί δεν έχω που το έχουν οι άλλοι;!". Οπότε, αποφασίζεις να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου, προσπαθώντας να βγάλεις προτίστως τον εαυτό σου ασπροπρόσωπο και εν συνεχεία, όσους σε εμπιστεύονται. Το μέγεθος της "αποστολής" δεν σε τρομάζει, διότι πιστεύεις πως μπορείς να τα καταφέρεις και πως είσαι ικανός για το οτιδήποτε. Αρκεί να το πιστέψεις και να το προσπαθήσεις...
   Κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι για το υπάρχον blog, μέσα από το οποίο θα έβρισκα άτομα που θα συμμερίζονται τις απόψεις μου και γιατί όχι, να αποτελέσει την αφορμή για μία καινούργια αρχή, μία νέα προσπάθεια, η οποία θα έχει ως στόχο τη βελτίωση των συνθηκών, την ευκαιρία και τη δυνατότητα για "αφύπνιση" και την προοπτική για νέα και μεγαλύτερα εγχειρήματα! "Αναγνώστες" που έψαχναν καιρό για ομοϊδεάτες, στην προσπάθειά τους να φανούν χρήσιμοι, δημιουργικοί και εν συνεχεία αποτελεσματικοί...
   Ακούγοντας δεξιά κι αριστερά τα δεδομένα να γίνονται ολοένα και πιο απογοητευτικά, τα μέτρα πιο εξοντωτικά, οι συνθήκες διαβίωσης όλο και δυσκολότερες, οι μέρες όλο και πιο μαύρες, αναζητάς μία διέξοδο σε κάτι που θα σε βοηθήσει να πιαστείς από αυτό και με αμοιβαία υποστήριξη, φτάνεις και βλέπεις πως υπάρχουν και αγγελικά πλασμένες καταστάσεις με ροδοπέταλα στρωμένες... Αντικείμενα που σου παρέχουν άπλετο οξυγόνο και που σου κινούν το ενδιαφέρον για να συνεχίσεις την προσπάθεια... Όπως αυτές εδώ οι "αναρτήσεις". Καταπιάνεσαι από γεγονότα που ακούς τριγύρω σου και έπειτα από μία μίξη στο κεφάλι σου, είσαι έτοιμος να διατυπώσεις τις σκέψεις σου σε ηλεκτρονική μορφή. Κι επειδή έχεις την απορία, την περιέργεια, αν όλο αυτό έχει κάποια απήχηση, αν αρέσει σε όσους μπαίνουν στον κόπο να το διαβάσουν, να του ρίξουν μία ματιά, βάζεις κι ένα μικρό γκάλοπ, ρωτώντας πώς φαίνεται η προσπάθειά σου στους "επισκέπτες"...
   Προσωπικά, μέχρι την ώρα που γράφω το συγκεκριμένο κείμενο, οι απόψεις είναι υπέρ μου. 9 λένε πως είναι "ενδιαφέρον", 1 "συμπαθητικό" κι 1 "αδιάφορο". Αρχικά θέλω να ευχαριστήσω αυτούς τους εννιά που... κουράστηκαν λίγο παραπάνω για να ψηφίσουν. Άντε και τον άλλο έναν. Ωστόσο, δεν μπορώ να πω κάτι σε εκείνο που για δικούς του λόγους έριξε αρνητική ψήφο. Μπορεί όντως να μην του άρεσε το εγχείρημά μου. Αλλά στην ουσία, έχω κάτι να τονίσω: Δεν πρόκειται να με πτοήσει ούτε η μία, ούτε οι δέκα, ούτε οι πενήντα "εις βάρος" μου γνώμες, αφού έχω αποφασίσει πως ακόμα και για τη μειοψηφία, θα χαλάω λίγο από τον χρόνο μου, για να υποστηρίζω αυτό που ακριβώς κάνω εδώ! Που ίσως, εκείνος ή εκείνοι που δεν το βρίσκουν ενδιαφέρον, να μην το έχουν προσπαθήσει καν. Και αν ναι, ας μπουν στον κόπο να μου δείξουν το δικό τους δημιούργημα...
   Πάντως, σε καμία των περιπτώσεων δεν θα προβώ σε δήλωση "παραίτησης"! Γιατί όσο ζει ο άνθρωπος, πρέπει και να ελπίζει... Σε αντίθεση με τον αξιοσέβαστο Έκτορ Ραούλ Κούπερ, που... παρέδωσε τα όπλα, τα σκήπτρα, τα ηνία, προκειμένου η παραίτησή του "να οδηγήσει στην ανάταση της ομάδας του Άρη", έχοντας όμως το γνώθι σαυτόν, το οποίο του "εκμυστηρεύεται" πως ικανότερος προπονητής από τον ίδιο, δεν πρόκειται να βρεθεί στο διάβα του συλλόγου... Εκτός αν έχει βρεθεί κάτι καλύτερο, κάτι πιο ενδιαφέρον, κάτι πιο ελκυστικό, το οποίο ναι... Πρέπει να το "κυνηγήσει"...! Όπως όλοι μας άλλωστε...

Η... δύναμη της "επένδυσης"

Μία εκδοχή...

   Βλέπω, ακούω, σκέφτομαι και αναρωτιέμαι... Ρήματα που εκφράζουν πλήρως έναν άκρως "υγιή" άνθρωπο, κατά την παρουσία του στην καθημερινότητα και την παραμονή του στην πραγματικότητα. Ένας άνθρωπος που έχει απόλυτη επίγνωση επί των τρεχόντων θεμάτων και ο οποίος έχει σχηματίσει μία άποψη γύρω από αυτά. Μία δική του γνώμη, βασισμένη σε πολιτικά, αθλητικά, οικονομικά, καλλιτεχνικά κοκ ζητήματα, που προκύπτουν/δημιουργούνται κατά την επικαιρότητα...
   Η αλήθεια είναι πως τα ερεθίσματα μόνο ως ελάχιστα δεν χαρακτηρίζονται. Το ίδιο και οι αφορμές. Στην προκειμένη περίπτωση πάντως, τη δική μου, οι... σταγόνες είναι πολλές και διάφορες, αυτή όμως που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει, είναι ένα... κάδρο!
   Στο πρόσφατα ανακαινισμένο δωμάτιό μου, κρέμασα στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι, ένα κάδρο, στο οποίο απεικονίζεται ένα κόκκινο λεωφορείο της γραμμής, με φόντο την... γκρίζα καθημερινότητα του Γουεστμίνστερ (Westminster), περιοχή ευρισκόμενη στο κεντρικό Λονδίνο. Το έργο αποτελείται από μία μάζα ανθρώπων, που προχωρούν κατά μήκος και πλάτος του πεζοδρομίου, ενώ στα αριστερά της εικόνας επικρατεί κυκλοφοριακή συμφόρηση. Επίκεντρο αποτελεί το κλασικό βρετανικό λεωφορείο, όντας το μόνο στην πραγματική του απόχρωση.
   Βέβαια, ίσως ορισμένοι να έχουν ως απορία την αντιστοιχία του τίτλου με την περιγραφή της εικόνας, αλλά κάπως έτσι σκέφτηκα να παρομοιάσω τη σημερινή "πηγή έμπνευσης"...
   Πάνε τώρα εφτά μήνες που ασχολούμαι ενεργά με τη διαδικτυακή ειδησεογραφία, ενώ παράλληλα οι σκέψεις και οι... βλέψεις, δεν σταματούν εκεί. Λόγω του ότι δεν είναι κάτι "καθαρά δικό μου", το μέσο το οποίο μου δίνει τη δυνατότητα να το στηρίζω!, συσκέπτομαι με τον εαυτό μου, για μία προσωπική δραστηριότητα. Επειδή αρχική επιδίωξη αποτελεί η επιθυμία για ραδιόφωνο, στόχος είναι το "στήσιμο" ενός ανάλογου ιντερνετικού σταθμού. Μέσω αυτού, θα παρέχεται η δυνατότητα για επικοινωνία με τρίτους, αλλά και με "δεύτερους". Συνομιλία με άτομα που έχουν να προσφέρουν με βάση την προσωπικότητά τους και με απώτερο σκοπό, την παρακίνηση και την κινητοποίηση, μέσω των λεγόμενών τους. Παρακιν(ητοποι)ηση, η οποία στοχεύει στην αφύπνιση των "έρμεων", που τους έχουν φορέσει παρωπίδες, οι κοινωνικοί ιστότοποι και εν συνεχεία, η γενικότερη έλλειψη κοινωνικού ενδιαφέροντος.
   Μπορεί βέβαια όλο αυτό να γίνεται χωρίς την 100% θέλησή τους, αλλά ο τρόπος ζωής που "επιβάλει" ένας εκ των κύριων συμμάχων του πολιτικού στερεώματος, φαίνεται πως πετυχαίνει διάνα το στόχο του κι ας προσπαθεί εκείνος να (απο)δείξει τις πραγματικές του προθέσεις. Η μόδα, κατέχει επάξια το συγκεκριμένο ρόλο... Μάλιστα, κάνει και την εμφάνισή της στον χώρο του αθλητισμού και δη του ποδοσφαίρου, αλλά και στη νυχτερινή ζωή. Χώροι που "μετρούν" πολλές παρουσίες, όπως και πολλά χρήματα.
   Στην αντίπερα όχθη, βρίσκονται ορισμένοι που σκέφτονται κάπως διαφορετικά και επιθυμούν να βρουν άξιους συμπαραστάτες, ομοϊδεάτες και "συνοδοιπόρους", για την υλοποίηση ιδεών που -κατά τη γνώμη τους- (πιθανόν;) θα... ταράξουν τα νερά. Με την καλή έννοια βέβαια. Ιδέες, που απαιτούν την ενασχόληση, τη δυνατότητα, τη θέληση και το μεράκι, την πειθώ, τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία, "προσόντα" τα οποία αποτελούν τη δύναμη (-ικανότητα) για επένδυση! Επένδυση, σε κάτι το οποίο θα χαρακτηριστεί ως αξιόλογο από το ευρύ κοινό. Επένδυση, που ξεκινώντας από τα θεμέλια, φτάνει στον τελευταίο όροφο του... ουρανοξύστη και δίνει το δικαίωμα στους "δικούς του" ανθρώπους να καυχιούνται, λέγοντας πως "άξιζε τον κόπο!".
   Ή με βάση τον αρχικό συνειρμό, οι ίδιοι θα βρίσκονται μέσα στο κόκκινο λεωφορείο και θα... καμαρώνουν, που ΜΠΟΡΕΣΑΝ και μετέτρεψαν την γκριζοπή καθημερινότητα, σε έναν άλλοτε... πολύχρωμο καμβά του Πικάσο!.

ΥΓ: Ο Ισπανός καλλιτέχνης μπορεί να μη ζωγράφισε το συγκεκριμένο κάδρο, αλλά η ποικιλία, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Σε λογικά πλαίσια...

"Τα λέμε..."!

   Αναμφισβήτητα, ο καθένας που βρίσκεται σε αυτή τη ζωή, καλείται να "δοκιμαστεί" μέσα από/σε μία τραγική ειρωνία, η οποία όμως, έχει ημερομηνία λήξης. Αν και το τέλος της, δεν μπορεί να το γνωρίζει κανείς. Απλά, το μόνο που μπορεί να κάνει ο καθένας, είναι να παρατείνει -λίγο;- την κατάληξη...
   Μέσα λοιπόν σε αυτή την κατάσταση, συναντάς άτομα τα οποία τραβούν την προσοχή και το ενδιαφέρον σου και τα οποία με τη σειρά τους, προσελκύουν το δικά σου συναισθήματα, ενώ έχουν ακριβώς τον ίδιο σκοπό. Να περάσουν όσο καλύτερα γίνεται, μέσα σε αυτή την τραγική ειρωνία.
   Άσχετα όμως με το μέλλον και δη το μακρινό, ίσως σκέφτεσαι περισσότερο το παρελθόν, αλλά και το παρόν. Φέρνεις εικόνες στο μυαλό σου και θυμάσαι -σχεδόν- όλες τις ωραίες, αλλά και άσχημες στιγμές που πέρασες, έχοντας δίπλα σου άτομα που ξεχώρισες κατά τη διάρκεια των παιδικών και μετέπειτα χρόνων. Άνθρωποι που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στις σελίδες του "εγώ" σου και μέσω των οποίων έχει διαμορφωθεί ο χαρακτήρας και ο εαυτός σου. Στιγμές που σε έκαναν να τις "θάψεις" για πάντα στο μυαλό σου, άσχετα με το αν ήταν ευχάριστες ή δυσάρεστες.
   Μεγαλώνοντας όμως, έχεις να θυμάσαι περισσότερα ευχάριστα στιγμιότυπα, παρά τα αρνητικά που πιθανόν να έχουν σημειωθεί και να έχουν ακολουθήσει τις ωραίες στιγμές. Παρέες, κολλητοί, έρωτες και φιλίες για τις οποίες επιθυμούσες διαφορετική έκβαση, αποτελούν το μέχρι τώρα άλμπουμ της ζωής σου. Της αθωότητας που βασίλευε όσο ήσουν μικρός. Και της... ανεμελιάς!
   Οι μνήμες έχουν αφετηρία τα (προ)νηπιακά χρόνια, όταν έκανες τους πρώτους σου φίλους... Προσωπικά, εκείνοι που θυμάμαι είναι ο Κώστας και η Βάλια, με τη δεύτερη να έχει τραβήξει την προσοχή και των δύο, όντας το κορίτσι της παρέας. Λόγω της περιοχής, οι γονείς μας αρχίζουν και συναντιούνται πιο τακτικά, με αποτέλεσμα κι εμείς να έρθουμε πιο κοντά. Όσο περνούν τα χρόνια, ο Κώστας γίνεται κολλητός και η Βάλια παραμένει το κορίτσι της παρέας.
   Στο δημοτικό, οι ορίζοντες διευρύνονται και γνωρίζεις περισσότερα άτομα και κάνεις περισσότερους φίλους. Ενώ και τα κορίτσια, αυξάνονται με τη σειρά τους. Πλέον, στην παρέα έχει μπει ο Σωτήρης, η Ελένη, με τη Βάλια και τον Κώστα να παραμένουν σε αυτή. Η καθημερινότητα σε δένει όλο και πιο πολύ μαζί τους κι έτσι οι κολλητοί γίνονται δύο. Παράλληλα, η δεύτερη θηλυκή ύπαρξη, αποτελεί και την ιδιαίτερη συμπάθεια. Η μία τάξη μετά την άλλη ανήκει στο παρελθόν και νέα δεδομένα μπαίνουν στη ζωή σου. Όπως άλλωστε και η Εύα, που στην 4η δημοτικού, μου έκανε... την τιμή να ανταλλάσει μαζί μου, ραβασάκια... Δηλαδή, η πρώτη μου "κατάκτηση"! (Ή η δεύτερη μετά την Ελένη;).
   Στις δύο τελευταίες χρονιές του δημοτικού, άλλαξα σχολικό περιβάλλον, όχι όμως και περιοχή. Εκεί, γνώρισα τον Θοδωρή, το Σπύρο, μία ακόμη Ελένη, τη Νικολέτα, τη Φωτεινή, την Κέλι. Με τα δύο παιδιά κάναμε αρκετή παρέα κι εκτός σχολείου. Με τις κοπέλες όμως, βλεπόμασταν μόνο εντός των τειχών του. Θυμάμαι όμως, πως με εξαίρεση την πρώτη, με τις υπόλοιπες τρεις καυχιόμασταν πως "τα είχαμε"... Η καθεμία μάλιστα, συνοδεύεται και από διαφορετικές αναμνήσεις. Ραβασάκια, δώρα κλπ.
   Μπαίνοντας πια στις υποχρεώσεις του γυμνασίου, γνωρίζεις νέα πρόσωπα και κάνεις καινούργιες φιλίες. Την πρώτη χρονιά, τυχαίνει να είμαι γείτονας τριών παιδιών. Του Βασίλη, του Μιχάλη και του Αντώνη. Παιδιά που τα έβλεπα και τα σαβββατοκύριακα, παίζοντας μαζί τους μπάλα, σε μία τοπική αλάνα. Το λεγόμενο "γηπεδάκι". Πάντως, η αλήθεια είναι πως μαζευόμασταν πολλοί. Τάσος, Μπίλης, Δημήτρης, Γκαμπριέλ, είναι μερικά από τα ονόματα των παιδιών, με τα οποία παίζαμε μπάλα. Μία χρονιά μάλιστα, η αδερφή μου μού σύστησε ένα παιδί το οποίο δεν το ήξερα, αφού μόλις είχε μετακομίσει στη Λούτσα και έμενε ακριβώς απέναντί μας. Ο Άλεξ, μπήκε κατευθείαν στην παρέα και σιγά σιγά έγινε ο δεύτερος -και κύριος- κολλητός μου. Μαζί κανονίζαμε και βρισκόμασταν για μπάλα και αργότερα φωνάζαμε και τους υπόλοιπους.
   Τα χρόνια συνεχίζουν και περνούν, ωστόσο η παρέα έμενε η ίδια και ίσα ίσα που εισχωρούσαν νέα πρόσωπα. Ένα καλοκαίρι μάλιστα, γνωρίσαμε και την Κατερίνα με τον αδερφό της, το Νίκο. Κι έτσι κάθε πρωί, δίναμε ραντεβού και πηγαίναμε όλοι μαζί στη θάλασσα. Ένα ολόκληρο τσούρμο, έκανε την εμφάνισή του με τη συνοδεία ποδηλάτων. Ένα πρωί, καθώς βρισκόμασταν σε ένα βράχο και κάναμε βουτιές, καθόμουν όρθιος με μία πετσέτα στο χέρι. Τότε, ήρθε δίπλα μου μία κοπέλα μαζί με μία φίλη της και η κουβέντα ξεκίνησε: Με αφορμή την ατάκα του Νίκου "ο Άλεξ γουστάρει την Κατερίνα", η Κάτια που βρισκόταν δίπλα μου, με ρώτησε αν εγώ είμαι ο Άλεξ. Της απάντησα πως "δεν είμαι εγώ" και άδραξα της ευκαιρίας για να συστηθώ. Με τη σειρά της, συστήθηκε και η φίλη της Κάτιας, η Πέπη. Η κουβέντα συνεχίστηκε, το ραντεβού δόθηκε και στην παρέα μπήκαν τα δύο κορίτσια μαζί με άλλες δύο φίλες τους. Ενώ στην πορεία, η Κάτια αποτέλεσε το νέο μου ειδύλλιο. Και μάλιστα για ορισμένα διαδοχικά καλοκαίρια.
   Καθώς μεγαλώναμε, ορισμένα από τα παραπάνω πρόσωπα, από φίλοι εξελίχθηκαν σε γνωστούς, ενώ κάποιοι άλλοι "χάθηκαν" εντελώς. Πολύ συνοπτικά, με την πάροδο των χρόνων γνώρισα αρκετά νέα άτομα, από το στρατό, από τις σχολές και γενικά από την καθημερινότητα. Κορίτσια, όπως η Ελίζα, οι... Κατερίνες, η Βάγια, η Ντίνα, η Δόμνα, η Φωτεινή, η Γιώτα -από τις οποίες ορισμένες ήταν κάτι παραπάνω από φίλες- και αγόρια όπως ο Σπύρος, ο Θεόφραστος, άλλοι δύο... Σπύροι, παιδιά από το Ναυτικό, ο Μιχάλης, ο Μήτσος, ο Κώστας, ο Μάκης, από τη δεύτερη σχολή, ο Ισίδωρος από την πρώτη, άτομα που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω, αφού "σημάδεψαν" θετικά το όσο χρονικό διάστημα πέρασα μαζί τους και ο καθένας/καθεμία, κατέχουν κομμάτι του εαυτού μου...!
   Φυσιογνωμίες που μακάρι να μπορούσα να καλέσω σε ένα τεράστιο πάρτι, με σκοπό να θυμηθούμε τις παλιές καλές στιγμές! Πρόσωπα που όταν έφτανε η στιγμή του αποχαιρετισμού, λέγαμε πως κάποια στιγμή θα τα ξαναπούμε. Άνθρωποι που όταν ΤΥΧΑΙΝΕΙ να τους ξαναδώ μπροστά μου, λέμε "πού χάθηκες". Άτομα των οποίων ίσως και να έχω ακόμα τον αριθμό τους αποθηκευμένο, ή τα έχω "φίλους" στο Facebook. Προσωπικότητες με τις οποίες λέμε μόνο ένα γειά και μετά ΤΙΠΟΤΑ... Γιατί έτσι όμως ρε γαμώτο;

ΥΓ: Ζητώ ένα τεράστιο ΣΥΓΓΝΩΜΗ σε όσους και όσες ξέχασα και ένα επίσης μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε εκείνους και εκείνες που μου αφιέρωσαν λίγο από τον πολύτιμό τους χρόνο! Και υπόσχομαι, πως κάποια στιγμή, θα τα ξαναπούμε!!

Ομάδα - μοντέλο... (!)

Νέο... καλό "χαρτί"!

   Τελικά, δεν βγήκε χαμένος... Ίσα ίσα, ο Ολυμπιακός πρόσθεσε στο δυναμικό του έναν παίκτη ενδεκάδας, ο οποίος μπορεί να βοηθήσει άμεσα την ομάδα στις επόμενες αγωνιστικές της υποχρεώσεις και ταυτόχρονα λύνει τα χέρια του Ερνέστο Βαλβέρδε, ο οποίος ψάχνει λύσεις, σχετικά με την κάλυψη των θέσεων της μεσαίας γραμμής.
   Ο Γιάννης Μανιάτης αποτελεί παίκτη-κλειδί για τη μετέπειτα πορεία των Ερυθρόλευκων στο θεσμό του πρωταθλήματος, αφού δεν του λείπουν οι παραστάσεις από το υψηλό επίπεδο της Superleague, ενώ μπορεί επάξια να αγωνιστεί στο δεξί άκρο της αμυντικής γραμμής. Η αλήθεια είναι όμως, πως σε αυτή τη θέση, ο Ολυμπιακός διαθέτει το καλύτερο δεξί μπακ της χώρας κι αυτός δεν είναι άλλος από τον Βασίλη Τοροσίδη. Με τις απώλειες ωστόσο που ήδη έχει αρχίσει να μετράει ο Ισπανός τεχνικός, χρειάζεται πληθώρα αντάξιων επιλογών, για το χώρο της μεσαίας γραμμής.
   Μη έχοντας στη διάθεσή του τις υπηρεσίες των Ουρτάδο και Ντουντού -με τον πρώτο να χαρακτηρίζεται ως αμυντικό χαφ και τον Βραζιλιάνο να έχει μία γεύση από τη συγκεκριμένη θέση-, ο Βάσκος καλείται να... βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, στρέφοντας το βλέμμα του στον Ιμπαγάσα και τον Γιάννη Παπαδόπουλο, οι οποίοι είναι οι μοναδικοί που μπορούν να αγωνιστούν στον άξονα (συν τον επιθετικογενή Φουστέρ). Εξάλλου, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού και του πάγκου, τον νεαρό Λεάντρο, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα, όσο μπορεί να φαίνονται, χάρη στην παραγωγικότητα που διακρίνει τους επιθετικούς της ομάδας...
   Αντιμετωπίζοντας αντιπάλους που έχουν στο ρόστερ τους παίκτες σαν τον Σισέ, τον Σκόκο, τον Βιεϊρίνια ή τον Χαβίτο, οι καταστάσεις χρίζουν άμεσου σχεδιασμού, ο οποίος περιλαμβάνει τις σωστές και ιδανικές μεταγραφικές κινήσεις, που δεν θα αφήνουν να εκτεθεί η ομάδα, στο έλεος των πρωτοκλασάτων -για το εγχώριο πρωτάθλημα- μονάδων. Κάπως έτσι, λοιπόν, χαρακτηρίζεται και η απόκτηση του Μανιάτη από το σύλλογο του Πειραιά. Βλέποντας τους "κόφτες" να παραμένουν στα "πιτς" και τον κύριο διώκτη να παίρνει τα υπέρ του αποτελέσματα, ο Βαλβέρδε (θα) έπρεπε να... εφοδιαστεί με έναν παίκτη που θα μπορεί να συνδράμει άμεσα...
  Κι αυτός, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον πρώην αρχηγό του Πανιωνίου. Κατά τη γνώμη μου όμως, όχι για να αγωνίζεται ο ίδιος ως αμυντικό χαφ, αλλά εκείνος που έχει πλέον την "πολυτέλεια" να είναι σίγουρος ότι κάποιος θα φυλάει επάξια τα νώτα του... Δηλαδή, ο Τοροσίδης...
   Αποδεικνύοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πως είναι... χρυσάφι στα χέρια των Ερυθρόλευκων, έχοντας τη δυνατότητα και την ικανότητα να καλύπτει με την ίδια υψηλή απόδοση και τη θέση του αμυντικού μέσου, δίνει την επιλογή στον Βάσκο, να εμπιστευτεί με τη σειρά του τον Μανιάτη, στη φυσιολογική του θέση. Αυτή του δεξιού οπισθοφύλακα. Κι όταν περάσει ελάχιστος καιρός, τότε η αμυντική γραμμή θα αποτελείται από τον "άξιο" Μανιάτη, τους σκληροτράχηλους Αβραάμ και Μέλμπεργκ και τον... αναγεννημένο Ραούλ Μπράβο. Στο κέντρο, οι επιλογές (θα) είναι αρκετές, με τον Ερνέστο να... πονοκεφαλιάζει ευχάριστα, έχοντας να διαλέξει ανάμεσα σε "Τόρο", Ντουντού, Ουρτάδο, Ιμπαγάσα, Γιαννάκη και Φουστέρ, ενώ όσον αφορά τις πτέρυγες, υπάρχουν οι Ρόμενταλ, Ριέρα, Φετφατζίδης και Ζαϊρί.
   Τέλος, σχετικά με τη γραμμή κρούσης της ομάδας, στο ρόστερ υπάρχουν οι Μιραλάς, Πάντελιτς και Νέμεθ και αν δεν ήταν "απαραίτητη" η παραχώρηση του Μήτρογλου, τότε θα μιλούσαμε για το αδιαφιλονίκητο φαβορί της κατάκτησης των ΕΠΟΜΕΝΩΝ πρωταθλημάτων! Δηλαδή, μία πραγματική ομάδα-μοντέλο...!

Η... επιθυμία για όλους "εκείνους"

   Όταν ήμασταν μικροί, όπως άλλωστε και όσοι είναι τώρα σε αυτό το στάδιο, κάναμε όνειρα και μάλιστα ορισμένες από εκείνες τις φορές, η φαντασία κάλπαζε με τα μάτια ανοιχτά. Αστροναύτες, δασκάλες, ποδοσφαιριστές, τραγουδίστριες, ηθοποιοί, είναι κάποια από τα επαγγέλματα που δίναμε σαν απάντηση, μετά την κλασική ερώτηση "τί θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;". Ατελείωτες ώρες με το νου να "ταξιδεύει" σε αντίστοιχες μελλοντικές στιγμές, οι οποίες τότε έπαιρναν την τροπή που εμείς επιθυμούσαμε. Με την φράση "μικρός και άμυαλος" να προσπαθεί να δικαιολογήσει τον κάθε ονειροπόλο που έκανε τα προσωπικά του μακροπρόθεσμα σχέδια, αψηφώντας τις συγκοιρίες που θα συναντούσε με το πέρασμα των χρόνων αλλά και την τροπή που πιθανόν να έπαιρναν τα πράγματα, ο καιρός περνούσε για τον καθένα, με τις προσπάθειες για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό υλοποίησης των στόχων του, να είναι υπεράριθμες και γιατί όχι, και υπεράνθρωπες.
   Ανάλογη περίπτωση και η δική μου, με στόχο ζωής, την περιγραφή ποδοσφαιρικών αγώνων. Καθισμένος πίσω από ένα μικρόφωνο, μέσα σε ένα δωματιάκι το οποίο θα έχει θέα το γήπεδο, θα έδινα το δικό μου ρεσιτάλ, με τους τυχερούς άτυχους (ή το ανάποδο) να ακούνε ό,τι βλέπουν τα μάτια μου και οτιδήποτε σχετικό κατεβάζει ο νους μου...
   Βέβαια, καθώς περνούν οι μέρες, βλέπω πως διακαής πόθος εν τέλει, αποτελεί μία διαφορετική κουβέντα με ανθρώπους που προέρχονται από όλους τους χώρους και οι οποίοι έχουν να προσφέρουν ή να παρουσιάσουν ένα πρόσωπο, που δεν έχει συνηθίσει ο μέσος Έλληνας πολίτης. Είναι πολλές οι προσωπικότητες που έχουν συνδέσει το όνομά τους με ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, ωστόσο νομίζω πως υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές ερωτήσεις που μπορεί να απαντήσει ο κάθε "εκλεκτός", άσχετα με αυτό που μας έχει συνηθίσει να κάνει μέσω του επαγγέλματός του. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, το μάτι σου μπορεί να... πέσει τυχαία σε μία συνέντευξη η οποία αφορά το πρόσωπο που "ανακρίνεται" και αυτόματα σκέφτεσαι πως θα μπορούσες να συνομιλήσεις κι εσύ ο ίδιος με το συγκεκριμένο καλεσμένο, μέσω μίας άλλης οπτικής γωνίας και σκοπιάς. Ίσως, μία ευκαιρία για συζήτηση γύρω από θέματα που αφορούν περισσότερο το ευρύ σύνολο και τη γενικότερη πραγματικότητα, παρά αυτή που αφορά αποκλειστικά το επάγγελμα και τη δουλειά του συνεντευξιαζόμενου.
   Ερωτήσεις με βάση την κατάσταση της οικονομίας, τα φαινόμενα βίας, ακόμα και η... πλύση εγκεφάλου που πραγματοποιείται εντελώς μυστικά, από εκπομπές μαγειρικής και από ξενόφερτες σειρές, οι οποίες έχουν σχηματίσει μία Α εικόνα στο μυαλό του "καλεσμένου" και ο οποίος μπορεί να σου δώσει μία απάντηση ανεπηρέαστου ατόμου και παράλληλα νοητικά... ώριμου. Προσωπικότητες, που έχουν ταυτίσει το όνομά τους και τον εαυτό τους με ένα μικρόφωνο και μία πίστα, έναν συνεχή αγώνα εντός διαφορετικών όμως γηπέδων, μίας σκηνής και κυρίως δύο χρωμάτων, αλλά και ένα αποστακτήριο το οποίο μετατρέπεται σε γραφείο, περικυκλωμένο από αμέτρητους φακέλους. Κάλλιστα, οι χώροι θα μπορούσε να είναι πολύ περισσότεροι και διαφορετικοί μεταξύ τους, με το χρονικό περιθώριο όμως, να φαίνεται πολύ μικρό...
   Το "οδοιπορικό" θα μπορούσε να έχει ως αφετηρία την άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν άνθρωπο που συνδέει δύο ίσως και τρεις γενιές, με άπαντες να γνωρίζουν το όνομά του και να αναγνωρίζουν το ποιόν του. Δύο μόνο λέξεις και μία εικόνα, που στα πρώτα και ελάχιστα δευτερόλεπτα που έχεις στη διάθεσή σου, δεν σου επιτρέπουν να βάλεις σε σειρά τις άπειρες ερωτήσεις που θες να του κάνεις... Κώστας Βουτσάς. Δύο λέξεις, χίλιες εικόνες μέσω των ταινιών όπου έχει πρωταγωνιστήσει και ταυτόχρονα μία εικόνα, αμέτρητες χιλιάδες λέξεις, βλέποντας έναν άνθρωπο, τον οποίο δεν "χορταίνεις" να ρωτάς!
   Ανάλογη περίπτωση με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, με το παρουσιαστικό του να σε κάνει αρκετά περίεργο και ανυπόμονο, για να κάνεις όσο περισσότερες ερωτήσεις μπορείς. Μία φυσιογνωμία, η οποία μόνο ασυγκίνητο δεν σε αφήνει και που μόνο στο άκουσμά της, σε προδιαθέτει για μία ανεπανάληπτη κουβέντα.
   Συνεχίζοντας στο μοτίβο των ανθρώπων που... φημίζονται για τους χαμηλούς τους τόνους, δεν γίνεται να χάσεις την ευκαιρία να συνομιλήσεις με ένα πρόσωπο το οποίο σου δίνει την εντύπωση ότι έχει ξεγράψει τη χώρα, αποφασισμένο για μία σταδιοδρομία βασισμένη σε ξένα πρότυπα. Νίκος Αλιάγας, ο Έλληνας Γάλλος και μάλλον όχι ο Γάλλος Έλληνας. Με τις εμφανίσεις του στην Ελλάδα να μετονομάζονται σε guest star, ενόψει κάποιου σημαντικού γεγονότος ή κάποιας ιδιαίτερης βράβευσης, θέλεις να σε "φιλοξενήσει" στην δική του πραγματικότητα-καθημερινότητα.
   Παραμένοντας στα της γαλλικής νοοτροπίας, στόχο αποτελεί μία ηγετική πλέον φυσιογνωμία του αθλητισμού και συγκεκριμένα του... ελληνικού ποδοσφαίρου. Βλέποντας τον Τζιμπρίλ Σισέ να πρωταγωνιστεί εντός των τεσσάρων γραμμών, έχεις την περιέργεια και την απορία, να δεις πώς συμπεριφέρεται εκτός αυτών...
   Αλλάζοντας μονάχα χρώμα "στρατοπέδου", αποφασίζεις να γνωρίσεις έναν Βίκινγκ και να δεις πώς αντιμετωπίζει κι εκείνος με τη σειρά του, την πραγματικότητα εντός των ελληνικών συνόρων, έχοντας αφήσει πίσω του τη Σκανδιναβική χερσόνησο. Η παρουσία του Όλοφ Μέλμπεργκ στην χώρα μας, σε αναγκάζει να τον επισκεφθείς, έστω και με τη συνοδεία διερμηνέα!
   Μεταβαίνοντας τώρα στο σανίδι, προσωπικότητα που σου κινεί το ενδιαφέρον για μία συζήτηση εφ όλης της ύλης, αποτελεί ο Άρης Σερβετάλης. Άτομο που δεν φαίνεται να προτιμά τα φώτα της δημοσιότητας, αρκείται μονάχα στην... έκθεση υπό το φως των προβολέων και δεν δίνει σε καμία περίπτωση, αφορμή για κακοπροαίρετα σχόλια και γι αυτό άλλωστε σού δημιουργεί μία αίσθηση οικειότητας και διάθεσης για κουβέντα.
   Αλλάζοντας παραστάσεις και πηγαίνοντας στο μουσικό σανίδι, ή ακόμα και στο σπίτι ή στο αμάξι, ακούς έστω και τυχαία κάποιο από τα πολλά τραγούδια που έχει στο παλμαρέ του, ο "NiVo". Ο γκουρού της σύγχρονης hip hop σκηνής, έχει ερμηνεύσει -αν όχι και γράψει- πολυάριθμα κομμάτια που αφορούν την κατάσταση η οποία επικρατεί στη χώρα κι έτσι δεν γίνεται να μην ψάξεις για την αφορμή που θα σε φέρει... αντιμέτωπο με τον "αρχηγό" των Goin Through, κάνοντάς του μάλιστα, μία εκτενέστατη συνέντευξη για όλα τα φλέγοντα ζητήματα.
   Και από το ένα "bad guy", πηγαίνεις στο άλλο... Από τον NiVo στον Νίνο, ο οποίος αρχικά σού δίνει την εντύπωση πως πρόκειται για ένα από τα πρόσωπα που θέλουν να απασχολούν συνεχώς την εγχώρια show biz, σε βάθος χρόνου όμως, σε διαψεύδει πανηγυρικά. Έχοντας την τύχη να τον "ανακρίνουν" άλλοι πριν από εσένα, τον ακούς και τελικά βλέπεις την επιθυμία σου να γίνεται ακόμα πιο έντονη, αφού τελικά, πρόκειται για ένα από τα "καλά παιδιά" του χώρου.
   Εν αντιθέσει όμως, με κάποια άτομα, των οποίων το όνομα δεν αντιστοιχεί στην παραπάνω κατηγορία. "Άγρια παιδιά" είναι η ονομασία τους, αλλά παρ' αυτά, θες να σου πουν δύο τρία λόγια, αφού η ηλικία τους είναι κοντά στη δική σου και δίνεται η εντύπωση πως θέλουν κι αυτοί να αλλάξουν τον κόσμο!
   Πάντως, πιστεύω πως ο χειρότερος χαρακτηρισμός που θα μπορούσε να αποδοθεί σε κάποιον, είναι αυτός του μισογύνη. Άλλωστε, με τόσες αιθέριες υπάρξεις γύρω σου, δεν γίνεται να σε διακατέχει μία τέτοια προκατάληψη. Έτσι και η διακαής επιθυμία για συνομιλία και ανταλλαγή απόψεων, με το έτερο φύλο! Με γυναίκες όπως η Δήμητρα Ματσούκα, η Λίνα Σακκά, η Θάλεια Ματίκα, η Σίσσυ Χρηστίδου, η Βίκυ Παπαδοπούλου, η Ιζαμπέλα Κογεβίνα, η Μαίρη Συνατσάκη, αναπτύσσεις ευχάριστη κουβέντα, η οποία εκτυλίσσεται γύρω από ποικίλα θέματα, καθώς θέλεις να ακούσεις και τις δικές τους θεωρίες, αντιλήψεις. Βέβαια, αυτονόητο είναι πως τα προαναφερθέντα ονόματα είναι ένα μικρό δείγμα από το αξιοζήλευτο "ποτ πουρί" που διαθέτει η μεγάλη των θηλέων σχολή στη χώρα μας!
  Κάπως έτσι λοιπόν, διαμορφώνεται μία σύντομη λίστα με υποψήφια για συνέντευξη ονόματα που είσαι σίγουρος πως δεν θα σε απογοητεύσουν και ταυτόχρονα εσύ ο ίδιος δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσεις, αφού πρόκειται για ορισμένους από όλους εκείνους που ονειρευόσουν μικρός ή στη μετέπειτα πορεία, ότι θα κάτσουν απέναντί σου και θα συνομιλήσουν μαζί σου... Και που έχουν τόσα πολλά να (σου) πουν...