Ο Τζούλιαν, ο Ρέφικ και το... συνάφι

   Ανέκαθεν η λέξη "τρομοκρατία", φόβιζε τους πάντες και οι αρμόδιοι στόχευαν στην εξάληψή της. Παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στους δρόμους, στα αεροδρόμια, στα λιμάνια και στα τρένα, ένας διαρκής έλεγχος σε κάθε ύποπτη φάτσα, προκειμένου να συλληφθεί κάθε κακοποιό στοιχείο, που εκπροσωπούσε την απαγορευμένη αυτή ιδεολογία. Η αφετηρία ήταν τα "μικρά ψάρια" και μέσω αυτών, θα πιανόντουσαν και τα "μεγάλα". Άτομα που προκαλούσαν φασαρίες σε μία φιλήσυχη κοινωνία, σε ένα οργανωμένο κράτος...
   Όσο περνούν τα χρόνια, ο συγκεκριμένος όρος αποκτά μία νέα μορφή, η οποία διαφέρει εντελώς με την αρχική. Τόσο καιρό, το φαινόμενο αυτό απειλούσε σε μεγάλο βαθμό τους πολίτες μίας κοινωνίας, μίας πόλης, μίας χώρας. Οι ανώτεροι της εκάστοτε περιοχής, έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να προστατέψουν τον κόσμο. Προκειμένου να διατηρήσουν τη φράση "ησυχία, τάξη και ασφάλεια", χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο για το καλό της κοινωνίας...
   Πλέον, υφίστανται δύο είδη τρομοκρατίας. Το ένα είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που προαναφέρθηκε, ενώ το άλλο, δεν παύει κι αυτό να τρομάζει τον κόσμο. Αλλά από την άλλη μεριά. Από αυτή που υποτίθεται πως φρόντιζε για το κοινωνικό συμφέρον. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα ανά τον κόσμο, που η εξουσία γλύκανε τους κατέχοντές της, με αποτέλεσμα αυτοί να εκμεταλλευτούν της θέσης τους και να ωφεληθούν έναντι των ανυποψίαστων πολιτών. Με λίγα λόγια, εις βάρος τους. Παρουσιάζοντας στο λαό ότι ακριβώς "σκηνοθετούσαν" εκείνοι, τον αποπροσανατόλιζαν, φορώντας του παρωπίδες. Τοποθετούσαν το καρότο προς την αντίθετη κατεύθυνση κι οι ίδιοι είχαν τη δυνατότητα να δράσουν ανενόχλητοι. Όσο έτρεχε το κουνέλι ανάποδα, εκείνοι διέθεταν άπλετο χρόνο για να φροντίσουν τους εαυτούς τους. Για να αποθηκεύσουν για τον καιρό που θα δεν θα βρίσκονται στις προνομιούχες θέσεις και που δεν θα έχουν την ευχαίρεια να φάνε άλλο...
   Ωστόσο, καλώς και κακώς, υπάρχουν ορισμένοι ξενοδόχοι τους οποίους δεν τους λογαριάζουν και οι οποίοι έχουν μάτια που βλέπουν και αυτιά που ακούν. Ταυτόχρονα, έχουν και τα μέσα για να κρατάνε αποδείξεις, σε περίπτωση που κάποιος ισχυριστεί το αντίθετο. Κι επειδή βρισκόμαστε σε μία εποχή που όλα μαθαίνονται -αργά ή γρήγορα-, κυκλοφορούν και διαρρέουν, αλλά και... συγκυριακά, η σχέση μεταξύ πολιτών και πολιτικών, δεν περνά την καλύτερή της περίοδο, υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να ανοίξουν τα μάτια των υπολοίπων, έτσι ώστε να προκληθεί μία λαϊκή εξέγερση-επανάσταση.
   Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν τριγύρω, ο κόσμος αλλάζει τρόπο σκέψης και περνάει στο τρίπτυχο δράση-αντίδραση-δράση, κατά το οποίο δράττει προκειμένου να αντιδράσει και λόγω αντίδρασης, δράττει... Ο παθητικός ρόλος πλέον, μετατρέπεται σε ενεργό και η αλήθεια είναι πως το λαϊκό κύμα, απαριθμεί πολύ περισσότερα άτομα, από τα μονάχα 300. Και όπως λέει ένα άλλο ρητό: "Φωνή λαού, οργή Θεού"... Μπορεί βέβαια να υπάρχουν και οι "στρατιώτες" αυτών, όμως και πάλι, δεν μπορούν να συγκριθούν με την τεράστια αριθμητική υπεροχή των αγανακτισμένων πολιτών.
   Μάλιστα, η αρχή σηματοδοτήθηκε από τον Τζούλιαν και σύντομα θα φανερωθούν και οι πάμπολλοι ομοϊδεάτες. Κι αν ο ίδιος πρόλαβε να χαρακτηριστεί ως "the most dangerous man" (ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος), φανταστείτε τι θα γίνει αν υπάρξουν μύρια σαν κι αυτόν... Και σε περίπτωση που δεν βρεθούν τα απαραίτητα εφόδια, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές... Όπως έκανε ο Ρέφικ δηλαδή... Όσοι τον αποκάλεσαν "επικίνδυνο", θα τον έχουν πια αντίπαλό τους...

Carpe diem!!!