Μέσα λοιπόν σε αυτή την κατάσταση, συναντάς άτομα τα οποία τραβούν την προσοχή και το ενδιαφέρον σου και τα οποία με τη σειρά τους, προσελκύουν το δικά σου συναισθήματα, ενώ έχουν ακριβώς τον ίδιο σκοπό. Να περάσουν όσο καλύτερα γίνεται, μέσα σε αυτή την τραγική ειρωνία.
Άσχετα όμως με το μέλλον και δη το μακρινό, ίσως σκέφτεσαι περισσότερο το παρελθόν, αλλά και το παρόν. Φέρνεις εικόνες στο μυαλό σου και θυμάσαι -σχεδόν- όλες τις ωραίες, αλλά και άσχημες στιγμές που πέρασες, έχοντας δίπλα σου άτομα που ξεχώρισες κατά τη διάρκεια των παιδικών και μετέπειτα χρόνων. Άνθρωποι που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στις σελίδες του "εγώ" σου και μέσω των οποίων έχει διαμορφωθεί ο χαρακτήρας και ο εαυτός σου. Στιγμές που σε έκαναν να τις "θάψεις" για πάντα στο μυαλό σου, άσχετα με το αν ήταν ευχάριστες ή δυσάρεστες.
Μεγαλώνοντας όμως, έχεις να θυμάσαι περισσότερα ευχάριστα στιγμιότυπα, παρά τα αρνητικά που πιθανόν να έχουν σημειωθεί και να έχουν ακολουθήσει τις ωραίες στιγμές. Παρέες, κολλητοί, έρωτες και φιλίες για τις οποίες επιθυμούσες διαφορετική έκβαση, αποτελούν το μέχρι τώρα άλμπουμ της ζωής σου. Της αθωότητας που βασίλευε όσο ήσουν μικρός. Και της... ανεμελιάς!
Οι μνήμες έχουν αφετηρία τα (προ)νηπιακά χρόνια, όταν έκανες τους πρώτους σου φίλους... Προσωπικά, εκείνοι που θυμάμαι είναι ο Κώστας και η Βάλια, με τη δεύτερη να έχει τραβήξει την προσοχή και των δύο, όντας το κορίτσι της παρέας. Λόγω της περιοχής, οι γονείς μας αρχίζουν και συναντιούνται πιο τακτικά, με αποτέλεσμα κι εμείς να έρθουμε πιο κοντά. Όσο περνούν τα χρόνια, ο Κώστας γίνεται κολλητός και η Βάλια παραμένει το κορίτσι της παρέας.
Στο δημοτικό, οι ορίζοντες διευρύνονται και γνωρίζεις περισσότερα άτομα και κάνεις περισσότερους φίλους. Ενώ και τα κορίτσια, αυξάνονται με τη σειρά τους. Πλέον, στην παρέα έχει μπει ο Σωτήρης, η Ελένη, με τη Βάλια και τον Κώστα να παραμένουν σε αυτή. Η καθημερινότητα σε δένει όλο και πιο πολύ μαζί τους κι έτσι οι κολλητοί γίνονται δύο. Παράλληλα, η δεύτερη θηλυκή ύπαρξη, αποτελεί και την ιδιαίτερη συμπάθεια. Η μία τάξη μετά την άλλη ανήκει στο παρελθόν και νέα δεδομένα μπαίνουν στη ζωή σου. Όπως άλλωστε και η Εύα, που στην 4η δημοτικού, μου έκανε... την τιμή να ανταλλάσει μαζί μου, ραβασάκια... Δηλαδή, η πρώτη μου "κατάκτηση"! (Ή η δεύτερη μετά την Ελένη;).
Στις δύο τελευταίες χρονιές του δημοτικού, άλλαξα σχολικό περιβάλλον, όχι όμως και περιοχή. Εκεί, γνώρισα τον Θοδωρή, το Σπύρο, μία ακόμη Ελένη, τη Νικολέτα, τη Φωτεινή, την Κέλι. Με τα δύο παιδιά κάναμε αρκετή παρέα κι εκτός σχολείου. Με τις κοπέλες όμως, βλεπόμασταν μόνο εντός των τειχών του. Θυμάμαι όμως, πως με εξαίρεση την πρώτη, με τις υπόλοιπες τρεις καυχιόμασταν πως "τα είχαμε"... Η καθεμία μάλιστα, συνοδεύεται και από διαφορετικές αναμνήσεις. Ραβασάκια, δώρα κλπ.
Μπαίνοντας πια στις υποχρεώσεις του γυμνασίου, γνωρίζεις νέα πρόσωπα και κάνεις καινούργιες φιλίες. Την πρώτη χρονιά, τυχαίνει να είμαι γείτονας τριών παιδιών. Του Βασίλη, του Μιχάλη και του Αντώνη. Παιδιά που τα έβλεπα και τα σαβββατοκύριακα, παίζοντας μαζί τους μπάλα, σε μία τοπική αλάνα. Το λεγόμενο "γηπεδάκι". Πάντως, η αλήθεια είναι πως μαζευόμασταν πολλοί. Τάσος, Μπίλης, Δημήτρης, Γκαμπριέλ, είναι μερικά από τα ονόματα των παιδιών, με τα οποία παίζαμε μπάλα. Μία χρονιά μάλιστα, η αδερφή μου μού σύστησε ένα παιδί το οποίο δεν το ήξερα, αφού μόλις είχε μετακομίσει στη Λούτσα και έμενε ακριβώς απέναντί μας. Ο Άλεξ, μπήκε κατευθείαν στην παρέα και σιγά σιγά έγινε ο δεύτερος -και κύριος- κολλητός μου. Μαζί κανονίζαμε και βρισκόμασταν για μπάλα και αργότερα φωνάζαμε και τους υπόλοιπους.
Τα χρόνια συνεχίζουν και περνούν, ωστόσο η παρέα έμενε η ίδια και ίσα ίσα που εισχωρούσαν νέα πρόσωπα. Ένα καλοκαίρι μάλιστα, γνωρίσαμε και την Κατερίνα με τον αδερφό της, το Νίκο. Κι έτσι κάθε πρωί, δίναμε ραντεβού και πηγαίναμε όλοι μαζί στη θάλασσα. Ένα ολόκληρο τσούρμο, έκανε την εμφάνισή του με τη συνοδεία ποδηλάτων. Ένα πρωί, καθώς βρισκόμασταν σε ένα βράχο και κάναμε βουτιές, καθόμουν όρθιος με μία πετσέτα στο χέρι. Τότε, ήρθε δίπλα μου μία κοπέλα μαζί με μία φίλη της και η κουβέντα ξεκίνησε: Με αφορμή την ατάκα του Νίκου "ο Άλεξ γουστάρει την Κατερίνα", η Κάτια που βρισκόταν δίπλα μου, με ρώτησε αν εγώ είμαι ο Άλεξ. Της απάντησα πως "δεν είμαι εγώ" και άδραξα της ευκαιρίας για να συστηθώ. Με τη σειρά της, συστήθηκε και η φίλη της Κάτιας, η Πέπη. Η κουβέντα συνεχίστηκε, το ραντεβού δόθηκε και στην παρέα μπήκαν τα δύο κορίτσια μαζί με άλλες δύο φίλες τους. Ενώ στην πορεία, η Κάτια αποτέλεσε το νέο μου ειδύλλιο. Και μάλιστα για ορισμένα διαδοχικά καλοκαίρια.
Καθώς μεγαλώναμε, ορισμένα από τα παραπάνω πρόσωπα, από φίλοι εξελίχθηκαν σε γνωστούς, ενώ κάποιοι άλλοι "χάθηκαν" εντελώς. Πολύ συνοπτικά, με την πάροδο των χρόνων γνώρισα αρκετά νέα άτομα, από το στρατό, από τις σχολές και γενικά από την καθημερινότητα. Κορίτσια, όπως η Ελίζα, οι... Κατερίνες, η Βάγια, η Ντίνα, η Δόμνα, η Φωτεινή, η Γιώτα -από τις οποίες ορισμένες ήταν κάτι παραπάνω από φίλες- και αγόρια όπως ο Σπύρος, ο Θεόφραστος, άλλοι δύο... Σπύροι, παιδιά από το Ναυτικό, ο Μιχάλης, ο Μήτσος, ο Κώστας, ο Μάκης, από τη δεύτερη σχολή, ο Ισίδωρος από την πρώτη, άτομα που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω, αφού "σημάδεψαν" θετικά το όσο χρονικό διάστημα πέρασα μαζί τους και ο καθένας/καθεμία, κατέχουν κομμάτι του εαυτού μου...!
Φυσιογνωμίες που μακάρι να μπορούσα να καλέσω σε ένα τεράστιο πάρτι, με σκοπό να θυμηθούμε τις παλιές καλές στιγμές! Πρόσωπα που όταν έφτανε η στιγμή του αποχαιρετισμού, λέγαμε πως κάποια στιγμή θα τα ξαναπούμε. Άνθρωποι που όταν ΤΥΧΑΙΝΕΙ να τους ξαναδώ μπροστά μου, λέμε "πού χάθηκες". Άτομα των οποίων ίσως και να έχω ακόμα τον αριθμό τους αποθηκευμένο, ή τα έχω "φίλους" στο Facebook. Προσωπικότητες με τις οποίες λέμε μόνο ένα γειά και μετά ΤΙΠΟΤΑ... Γιατί έτσι όμως ρε γαμώτο;
ΥΓ: Ζητώ ένα τεράστιο ΣΥΓΓΝΩΜΗ σε όσους και όσες ξέχασα και ένα επίσης μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε εκείνους και εκείνες που μου αφιέρωσαν λίγο από τον πολύτιμό τους χρόνο! Και υπόσχομαι, πως κάποια στιγμή, θα τα ξαναπούμε!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου