Ο πιο καλός ο... σκακιστής!

mes que un club, που λένε κι οι Καταλανοί

   Ανά την υφήλιο, το μεγαλύτερο ποσοστό της πληθυσμιακής κάλυψής της, περίμενε πώς και πώς να έρθει η μεγάλη στιγμή για την οποία τα ΜΜΕ είχαν προλογήσει τόσο, όσο χρειαζόταν για να γίνει η καλύτερη διαφήμιση του "προϊόντος". Ένα δίωρο, το οποίο θα τραβούσε πάνω του εξ ολοκλήρου τα βλέμματα των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων και όχι μόνο και το οποίο δεν θα αφήνε κανέναν... ασυγκίνητο.
   Ένα θέμα που αποτέλεσε μία πολυήμερη "καραμέλα" στα στόματα όσων είχαν την αγωνία να παρακολουθήσουν, αλλά και να μάθουν την τελική έκβασή του. Ένα αντικείμενο συζήτησης από την Ανατολή στη Δύση και από το Βορρά στο Νότο. Η "μητέρα των μαχών", που επισκίασε κάθε άλλο γεγονός και -δικαίως- το άφησε στο περιθώριο. Ένα συμβάν που πρωταγωνίστησε σε κάθε είδους ενημερωτικό υλικό και μέσο... Το περίφημο "El Clasico"!
   Όπως ήταν φυσικό, η χώρα που έχει τη χαρά και ταυτόχρονα την τιμή να "προωθεί" το συγκεκριμένο "αγαθό" προς τα έξω, ετοιμαζόταν να φορέσει τα γιορτινά της, την ώρα που όλα τα ΜΜΕ του εξωτερικού, "έκοβαν εισιτήρια" για τη συγκεκριμένη αναμέτρηση. 115.000 Καταλανοί, φόρεσαν το καπέλο, τη φανέλα και το κασκόλ της αγαπημένης τους ομάδας και ήταν έτοιμοι να χειροκροτήσουν τους παίκτες της από κοντά (όσο κι αν θεωρείται κοντά το τρίτο ή το πέμπτο διάζωμα στο "Καμπ Νου"). Το ίδιο συνέβαινε και στις καφετέριες εκτός Ισπανίας -ή καλύτερα εκτός Βαρκελώνης-, αφού οι δύο ιστορικοί σύλλογοι απαριθμούν υποστηρικτές από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, οι οποίοι έψαχναν την ιδανική ευκαιρία για να μην χάσουν το παιχνίδι.
   Οι δείκτες του ρολογιού σχηματίζουν περίπου πενήντα μοίρες (22:00 ώρα Ελλάδος) και οι 22 ποδοσφαιριστές κάνουν την εμφάνισή τους εντός του αγωνιστικού χώρου. Τα τεχνικά επιτελεία μαζί με τους αναπληρωματικούς, παίρνουν θέση κατά μήκους του πάγκου και όλα είναι έτοιμα για να αρχίσει το ματς. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, λύνουν πλέον τις διαφορές τους επί... χόρτου.
   Και κάπου εκεί, αρχίζει η ποδοσφαιρική πανδαισία. Το χάρμα ιδέσθαι, που δεν σου επιτρέπει να βαρεθείς ούτε για δευτερόλεπτο, αλλά ούτε να πεταχτείς και μέχρι το ψυγείο -αν έχεις connx στο σπίτι-, αφού φοβάσαι μήπως δεν είσαι παρών σε μία συγκλονιστική φάση. Άλλωστε, με την τροπή που πήρε ο αγώνας, δεν θα προλάβαινες να φτιάξεις κάτι απλό και γρήγορο για να φας, αφού ο "λογαριασμός" άνοιξε από το 10'. Ινιέστα, κάθετη πάσα, Τσάβι και 1-0. Τόσο το σερβίρισμα, όσο και το τελείωμα, άψογο. Μετά από τα τρία ριπλέι που σε καθηλώνουν, θες να πας τουλάχιστον προς... το μέρος. Με το που γίνεται αντιληπτό πως σηκώθηκες, κάτι γίνεται και ξανακάθεσαι... 2-0. Βαθιά μπαλιά του Τσάβι με στόχο τον Βίγια, παράλληλα πάσα και ο Πέδρο είναι εκεί! Τα επόμενα 25 λεπτά μέχρι την ανάπαυλα, δεν έκρυβαν γκολ, αλλά ένταση, σπρωξίματα (Ρονάλντο σε Γκουαρντιόλα), κίτρινες, και λίγες αλλά καλές φάσεις.
   Τελευταίο σφύριγμα για το πρώτο ημίχρονο και σε διάστημα 12 λεπτών, προσπαθείς να τα κάνεις όλα -ή σχεδόν όλα, γιατί παρά τη γκρίνια της συζύγου/συντρόφου/κοπέλας, δεν προλαβαίνεις να βάλεις και "πλυντήριο"-, ώστε να είσαι έτοιμος για τα επόμενα 45'. Αφού έχεις φέρει μπροστά σου, φαγώσιμα, πόσιμα, τσίχλες και τσιγάρα, βάζεις τη γυναίκα στο "αθόρυβο" και την ένταση της τηλεόρασης, στο full, έτσι ώστε να μεταφέρεσαι στην καυτή ατμόσφαιρα του "Καμπ Νου". Δικαιολογημένα. Στο 55ο, κάθετη μπαλιά του Μέσ(σ)ι στον Βίγια και γκολ από τον Ισπανό. 3-0. Ίσα ίσα που βάζεις μια μπουκιά στο στόμα και βλέπεις το γήπεδο, να γίνεται... κατηφορικό. 4-0 με Βίγια.
   Και τότε, αλλάζεις οπτική γωνία και αρχίζεις να αναλύεις αυτά που βλέπεις, με πιο επιστημονικό μάτι. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο, υπάρχουν μονάχα 11 ανθρωπάκια που φορούν κυανέρυθρες φανέλες και κάτι άλλα άσπρα, που νομίζεις πως άρχισε να ρίχνει λευκές νιφάδες στη Βαρκελώνη (επικρατεί που επικρατεί μία γενικότερη κακοκαιρία στην Ευρώπη), αν και οι Μπλαουγκράνα, τις προσπερνούν ανενόχλητοι. Με την επιθετική γραμμή να έχει εξαφανίσει τα χαφ της Ρεάλ και η άμυνα να έχει εξουδετερώσει τον Ρονάλντο, παρακολουθείς ένα απίστευτο passing game, το οποίο αναμφισβήτητα, το ζηλεύει και η δεύτερη καλύτερη ομάδα στον κόσμο (η πρώτη είναι η Μπάρτσα). Με τον Πεπ Γκουαρντιόλα να επικρατεί κατά κράτος του ομόλογού του Ζοσέ, τον Μέσ(σ)ι να βάζει τέλος στις συγκρίσεις με τον Κριστιάνο και τον Τσάβι να αποδεικνύει πως δεν υπάρχει άλλος με το ίδιο όνομα (σ.σ Αλόνσο), γίνεται άμεσα εμφανές, πως η Μπαρτσελόνα έκανε τα δύσκολα εύκολα, μετατρέποντας το ντέρμπι σε προπόνηση.
   Παράλληλα, φαντάζεσαι πως ο Πεπ δεν επέτρεψε στους παίκτες του να προβούν σε φαμφάρες κι ευχολόγια εκ των προτέρων, εν αντιθέσει με τους Γκαλάκτικος, που δήλωναν πως μία νίκη μέσα στο "Καμπ Νου", μόνο ανέφικτη δεν είναι. Διέψευσαν εαυτούς όμως, αφού εντός των τεσσάρων γραμμών, υπήρχαν μόνο οι γηπεδούχοι, οι οποίοι έβγαλαν ασπροπρόσωπο τον τεχνικό τους, που παραχώρησε τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και τον Σάμουελ Ετό. Ο ίδιος, στηρίχθηκε στην επιλογή του να μην ψάχνουν τα μπακ έναν ψηλό με συνεχή γεμίσματα, αντίθετα όμως, να συγκλίνουν προς τα μέσα και μαζί με τους υπόλοιπους παίκτες, να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Ένα βασανιστικό και συνάμα αποτελεσματικό passing game, το οποίο δεν επιτρέπει σε κανέναν να κρατά τη μπάλα πάνω από 1-2 δευτερόλεπτα. Εκτός, από έναν. Τον άνθρωπο που δικαίως τον συγκρίνουν με τον Ντιέγκο Μαραντόνα και που αποτελεί τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στην υφήλιο. Λιονέλ Μέσ(σ)ι. Ή σκέτο Μέσ(σ)ι. Μία φυσιογνωμία που ισούται με 250 εκατομμύρια ευρώ -τόσο πωλείται (που λέει ο λόγος... και ο Πεπ)-. Και που το όνομά του, παραπέμπει στον Μεσσία, αφού ύστερα από ορισμένες κινήσεις ρουά-ματ, εκθέτει την αντίπαλη άμυνα και... σερβίρει στους συμπαίκτες του "έτοιμα πιάτα".
    Ή μήπως αυτός είναι ο Γκουαρντιόλα, που ως ένας άλλος Jimmy Jump, γελοιοποίησε τα εκατομμύρια των Μαδριλένων και τον Special One, που παρακολουθούσε αποσβολωμένος την εξέλιξη του αγώνα; 'Η ο άνθρωπος που έχει αναλάβει τα ηνία της Μπάρτσα γνωρίζοντας και αφομοιώνοντας από τη θητεία του ως ποδοσφαιριστής στους Μπλαουγκράνα τον τρόπο παιχνιδιού της, έχει εξελιχθεί ως ο καλύτερος... σκακιστής που θα μπορούσε να εναρμονίσει το ταλέντο των παικτών του με αυτό το εκπληκτικό passing game, που ακόμα και μελετώντας το ως αντίπαλος, δεν μπορεί να το σταματήσει κανείς;
   Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα, με τον Γέφρεν να πετυχαίνει το τελικό 5-0, αποδεικνύοντας πως ακόμα και στη δεύτερη ομάδα της Μπαρτσελόνα, παίζουν με το ίδιο ακριβώς στυλ που παίζουν οι "μεγάλοι", ώστε οι ακαδημίες, να μοιάζουν της πρώτης ομάδας. Πρώτης, και με τις δύο έννοιες...!

Δύο... διαφορετικοί "όμοιοι" και άλλοι δύο!

   Οι 9 στις 10 κυριακάτικες εκπομπές του Σταύρου Θεοδωράκη, μου κινούν το ενδιαφέρον και σταματάω το οτιδήποτε μπορεί να κάνω εκείνη την ώρα, ώστε να κάτσω μπροστά από την τηλεόραση και να παρακολουθήσω το αντικείμενο με το οποίο διάλεξε να ασχοληθεί, την εκάστοτε Κυριακή.
   Πριν από λίγο λοιπόν, είχε καλεσμένους τους νεοεκλεγείς δημάρχους πρωτεύουσας και συμπρωτεύουσας, Γιώργο Καμίνη και Γιάννη Μπουτάρη αντίστοιχα. Λόγω της ιδέας που αντιπροσωπεύουν γενικότερα, οι διάφοροι πολιτικοί, υπήρχε σαν μία σκέψη στο κεφάλι μου, το σημερινό βράδυ, να αποτελέσει τη μία από τις δέκα εκπομπές, που δεν θα με καθήλωναν μπροστά από το "χαζοκούτι".
   Όμως, είπα να κάτσω να δω τουλάχιστον την εισαγωγή, αφού τα πρώτα πλάνα παρουσίασαν μία εικόνα διαφορετική από τις άλλες. Τρία μικρά έπιπλα που μάλλον ήταν κομοδίνα, σε ένα γκρίζο φόντο τσιμέντου. Και απέναντι, μία επίσης τσιμεντένια κερκίδα, όπου καθόντουσαν φοιτητές τριών διαφορετικών ειδικοτήτων. Η έναρξη της εκπομπής, με έπεισε να καθήσω και να παρακολουθήσω και τη συνέχειά της. Ή ακόμα καλύτερα και για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν αποκλειστική ευθύνη της εισαγωγής. Αλλά και του μοναδικού τρόπου που χαρακτηρίζει τον παρουσιαστή της, ο οποίος βγάζει αυτό που θέλει, μέσω ενός εναλλακτικού στυλ.
   Έτσι λοιπόν, άκουγα προσεκτικά την κάθε ερώτηση που απηύθυνε ο δημοσιογράφος προς τους δύο καλεσμένους του, όπως και τις απαντήσεις που είχαν να δώσουν εκείνοι. Κατά τη διάρκεια της φαινομενικά χαλαρής συνέντευξης, μου δινόταν η αίσθηση πως πρόκειται για δύο χαρακτήρες που μπορεί να διαφέρουν κατά πολύ από εξωτερικής μεριάς, αλλά ο τρόπος σκέψης, ήταν ακριβώς ο ίδιος. Και μπορεί στη διατύπωση των εκφράσεών τους να διέφεραν και πάλι, ωστόσο καταλάβαινες πως μόνο τυχαία δεν αναδείχθηκαν νικητές στη διεκδίκηση των ηνίων Αθήνας και Θεσσαλονίκης.
   Από την πλευρά του, ο Γιώργος Καμίνης σου δίνει την εντύπωση πως πρόκειται για έναν αφάνταστα σεμνό και ταπεινό άνθρωπο, ο οποίος επειδή επαγγέλεται και καθηγητής, σου... πλασάρει την εικόνα του αγαθού. Πάντως, από τον τρόπο που ευθυμεί, καταλαβαίνεις ότι είναι ένα άτομο εξαιρετικά κοινωνικό και το οποίο μόνο να σε "κλέψει" δεν προσπαθεί. Κι αν η συντηρητική στάση ζωής που αφήνει να διαρρεύσει, φαίνεται σε μεγάλο βαθμό, άλλο τόσο αποφασισμένος είναι, για ένα καλύτερο 2011, σε σχέση με το '10.
   Από την άλλη, ο Γιάννης Μπουτάρης παρουσιάζει μία είκονα εντελώς αντίθετη με τον ομόλογό του, αφού τα ταττού στο χέρι και το σκουλαρίκι στο αυτί, σου σχηματίζουν στο μυαλό μία εντύπωση ενός μοντέρνου-προχωρημένου ανθρώπου μεγάλης ηλικίας, ο οποίος φαντάζεσαι πως έχει ξεχάσει να μεγαλώσει! Αντίθετα όμως, με τα λεγόμενά του αποδεικνύει εντελώς το αντίθετο, αφού μέσα από αυτά, σου δίνει να καταλάβεις πως πρόκειται για ένα άτομο που είναι επίσης αποφασισμένο και ταυτόχρονα αποφασιστικό, για να αναλάβει τις ευθύνες του και μάλιστα να τις φέρει εις αίσιο πέρας.
   Δύο δήμαρχοι λοιπόν, που μπορεί εμφανισιακά να αντιπροσωπεύουν το άσπρο και το μαύρο, αλλά μέσω των αντιλήψεών τους και των -από 2 Ιανουαρίου και 3,5 χρόνων έπειτα- πράξεών τους, θα αποδειχθεί αν όντως εκπροσωπούν αμφότεροι το... άσπρο και δεν αρκεστούν στα λόγια... του μαύρου.
   Όπως κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο θαυμαστό χώρο του ποδοσφαίρου. Δύο φυσιογνωμίες που άξια βρίσκονται στα του αθλήματος κι εργάζονται σε δύο από τις κορυφαίες ομάδες του πλανήτη. Ο λόγος για τον Ζοσέ Μουρίνιο και τον Πεπ Γκουαρντιόλα, ή αν θέλετε, τον Πεπ Γκουαρντιόλα και τον Ζοσέ Μουρίνιο.
   Μπορεί πριν από το πολυαναμενόμενο ισπανικό -κι αυθεντικό- "el clasico" ανάμεσα στις ομάδες που κοουτσάρουν, να μιλούν και να μιλούν με υπεροπτιμιστικά σχόλια και ότι ο ένας παίζει καλύτερη μπάλα από τον άλλο και πως η ομάδα του θα επικρατήσει απέναντι στην άλλη, παρ' όλα αυτά, καταφέρνουν και παρουσιάζουν ένα εξωπραγματικό θέαμα, που το ζηλεύει ακόμα, και ο μεγαλύτερος εχθρός της "στρογγυλής θεάς"... Η γυναίκα!
   Περιττό δε, να αναφερθεί ότι Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, θεωρούνται όπως άλλωστε και είναι, δύο από τα μεγαθήρια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Γεγονός που δείχνει πως οι δύο τεχνικοί δεν μένουν στα λόγια, αν και σ' αυτό συμβάλλουν και οι 22 ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται...

ΥΓ: Τα λόγια τα ακούσαμε από τους δύο δημάρχους και τις πράξεις τους θα τις δούμε στο μέλλον, εν αντιθέσει όμως με την ποδοσφαιρική πράξη, που δεν θα έχουμε δυστυχώς τη δυνατότητα να την... καμαρώσουμε!

Κάν' το όπως ο Δαυίδ...

   Όταν θες να μοιραστείς μία διαπίστωση, μία ανησυχία, έναν προβληματισμό, ή και ακόμα ένα ευχάριστο γεγονός, ένα αισιόδοξο μήνυμα, με άτομα που πιστεύεις ότι έχουν τις ίδιες αντιλήψεις μαζί σου και σχεδιάζεις κάτι το οποίο θα σου παρέχει τη δυνατότητα για να το... προωθήσεις, πρέπει να είσαι και "συνεπής", ώστε να είσαι αντάξιος των προσδοκιών.
   Η αλήθεια είναι πως σήμερα το πρωί (26/11), καθόμουν και σκεφτόμουν τί θα μπορούσα να "αναρτήσω", αλλά η απουσία καφεΐνης, με άφηνε εκτεθειμένο. Αναρωτιόμουν ποιο γεγονός -πέρα από αθλητικού περιεχομένου- θα μου έδινε την αφορμή να μην πάρω το κοντρόλ ανά χείρας και να επιδοθώ σε ένα ανελέητο ζάπινγκ. Ένα συμβάν, μία είδηση, μία δήλωση, που θα ήταν ο κινητήριος μοχλός για άλλο ένα κείμενο...
   Εκεί λοιπόν που καθόμουν και άρχισα να αναζητώ το σημερινό αντικείμενο, άκουσα φωνές έξω από το παράθυρό μου. Ένας νεαρός που δεν θα ήταν πάνω από 25 ετών, μιλούσε με έντονο τρόπο προς μία κοπέλα που ήταν μαζί του και ηλικίας λίγο μικρότερης. Από τον τρόπο ομιλίας του νεαρού, κατάλαβα πως επρόκειτο για έναν -δυστυχώς- τοξικομανή, ο οποίος είχε έναν καβγά με την νεαρά (μάλλον της ίδιας... μοίρας). Ύστερα από αρκετό κλάμα αλλά και ξέσπασμα της κοπέλας, εκείνη υπέκυψε στην επιμονή του φίλου της, ο οποίος δεν έφευγε από κοντά της, όσο κι αν εκείνη προσπαθούσε να απομακρυνθεί. Εν τέλει, έπειτα από την αυστηρή στάση και τη συμπεριφορά του νεαρού, ανέβηκαν και οι δύο στο μηχανάκι του, παρά το ασταμάτητο κλάμα της κοπέλας.
   Με αφορμή αυτό το περιστατικό, μου ήρθε στο μυαλό το γενικότερο καθεστώς που επικρατεί στους καιρούς αυτούς τους χαλεπούς (ήθελα πολύ να γράψω αυτή τη φράση!), όπου οι φαινομενικά "αδύναμοι", αναγκάζονται να συμβιβαστούν με τις υπάρχουσες καταστάσεις και δεδομένα κι έτσι υποκύπτουν στους... αντίξοους όρους που θέτουν οι "ισχυρότεροι". Λόγω της κρίσης που βασανίζει ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, οι "από πάνω" των επιχειρήσεων, αναγκάζονται με τη σειρά τους να προβούν σε κινήσεις που ίσως δεν θα ήθελαν ποτέ να τις κάνουν και... κόβουν, κόβουν, κόβουν. Οπότε, για να μην χάσει ο εκάστοτε πολίτης τη δυνατότητα να απασχολείται κάπου, όπου μέσω αυτού βγάζει τα προς το ζην του, υποχρεώνεται και αποδέχεται τη μείωση μισθού. Ή σε περίπτωση που κάποιος είναι "φρέσκος" στο επάγγελμα, συμβιβάζεται με την ιδέα ότι δεν παρουσιάζεται ως πρόσληψη στην εταιρία και παίρνει το κατιτίς του, με τη μορφή των λεγόμενων "μαύρων". Το "τυράκι" των 300-400 ευρώ που μπορεί να λαμβάνει, τον αφήνει -προσωρινά;- ικανοποιημένο και λέει κι ευχαριστώ. Αν έπρεπε όμως να φροντίσει μόνος τον εαυτό του, δεν θα έμενε καθόλου ευχαριστημένος και η καθημερινότητά του θα περιελάμβανε έναν ύπνο 6 ωρών και το υπόλοιπο του 24ωρου, θα αφορούσε αποκλειστικά τις 2-3 δουλειές του.
   Βέβαια, γίνεται αντιληπτό ότι οι ιθύνοντες των "μαγαζιών", οδηγούνται σε αυτές τις αποφάσεις λόγω της κατάστασης στην οποία ζούμε όλοι και προχωρούν σε αυτές τις περικοπές. Περικοπές όμως που δεν θα έκαναν ποτέ την εμφάνισή τους, αν η χώρα δεν είχε καταλήξει στο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται τώρα, χάρη στις ενέργειες ορισμένων που έκαναν ότι ήθελαν, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Συγκατάθεση που δεν θα τους δινόταν ποτέ, αφού ο λαός αποτελείται από άτομα που χαίρουν διαύγειας και τα οποία δεν θα επέτρεπαν σε κανέναν να τους αναστατώσει τη ζωή. Ας όψεται όμως, που η ευκαιρία δίνεται σε λίγους και "γνωστούς", που δεν μπορούν να αποφύγουν τη "γλύκα της θέσης".
   Πλέον, μοναδικός παράγοντας που μπορεί να στρέψει εντελώς το κλίμα -αλλά σε βάθος χρόνου (;)- είναι η νεολαία. Το "υγιές" κομμάτι της, το οποίο ενδιαφέρεται να δραστηριοποιηθεί και να παλέψει για τη βελτίωση της εικόνας και τη σωτηρία του... μαγαζιού γωνίας. Απόφαση που θα πρέπει να παρθεί άμεσα και με μαζική πρωτοβουλία, ώστε να "αφυπνιστεί" το σύστημα και να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα, που θα βρουν πολλούς συμμάχους και που θα μετατρέψουν την κατάσταση προς όφελος των περισσοτέρων ή και όλων. Μία ευχάριστη πραγματικότητα, που θα πηγάζει από μία ανάλογη "μάχη", όπως εκείνη μεταξύ του Δαυίδ και του Γολιάθ... Και όλοι ξέρουμε ποιος νίκησε...

Τζιμπρίλ Σισέ α λα Λούκι Λούκ...

Μη ζητήσει μόνιμη αλλαγή!

   Άλλο ένα αθλητικό κείμενο σχετικά με τον Τζιμπρίλ Σισέ. Μπορεί να μην υποστηρίζω την ομάδα στην οποία αγωνίζεται ο Γάλλος, ωστόσο νομίζω πως υπάρχουν πολλά θέματα που αφορούν τον δυναμικό επιθετικό.
   Έχουν υπάρξει πολλές φορές που έχω παρακολουθήσει τον Σισέ να... βολοδέρνει προσπαθώντας για κάτι καλό, αλλά ορισμένες από αυτές, δεν έχουν στεφθεί με επιτυχία. Ακόμα περισσότερες βέβαια, έχει αποδείξει πως δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο κι αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί, θα είναι λόγω της σωστής στρατηγικής που ακολούθησαν οι αντίπαλοι -κυρίως- αμυντικοί.
   Ώρες ώρες όμως -όπως με την Μπαρτσελόνα-, είναι έτσι ο τρόπος παιχνιδιού που ακολουθεί ο Παναθηναϊκός, που εκείνος βρίσκεται αβοήθητος εντός του αγωνιστικού χώρου, αφού οι υπόλοιποι παίκτες δεν φαίνονται αρκετά ικανοί, ώστε να πλαισιωθεί ιδανικά ο Γάλλος σταρ. Αποτέλεσμα αυτού, είναι είτε να ανοίγεται στα πλάγια για να παίρνει την μπάλα και να μένει κενή η γραμμή κρούσης, είτε να μένει ως μοναδικός προωθημένος και να περιμένει πότε θα τροφοδοτηθεί σωστά από τους παίκτες του κέντρου.
   Όταν τον βλέπεις και αναγκάζεται να παίρνει (και) το ρόλο του κυνηγού και να ψάχνει με τη σειρά του κάποιον συμπαίκτη του που θα έχει προωθηθεί -χωρίς όμως την επιθυμητή τελική προσπάθεια-, τότε προβληματίζεσαι. Όπως κι εκείνος. Επίσης, σε περίπτωση που υπάρχει ήδη μία μονάδα ή και δύο, που έχουν το ρόλο να "φτιάχνουν παιχνίδι", με τελικό αποδέκτη τον Σισέ και εν τέλει η μπαλιά που γίνεται προς αυτόν, καταλήγει στην κατοχή της αντίπαλης ομάδας, τότε καταλαβαίνεις την απογοήτευση και την απόγνωση του Γάλλου, που εκείνη την ώρα μάλλον... σιχτιρίζει.
   Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν νοείται να έχεις στη διάθεσή σου ένα τέτοιο "όπλο" και να μην μπορείς ή να μην ξέρεις πως θα το αξιοποιήσεις. Κι όταν ο ίδιος γνωρίζει -όπως έχει αποδείξει πολλάκις- πώς θα κινηθεί μέσα στα αντίπαλα καρέ, δεν είναι λογικό να μην υπάρχει επίσης ένας ακόμη που θα ξέρει πώς να βρει τον τρόπο να "τρυπήσει" την αμυντική γραμμή των αντιπάλων.
   Πάντως, η ευχή του Σισέ ίσως να είναι η άμεση επιστροφή του ανθρώπου που γνωρίζει να τον τροφοδοτεί με "κλειστά μάτια" και που η απουσία του έχει γίνει αρκετά αισθητή από την μεσοεπιθετική γραμμή των "πρασίνων". Ο λόγος για τον Σωτήρη Νίνη, ο οποίος μετρά αντίστροφα για την επιστροφή του στους αγωνιστικούς χώρους και που αναμένεται να... επαναφέρει την πολυπόθητη κάθετη πάσα, προς τα πόδια του Τζιμπρίλ. Παράλληλα, επειδή ο δεύτερος σκοράρει και με το κεφάλι, χρειάζεται κι ένας παίκτης που ξέρει να σημαδεύει την πολύχρωμη κεφαλή του Γάλλου, αλλά και με τις ντρίπλες του... ταλανίζει τους αντιπάλους του. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Σεμπάστιαν Λέτο, που βρίσκεται κι εκείνος στα "πιτς"...
   Ωστόσο, δυστυχώς για το "τριφύλλι", υπάρχουν και οι... Daltons! Ορισμένοι από τους ποδοσφαιριστές που έχουν -μέχρι τώρα- φανέλα βασικού, δεν παρουσιάζουν τον καλύτερό τους εαυτό στις υποχρεώσεις της ομάδας και μόνο αναποτελεσματικοί ή και περιττοί χαρακτηρίζονται για το ρόστερ της, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία δυσανασχέτιση προς το πρόσωπό τους, με ενδεχομένως φυσικό επακόλουθο, να αποτελεί η αποχώρησή τους από τις τάξεις του συλλόγου.
   Κατά την προσωπική μου άποψη, Ζιλμπέρτο Σίλβα και Κώστας Κατσουράνης, θα πρέπει να νιώσουν την... ψύχρα του πάγκου, ώστε να συνειδητοποιήσουν πως μόνο παραγωγικοί δεν είναι, στα δρώμενα της ομάδας. Όπως άλλωστε έχει συμβεί και με ένα ακόμη "μεγάλο" όνομα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που ήρθε στην Ελλάδα, αλλά δεν έχει δικαιολογήσει στο ελάχιστο, την παρουσία του στο "τριφύλλι". Ο Σίντνεϊ Γκοβού αποτελεί τον τρίτο από τους τέσσερις "Daltons", οι οποίοι με την παρουσία-απουσία τους από τα παιχνίδια των "πρασίνων", μετατρέπουν το σκηνικό, στο γνωστό σε όλους μας κόμικ.
   Όπως προαναφέρθηκε, ορισμένοι ποδοσφαιριστές δεν βοηθούν στη βελτίωση της αγωνιστικής εικόνας του Παναθηναϊκού, εν αντιθέσει με κάποιους άλλους που προσπαθούν να δώσουν ότι καλύτερο μπορούν. Και αν συνεχιστεί το ανάλογο φαινόμενο μέχρι το τέλος της τρέχουσας σεζόν, τότε ο Τζιμπρίλ Σισέ, ίσως να μπουχτίσει από την καταβολή υπερπροσπαθειών από πλευράς του -χωρίς όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα- και ως ένας άλλος "μοναχικός καβαλάρης", να πάρει το... άλογό του και να αποχωρήσει σιγά σιγά... Τίτλος τέλους δηλαδή, ως ένας άλλοτε, Λούκι Λούκ...

Εκφράσεις... που δεν υπάρχουν

1) Βλέπεις έναν φίλο και τον ρωτάς "τί λέει;"... (Ποιος τι λέει; Η μέρα, το κέφι;)

2) Είσαι στο δρόμο και βλέπεις μία όμορφη κοπέλα. Και λες "μετράει/φυσάει"... (Τι μετράει/φυσάει;)

3) Σηκώνεις το τηλέφωνο και λες "έλα"... (Πώς να έρθει από το τηλέφωνο;)

4) Προτείνεις κάτι στην παρέα και ρωτάς "ψήνεστε;" (Μήπως τηγανίζονται κιόλας;)

5) Βλέπεις κάτι που δεν σου αρέσει πολύ και λες "δεν τρελλαίνομαι"... (Θα χρειαζόσουν ζουρλομανδύα αλλιώς)

6) Για να σε ενημερώσει κάποιος, του λες "δες και ρίξε φωνή"... (Ρίχνω. Πιάνεις;)

7) "Ακου να δεις"... (Να ακούσω ή να δω;)

8) "Τσίμπα μία τσίχλα"... (Μόνο μην της αφήσεις σημάδι)

9) Βλέπεις κάποιον να εμφανίζεται και λες "έσκασε μύτη"... (Κεφάλι, έσκασε;)

10) Αυτές οι εκφράσεις "δεν υπάρχουν"... (Υπάρχουν, αφού τις βλέπουμε παραπάνω... Εγώ τουλάχιστον...)

-Σε περίπτωση που "κατεβάσετε κι εσείς ιδέα" (από το πατάρι),"ρίξτε φωνή" (θα πιάσω)...!

Η... ανάγκη για έναν "έμπιστο"

   Δεν είναι λίγες οι φορές που "μεγάλα κεφάλια" θέλουν να έχουν έναν έμπιστο συνεργάτη και παράλληλα μία προσωπικότητα που θα βρίσκεται συνεχώς στην "πρώτη γραμμή", για οποιοδήποτε θέμα προκύψει. Ο βασιλιάς είχε τους αυλικούς του, οι οποίοι ήταν συνέχεια στο πλευρό του και μοιραζόντουσαν τις ανησυχίες του και ο ίδιος ζητούσε συχνά πυκνά τις δικές τους απόψεις. Ανάλογη περίπτωση και των πολιτικών ηγετών, οι οποίοι περιβάλλονται από συμβούλους και συζητούν για τα περισσότερα φλέγοντα θέματα, σχετικά με τα δρώμενα και τις αποφάσεις που πρέπει να παρθούν.
   Το ίδιο συμβαίνει ακόμα και στα συνεργεία αυτοκινήτων, αεροσκαφών, πλοίων, κλπ. όπου υπάρχει ο αρχιμηχανικός, αλλά επίσης μαζί του, βρίσκονται και οι μηχανικοί. Πάντως, παρεμφερές παράδειγμα ισχύει και στις "ιστορίες για αγρίους". Το "μεγάλο αφεντικό" έχει ως δεξί χέρι -ή και περισσότερα- άτομα που χαίρουν εμπιστοσύνης και πολλές φορές το εκπροσωπούν, βγαίνοντας εκείνοι μπροστά. Ακόμα και στα στρατόπεδα, οι στρατηγοί αναθέτουν πολλές υποθέσεις σε αξιωματικούς, που είναι ικανοί να διεκπεραιώσουν τα ζητήματα, αντ' αυτών.
   Γενικότερα όμως, σε οποιοδήποτε επάγγελμα, ιδιότητα, μπορεί κάποιος να σκεφτεί, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, αφού όλοι έχουν ανάγκη να έχουν στο πλάι τους πρόσωπα αξιόπιστα, για τα οποία θέλουν να είναι σίγουροι, πως θα παίρνουν κι αυτά πρωτοβουλίες, όσον αφορά το καλό του συνόλου, του οποίου ηγούνται.
   Ακριβώς αντίστοιχη περίπτωση, γίνεται και στο χώρο του αθλητισμού, ειδικότερα στο ποδόσφαιρο και πιο συγκεκριμένα στην ομάδα του Παναθηναϊκού. Προ εποχής Φερέιρα, η εικόνα που παρουσιαζόταν προς τα έξω, δεν ήταν ομολογουμένως η καλύτερη, αφού οι νταμπλούχοι Ελλάδος έδιναν την εντύπωση πως το έργο δεν πήγαινε κατ' ευχήν και δεν... τρόμαζαν κανέναν. Βρίσκοντας το οφθαλμοφανές κουμπί τους, ο αντίπαλος είχε τη δυνατότητα να καταστρώσει εύκολα τα σχέδιά του, ώστε να προκαλέσει τη ζημιά στους "πράσινους".
   Πλέον, με την έλευση του Ζεσουάλδο Φερέιρα στο σύλλογο, τα πράγματα φαίνεται πως αλλάζουν άρδην, αφού κύριο μέλημα της διοίκησης, αποτελεί η σωστή οργάνωση στα της ομάδας. Έχοντας στο μυαλό του την ιδανική αντιμετώπιση του... αντίζηλου "μαέστρου", ο οποίος έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου το σχεδιασμό του συγκροτήματος του Ολυμπιακού, ο Νικόλας Πατέρας θέλει να... διώξει τη ρετσινιά από το "στρατόπεδό" του και γι αυτό επέλεξε έναν άνθρωπο που έχει τη δυνατότητα και την ικανότητα να καθοδηγήσει σωστά και άξια τους παίκτες που έχει στη διάθεσή του.
   Ο Πορτογάλος τεχνικός ήρθε αποφασισμένος να βγάλει τον καλύτερο εαυτό των ποδοσφαιριστών του "τριφυλλιού", οι οποίοι τον τελευταίο καιρό αναζητούν και οι ίδιοι, την αγωνιστική τους ταυτότητα. Ωστόσο, για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται και η πολύτιμη βοήθεια μίας προσωπικότητας, που (θα) έχει το ρόλο του ηγέτη εντός των τεσσάρων γραμμών και που ταυτόχρονα θα εμψυχώνει τους συμπαίκτες του. Αυτό το πρόσωπο, δεν έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα μέλη του ρόστερ, καθώς τόσο εντός, όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου, πλασάρει την εικόνα του προς πάσα κατεύθυνση, με ένα σοβαρό ύφος και συνάμα σεβαστό.
   Ο Τζιμπρίλ Σισέ από την πρώτη του κιόλας χρονιά στον Παναθηναϊκό, διέψευσε όσους υποστήριζαν την άποψη των "εύθραυστων ποδιών" και απέδειξε πως διαθέτει έναν "σκληρό" χαρακτήρα, αλλά και ανταγωνιστικό. Προβάλοντας το πάθος που αναμφισβήτητα τον διακατέχει και αγωνιζόμενος σε κάθε υποχρέωση της ομάδας ως σωστός επαγγελματίας, επάξια συνδέει πλέον το όνομά του με την αντίστοιχη ένταση της "πράσινης" κερκίδας, η οποία "πωρώνεται" όταν βλέπει τον Γάλλο να... βγάζει γλώσσα. Βέβαια, τα αισθήματα είναι αμοιβαία... Σκοράροντας κατά ρυπάς και δείχνοντας υπερβάλοντα ζήλο στο 99% των αγώνων και ταυτόχρονα παίρνοντας την ομάδα από το χέρι, την οδηγεί στις επιτυχίες.
   Με τα τελευταία μάλιστα σενάρια που θέλουν αγγλικούς συλλόγους να επιθυμούν την επιστροφή του Γάλλου σταρ στο Νησί, οι ιθύνοντες των Πρωταθλητών αποφάσισαν να πλαισιώσουν τον Φερέιρα, με τον διεθνή επιθετικό, ώστε ο Πορτογάλος να έχει στη διάθεσή του ένα πολύτιμο και πολύ χρήσιμο "όπλο", που θα τον βοηθά στις δύσκολες στιγμές και που θα αποτελεί τον "έμπιστο" του κόουτς. Εξού και το περιβραχιόνιο του πρώτου αρχηγού... Που το δικαιούται άλλωστε... Αλλά και το γεύμα μεταξύ των τριών ανδρών...

ΥΓ: Όπως στη διαφήμιση μάρκας αυτοκινήτου, όπου ακούγεται η ατάκα "sorry...", θα πρέπει αντίστοιχα οι άνθρωποι του "τριφυλλιού" να συμπληρώσουν: "...George".

Ερωτήματα που... χρίζουν απάντησης! (Μέρος 1ο)

1) Για άντρες: Γιατί τα φτιάχνεις με ξανθιές όταν προτιμάς τις μελαχροινές; Σου αρέσουν οι απορίες τους;

2) Για γυναίκες: Τα αυτοκίνητα είναι πιο ασφαλή, άνετα και ζεστά. Γιατί περιμένετε τον πρίγκιπα πάνω στο άσπρο άλογο; Είστε φαν της ιππασίας;

3) Για παιδιά: Οσο μεγαλώνεις, έχεις υποχρεώσεις και προβλήματα. Γιατί βιάζεσαι να μεγαλώσεις; Για να δεις αν θα τα κάνεις κι εσύ;

4) Για τον Ολυμπιακό: Η ΑΕΚ έχει τον Αργυρίου, ο ΠΑΟΚ τον Σακελλαρίου. Πού υστερεί ο Γκαλίτσιος και δεν παίζει; Επειδή δεν έχει την κατάληξη -ίου στο επίθετο;

5) Για το 11888: Πόσες ακόμα σπαστικές διαφημίσεις θα σκαρφιστεί; Μέχρι να συμπληρώσει τις 11888 διαφημίσεις που θα είναι κι αυτό τυχαίο;

6) Για τον Δάντη: Γιατί χώρισες αυτή την εξαίρετη γυναίκα; Την Φλώρα! Δεν τραγουδούσε ωραία;

7) Για τους φιλόσοφους: Να ζει κανείς ή να μη ζει; Ε;

8) Για υποψήφιο καναλάρχη: Υπάρχει το MEGA λόγω μεγάλων επιτυχιών. GIGA για ακόμα μεγαλύτερες, δηλαδή γιγάντιες;

9) Για τους ψαγμένους: Γιατί τα στρουμφάκια ήταν μπλε και φορούσαν άσπρα; Έκαναν ωραία αντίθεση;

10) Για τους σπουδαγμένους: Το διάβασμα θέλει χρόνο και ο χρόνος είναι χρήμα. Αφού είστε τόσο πλούσιοι, γιατί δεν σώζετε τη χώρα;

11) Για τους φιλόζωους: Γιατί η γάτα ονομάστηκε γάτα; Και δεν ονομάστηκε κότα, μιας και το σκάει συνέχεια;

12) Για την Ντόρα (όχι τη μικρή εξερευνήτρια): Γιατί ονόμασε το κόμμα της "Δημοκρατική Συμμαχία"; Υποψήφια σε δημοτικές εκλογές πάει;

13) Για τους "υγιείς": Όσο είμαστε ακόμα, γιατί δεν φεύγουμε από εδώ; Ή είμαι ο μόνος που δεν; Ή μήπως δεν ανήκω στην κατηγορία; Οέο;

14) Για τον Πάρκερ: Πώς γίνεται να "προδώσεις" την γλυκύτατη Εύα (Λονγκόρια); Είσαι τρελός;

15) Για όλους: Έχει κανείς καμιά σοβαρή απάντηση για τα παραπάνω; Ε; Έχει;

"Με ποιον μιλάω παρακαλώ;"

Μία από τις διαφορές που έχει ένας ποδοσφαιριστής με έναν πολιτικό ηγέτη, είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί κάποιος να προσεγγίσει αυτές τις δύο προσωπικότητες. Το κοινό επίσης που τους συνδέει, είναι πως για να μιλήσεις απευθείας μαζί τους, θα πρέπει πρώτα να απευθυνθείς στα άτομα που έχουν αναλάβει την εκπροσώπησή τους, προτού αναμειχθούν οι ίδιοι στην εκάστοτε συζήτηση. Ο ποδοσφαιριστής έχει τον ατζέντη-μάνατζέρ του που συνομιλεί με τις ενδιαφερόμενες ομάδες που θέλουν να εντάξουν στο δυναμικό τους τον παίκτη και ο πολιτικός έχει την/τον γραμματέα του, ώστε να κανονίζει τα ραντεβού και αν το αντικείμενο της συζήτησης είναι τόσο σοβαρό, τότε παίρνει κι ο ίδιος μέρος στην κουβέντα...Αυτά συμβαίνουν γενικότερα...
Πιο συγκεκριμένα τώρα, στο πρόσφατο παρελθόν ο μάνατζερ του Κέβιν Μιραλάς π.χ, είχε τοποθετηθεί επί του θέματος απόκτησης του παίκτη από την ομάδα του Ολυμπιακού, τονίζοντας πως ο σύλλογος θα πρέπει αρχικά να προβεί σε συζήτηση με τον ίδιο (τον ατζέντη) και αν κι εφόσον ικανοποιηθεί, τότε θα προχωρούσαν και περαιτέρω οι κουβέντες με τον Βέλγο επιθετικό. Μάλιστα, στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα μεταγραφικά "πάρε-δώσε" πραγματοποιούνται ανάμεσα στους μάνατζερς και τους αντιπροσώπους των ομάδων. Λογικό...
Τώρα, η διαφορά με τον πολιτικό "μίστερ Μπιν" είναι ότι για να... διαπραγματευτεί μία μεριά για κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα μαζί του, θα πρέπει να ξεκινήσει την κουβέντα, με τον ίδιο. Τι κι αν αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες προσωπικότητες στο χώρο της πολιτικής, υπάρχουν θέματα τα οποία τα αναλαμβάνει ο ίδιος, χωρίς να προηγηθεί πρόλογος με κάποιον αντιπρόσωπό του. Ίσως επειδή θέλει να έχει τον πλήρη έλεγχο ορισμένων σημαντικών υποθέσεων,  ίσως επειδή πιστεύει πως σε κάποιες περιπτώσεις δεν θα πρέπει να αναμειγνύονται πολλά πρόσωπα; Ποιος ξέρει;
Πάντως, θέλω να πιστεύω πως με τη διαμεσολάβηση των μάνατζερς στις μεταγραφές των πελατών τους, δεν σημαίνει πως οι ίδιοι οι παίκτες δεν έχουν επίγνωση των οικονομικών μεγεθών που "πέφτουν" στο τραπέζι, αλλά μονάχα πως δεν γνωρίζουν τη γλώσσα για να συνεννοηθούν. Αν και υπάρχει και η αγγλική. Και των αριθμών...

Κάτι νέο, κάτι δυνατό...!

Μία νέα ιδέα βρίσκεται στα σκαριά και γίνονται οι απαραίτητοι σχεδιασμοί για την υλοποίησή της και τη δυνατή παρουσία της στον κοινωνικό και όχι μόνο χώρο της Αρτέμιδας. Ένα εγχείρημα που αναμένεται να ικανοποιήσει και τον/την πιο απαιτητική νέο/νέα της πόλης, αφού το περιέχομενό του θα καλύπτει θέματα εφ' όλης της ύλης... Μείνετε συντονισμένοι... Έρχεται... !

Κι όταν παρθεί η φόρα...

Μπαίνοντας κανείς στον ιστότοπο του "in.gr", διαβάζει ειδήσεις ποικίλης ύλης. Από τον χώρο των πολιτικών μέχρι αυτόν των επιστημών και από τα αθλητικά έως τα καλλιτεχνικά. Γεγονότα που αφορούν την Ελλάδα, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Ρεπορτάζ από όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας μας, όπως επίσης και της υπόλοιπης υφηλίου.
Σίγουρα υπάρχει κάποιο συμβάν εκτός των συνόρων μας, που τραβάει την προσοχή και κεντρίζει το ενδιαφέρον μας, λόγω της σημασίας του, ίσως και της περιέργειας που μπορεί να κρύβει. Αυτό όμως που δεν μπορείς να... αποφύγεις, είναι όλο και κάποια ή κάποιες δυσάρεστες ειδήσεις, που λαμβάνουν χώρα σε διάφορα σημεία του κράτους μας.
Μείζον θέμα των δύο τελευταίων εβδομάδων, αποτελούν οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Καλώς ή κακώς, ο μισός πληθυσμός μπήκε στη διαδικασία να ψηφίσει τον "καλύτερο", τον "προτιμότερο", που θα έχει  τις ικανότητες για τη σωστή διοίκηση του δήμου ή της περιφέρειας.
Δεύτερο θέμα, το περιβόητο "μνημόνιο". Πάγωμα μισθών, περικοπές συντάξεων και το ποσοστό ανεργίας στα ύψη, δυσχεραίνουν την κατάσταση που επικρατεί σε οικονομικό και κοινωνικό τομέα, εξαγριώνοντας όμως όλο και περισσότερο τον Έλληνα πολίτη, που προσπαθεί να επιβιώσει μέρα με τη μέρα. Μία θλιβερή και ταυτόχρονα αποκαρδιωτική εικόνα της χώρας μας, η οποία πλέον έχει φτάσει σε αδιέξοδο και περιμένει τους ικανότερους, να την ξαναβάλουν στον ίσιο δρόμο. Ένας δρόμος που τελείωσε άδοξα, αφού ο βασικός χειριστής της απέτυχε να την κρατήσει εντός των ορίων, βοηθώντας ίσως τους συνεργάτες του να "φάνε" μέχρι σκασμού. Και ως γνωστόν, όταν τρως υπερβολικά, δεν είσαι σε θέση να οδηγήσεις και πάλι...
Αλλάζοντας χώρο, παρατηρούμε τα "τερτίπια" του εγχώριου ποδοσφαίρου, όπως και γενικότερα (δυστυχώς) τα του ελληνικού αθλητισμού. Με... αιώνιο φαινόμενο τα προβλήματα και τα παράπονα που δημιουργούνται γύρω από τη διαιτησία, δεν δίνεται η ευκαιρία για την εξυγίανση του συγκεκριμένου αθλήματος. Όπως άλλωστε και οι συχνές εικόνες βίας που παρατηρούνται τόσο εκτός όσο κι εντός των αγωνιστικών χώρων. Στοιχεία που αμαυρίζουν συνεχώς τις σελίδες του ποδοσφαίρου στη χώρα μας και που δεν επιτρέπουν να προωθηθεί πέρα από τα σύνορα αυτής.
Βέβαια, δεν γίνεται να ξεχαστεί κι ένα... θεματάκι που αφορούσε και αφορά την εκκλησία. Το παιδί του βάλτου με έψιλον και χωρίς λάμδα, δηλαδή το Βατοπέδι, αποτελεί ανεξίτηλο σημάδι στη θρησκευτική ιστορία, αποδεικνύοντας πως "ουδείς αναμάρτητος"!
Τα παραδείγματα πολλά ακόμα, όπως και διάφορα, τα οποία όμως δεν αποτελούν επί της παρούσης κύριο μέλημα γι αυτό το θέμα. Βασικός σκοπός αυτής της "ανάρτησης", είναι ένας: Η χώρα όντως έχει πάρει την "κάτω βόλτα" ή αλλιώς την κατηφόρα. Οι πολίτες αρχίζουν σιγά σιγά και το παίρνουν χαμπάρι. Προς το παρόν υπάρχει μια κάποια αγανάκτηση, χωρίς όμως να εκδηλωθεί με ακραίες αντιδράσεις. Καλό θα ήταν βέβαια, να μην προκληθούν υλικές ζημιές και εκτενέστερα επεισόδια στη συνέχεια, αντ' αυτού όμως, να υπάρξει εντός των λογικών ορίων μία "επανάσταση", με την οποία θα γίνει αντιληπτό πως ήρθε η στιγμή να πάρει φόρα ο λαός...

Δεν κάνει... ζέστη στην Ελλάδα

Λόγω των ζεστών ημερών, σκέφτηκα να φτιάξω μία ομάδα σε περίφημο βιντεοπαιχνίδι, μιας και υπάρχουν κάποιοι ποδοσφαιριστές που δεν φαίνεται να ζεσταίνονται εντός των αγωνιστικών χώρων και παράλληλα οι προπονητές τους δεν παρουσιάζονται "ζεστοί" στο να τους παρέχουν αυτή την ευκαιρία. Ή τώρα που το ξανασκέφτομαι, υπάρχουν ορισμένοι που χαίρουν των αγωνιστικών λεπτών τους, αν και αυτοί είναι λίγοι έως και ελάχιστοι.
Εκείνοι οι ποδοσφαιριστές που δεν τυγχάνουν των ευκαιριών που ίσως τους αναλογούν, είναι μερικοί από τους Έλληνες πιτσιρικάδες, οι οποίοι μπορεί να διαθέτουν το... πολυπόθητο ταλέντο -που όλοι ψάχνουν- και τις ικανότητες για να ανταπεξέλθουν στις αγωνιστικές υποχρεώσεις στις οποίες καλείται να αγωνιστεί ο σύλλογός τους, ωστόσο δεν τους δίνεται η δυνατότητα για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους στο ρόστερ της εκάστοτε ομάδας. Κι αν εκείνες τους δοθούν, δεν επαρκούν για να καλύψουν απόλυτα τις επιλογές των τεχνικών.
Σε συλλόγους όπως ο Ολυμπιακός που αναμφισβήτητα έχει αποκτήσει ένα Α βεληνεκές, σαφώς και υπάρχουν νεαροί παίκτες στις υποδομές της ομάδας, από τους οποίους όμως πολύ λίγοι προωθούνται και προτιμούνται για την πρώτη ομάδα. Παίκτες όπως ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο οποίος είχε τα χαρίσματα αλλά και την... ταμπέλα του "ανερχόμενου αστέρα", χωρίς όμως να μπορέσει -αρχικά- και να προλάβει -αργότερα- να αναδείξει το ταλέντο του και να καθιερωθεί στις πρώτες επιλογές των ανθρώπων του "ερυθρόλευκου" συλλόγου. Δεύτερος στην ίδια κατηγορία -αλλά άγνωστο αν και στην ίδια μοίρα-, ένας άλλος Παπαδόπουλος. Ο λόγος για τον Γιάννη Παπαδόπουλο, που ναι μεν έχει πάρει το... χρίσμα και τη φανέλα του βασικού, που από την άλλη δε, δεν του δίνονται (δυστυχώς) τα λεπτά που προφανώς αντιστοιχούν, για να προτιμάται στη θέση άλλων ξενόφερτων παικτών. Τρίτος μπορεί να θεωρηθεί ο παραγκωνισμένος πλέον Κώστας Μήτρογλου, που έχει χάσει τη θέση του από τον -επίσης ταλαντούχο- Κέβιν Μιραλάς και τον Μάρκο Πάντελιτς. Κι αν ελπίσουμε πως ο Βέλγος θα αποτελέσει ένα από τα μελλοντικά "όπλα" του Ερνέστο Βαλβέρδε, σίγουρα ο Σέρβος φορ, δεν χρειαζόταν στο φετινό έμχυχο υλικό, μιας και η αναμφισβήτητη αξία του, μπορεί να βοηθήσει το σύλλογο, αλλά μόνο σε περίπτωση ευρωπαϊκών... περιπετειών. Αφού όπως αποδείχθηκε πέρσι, ο Κώστας Μήτρογλου έβγαλε αρκετές φορές... τα κάστανα από τη φωτιά.
Βέβαια, δεν γίνεται να μην αναφερθεί η περίπτωση ενός πιτσιρικά που κατάφερε και αποτελεί βασικό στέλεχος της "ερυθρόλευκης" εντεκάδας, αφήνοντας εκτός αυτής παίκτες που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία, όπως ο Ντένις Ρόμενταλ. Ο Γιάννης Φετφατζίδης είναι η απόδειξη πως σίγουρα υπάρχουν ταλαντούχοι "μικροί" που αξίζουν την εμπιστοσύνη των προπονητών τους και ταυτόχρονα προωθούν-διαφημίζουν το εγχώριο ποδόσφαιρο. Όπως παρεμπιπτόντως ο 12χρονος Γιώργος Σπανουδάκης που έχει τη χαρά να βρίσκεται στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα!
Πάντως, ένα θετικό σημάδι που επιβεβαιώνει το ότι η Ελλάδα έχει ταλέντο, είναι η χρησιμοποίηση και η ανάδειξη παικτών που δράττουν της ευκαιρίας και αγωνίζονται όλο και πιο συχνά στις ομάδες τους, οι οποίες είναι κατά μεγαλύτερο ποσοστό, σύλλογοι της επαρχίας. Υπάρχουν (ευτυχώς) όμως και αθηναϊκά σωματεία που -λόγω των οικονομικών δυνατοτήτων τους (;)- εμπιστεύονται νεαρούς Έλληνες ποδοσφαιριστές, οι οποίοι με τη σειρά τους προσπαθούν να συμβάλλουν στη βελτίωση και την αύξηση του ελληνικού στοιχείου, τόσο εντός των συνόρων της χώρας, όσο και εκτός...

Η ζωή της... άλλης

Είχα αποφασίσει πριν λίγες μέρες, πως θα έγραφα για τη... ζέστη που δεν κάνει στην Ελλάδα. Αθλητικού περιεχομένου κείμενο, το οποίο όμως θα πάρει μία μικρή αναβολή. Διότι με αφορμή μία κυριακάτικη βόλτα στην "καρδιά" της Αθήνας, μου ήρθαν στο νου πολλές και διάφορες σκέψεις, όπως και ανησυχίες...
Το πρωί της Κυριακής ήμουν ήδη στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας, αλλά πιο συγκεκριμένα στο Μεγαρο Μουσικής. Τα δύο οικοδομικά τετράγωνα που μεσολαβούν του τοπικού σταθμού του Μετρό και των γραφείων της "Εξέδρας", αποτελούν πλέον μία από τις πιο γνώριμες διαδρομές. Διαδρομές που κατά τη διάρκεια που τις διασχίζεις, δεν κρύβουν κάτι το δυσάρεστο ή το αποτρεπτικό, ώστε να τις αποφεύγεις...
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, είπα να κάνω μία βόλτα εκεί που η Αθήνα ζει 24 ώρες το 24ωρο. Μοναστηράκι, Ψυρρή και στις εκεί γύρω γετονιές. Στις σκάλες που οδηγούν από τον... υπόγειο κόσμο ή με μία λέξη "υπόκοσμο", σε εκείνον που οι ρυθμοί είναι εντονότεροι και μάλιστα non-stop, γινόταν το αδιαχώρητο. Πλήθος ανθρώπων κατευθυνόντουσαν προς την κεντρική μεγάλη πλατεία, στη λεγόμενη και περίφημη Πλατεία Συντάγματος. Σε όποια γωνία της και να έστρεφες το βλέμμα σου, έβλεπες γονείς, παιδιά και αποπαίδια. Πράγμα φυσικά ευχάριστο. Στο ίδιο μέρος όμως, δεν μπορούσες και να μη παρατηρήσεις τη (συν)ύπαρξη και ατόμων διαφορετικών εθνικοτήτων. Στα μάτια των περισσότερων όμως, δεν αφήνει καθόλου θετικές εντυπώσεις η συγκεκριμένη μίξη. Από εκεί που ορισμένοι επιλέγουν το εν λόγω μέρος για μία ανάλογη βόλτα και μάλιστα ευχάριστη, πολύ δύσκολα ξαναπαίρνουν την απόφαση για άλλη μία ίδια Κυριακή. Εικόνες που δεν αφήνουν περιθώρια να τις αγνοήσεις και κάπως έτσι αποτρέπεσαι για να διασχίσεις και πάλι τα πέριξ σοκάκια. Και αποκορύφωμα αυτής της αποτρεπτικής κατάστασης, μία εικόνα διόλου... εύπεπτη. Ενα ζευγάρι τοξικομανών, με τραγικές και τις δύο φυσιογνωμίες, αλλά πολύ περισσότερο εκείνη της κοπέλας. Η οποία τυχαίνει να αποτελεί γνώριμη ύπαρξη σε μένα.
Λόγω των δυσάρεστων δεδομένων που επικρατούσαν εκείνη τη χρονική στιγμή, δεν υπήρχε η διάθεση για περαιτέρω παραμονή στην ευρύτερη περιοχή. Μόνο ένα γρήγορο γεύμα και μετά επιστροφή σε μέρη πιο ευδιάθετα. Χολαργός. Ενα μέρος που έχει κερδίσει την προτίμηση και την εκτίμησή μου, αφού δεν μου έχει δώσει το δικαίωμα ώστε να μην το ξαναεπισκεφτώ. Μία τοποθεσία που σίγουρα κρύβει τις δικές της κακοτοπιές, ωστόσο δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μου και δεν βρίσκω την αφορμή για να τη χαρακτηρίσω ως "η ζωή της άλλης... Αθήνας".
Βέβαια, όπως το μέρος της "χολής του Άργους" (εξού και η ονομασία Χολαργός), υπάρχουν αναμφισβήτητα και άλλες περιοχές στις οποίες εύχεσαι να βρίσκεσαι και ταυτόχρονα το ευχαριστιέσαι, όπου τα στέκια είναι άκρως φιλόξενα και "ζεστά" και ο κόσμος που συμβάλει στη δημιουργία μίας θετικής ατμόσφαιρας, σε... αναγκάζει να αποτελείς κι εσύ μέρος του όλου αυτού συνόλου!

Η (τελευταία) χρονιά του Γκάρεθ Μπέιλ

Εδώ και καιρό, στα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ βρίσκουν... χρυσό. Στο 90% των συλλόγων που συμμετέχουν στο θεσμό του Champions League, υπάρχει τουλάχιστον ένας ποδοσφαιριστής σε νεαρή ηλικία, που τραβάει τα βλέμματα πάνω του. Στη Γιουνάιτεντ ήταν ο Ρούνεϊ και τώρα ο Χαβιέ "Τσικαρίτο" Ερνάντεζ, στη Ρεάλ ο Σέρχιο Ράμος και τώρα ο Ντι Μαρία, στη Μίλαν ο Γκατούζο και τώρα ο Πάτο. Κι ενώ σε όλα τα φυτώρια εκπαιδεύονται οι νέοι σταρ που θα πρωταγωνιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο, στην Τότεναμ "τρίβουν τα χέρια τους" αφού ο παίκτης που... (θα) διαφημίζει το σύλλογο, είναι ήδη "ώριμος". Στα τελευταία παιχνίδια του λονδρέζικου συλλόγου και δη στις αναμετρήσεις με αντίπαλο το μεγαθήριο Ίντερ, ο πιτσιρικάς των Σπιρουνιών ήταν ο MVP και στους δύο μεταξύ τους αγώνες. Αγωνιζόμενος πλέον σε καινούργια θέση αλλά χωρίς να του είναι άγνωστη, είχε δύο εύκολες βραδιές απέναντι στον καλύτερο αμυντικό της χρονιάς 2009/10 και συνάμα μέλος της All Star Team του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, Μαϊκόν. Πολύ περισσότερο, στον επαναληπτικό του 4-3 (νίκη της Ίντερ στην Ιταλία) -όπου το "διαμάντι" πέτυχε χατ-τρικ- στο Λονδίνο, που αν και δεν σκόραρε, έβγαλε δύο ασίστ στα τελευταία ισάριθμα τέρματα των Πετεινών, χαρίζοντας τη νίκη στην ομάδα του Χάρι Ρέντναπ, με 3-1.
Ο λόγος -αν δεν έχει γίνει ήδη αντιληπτό- για τον Γκάρεθ Μπέιλ. Τον πιτσιρικά που με ένα χρόνο καθυστέρηση, αποτελεί την αποκάλυψη της βρετανικής ομάδας και κάνει τον προπονητή του, να αποκτά νέο παρατσούκλι: Με το... λαγό που βγάζει φέτος από το καπέλο του, ο Χάρι Ρέντναπ μπορεί να χαρακτηριστεί και ως Χάρι "Πότερ" Ρέντναπ! Αναμφισβήτητα, το μεγαλύτερο ποσοστό αναλογεί στον Ουαλό μέσο, λόγω των δυνατοτήτων και των ικανοτήτων του, ωστόσο για το νέο ρόλο που έχει αναλάβει και μάλιστα με επιτυχία, ο 63χρονος τεχνικός απολαμβάνει τα εύσημα... Αν και για την μετακόμιση του τότε 18χρονου, τη συγκατάθεση την έδωσε ο Μάρτιν Γιολ, που βρισκόταν στον πάγκο του συλλόγου μέχρι τον Οκτώβριο του 2007. Πέντε μήνες νωρίτερα, ο Ολλανδός τεχνικός είχε τη χαρά να καλοσωρίσει τον Μπέιλ στο "Γουάιτ Χαρτ Λέιν", με τη διοίκηση των Σπιρουνιών να πληρώνει το αντίτιμο των 5 εκατ. λιρών, το οποίο όμως θα άγγιζε τα διπλάσια χρήματα. Έτσι, οι ιθύνοντες της Σαουθάμπτον αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν άλλο ένα από τα "αστέρια" τους -μαζί με τον Θίο Γουόλκοτ της Άρσεναλ πλέον-, μιας και ο ποδοσφαιριστής δεν φαινόταν πρόθυμος να παραμείνει στους "Αγίους", μετά την άρνηση να υπογράψει νέο συμβόλαιο με την ομάδα του λιμανιού (απ' όπου αναχώρησε μάλιστα ο "Τιτανικός").
Μέχρι στιγμής, ο εκ των παλιότερων πόθων του Σερ Άλεξ στη Γιουνάιτεντ, μετρά 57 εμφανίσεις με τη λευκή φανέλα κι έχει συμβόλαιο έως το 2014, το οποίο προσφέρθηκε από τον πρόεδρο του συλλόγου, Ντάνιελ Λέβι, ύστερα από την πρόκριση της Τότεναμ στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Όσον αφορά τη θητεία του με το εθνόσημο της Ουαλίας στο στήθος, ο "νέος Γκιγκς" -όπως τον αποκαλούν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας- έχει αγωνιστεί ως τώρα 27 φορές, πραγματοποιώντας το εθνικό του ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα, στις 27 Μαΐου 2006, αποτελώντας μάλιστα τον νεότερο παίκτη που φορά τα χρώματα της εθνικής Ανδρών της Ουαλίας.
Πλέον, εν έτει 2010 και οσονούπω 2011, τα μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού στερεώματος (Ρεάλ, Ίντερ κ.ά), έχουν τον Μπέιλ στις πρώτες θέσεις των μεταγραφικών τους λιστών, με ορισμένους συλλόγους, να ορέγονται την απόκτησή του, κατά την περίοδο του Ιανουαρίου, αν και ο Ρέντναπ οραματίζεται την εξέλιξη της ομάδας του και την ανάδειξή της σε μία εκ των κορυφαίων του χώρου, τοποθετώντας δίπλα στον Γκάρεθ, ποδοσφαιριστές όπως ο Ράφαελ Φαν ντερ Φάαρτ, ο Λούκα Μόντριτς, ο Άαρον Λένον και πολλοί άλλοι. Και πόσο μάλλον, όταν η Τότεναμ την προηγούμενη σεζόν τερμάτισε στην τέταρτη θέση της Premier League, αποτελώντας τη νέα δύναμη των "Big Four" στην Αγγλία...

Ευκαιρίας (μη) δοθείσης...

Υπάρχουν πολλοί, που στο άκουσμα ενός κοπλιμέντου, γυρίζουν αμήχανα το βλέμμα τους αλλού και το αφήνουν ασχολίαστο ή σαν να μην ειπώθηκε ποτέ...
Για ένα φεγγάρι, κυκλοφορούσε μία αιθέρια ύπαρξη στα γνωστά άγνωστα λημέρια μιας μικρής κοινωνίας, η οποία αποτελούσε επιθυμία αλλά και σκοπό, για να γνωριστεί κάποιος μαζί της. Κι επειδή όταν επιθυμείς κάτι διακαώς, κινείς ουρανό και γη για να το βρεις/αποκτήσεις/καταφέρεις, έτσι και η γνωριμία με αυτό το πρόσωπο, ήταν θέμα χρόνου!
Τον πρώτο καιρό, τα πράγματα κυλούσαν αρκετά ήρεμα λόγω της μη οικειότητας μεταξύ των προσώπων. Ένα κλίμα σε στυλ "καλώς ήρθες στην παρέα μας", δεν άφηνε περιθώρια για άλλου τύπου προσέγγιση, με αποτέλεσμα ο "νέος" να προσπαθεί να εγκλιματιστεί... Όσο περνούσε βέβαια ο καιρός, η μία πλευρά άρχισε να εμπιστεύεται περισσότερο τον καινούργιο "ξένο" και οι συναντήσεις αυξήθηκαν κατά πολύ. Κοινές έξοδοι αλλά μονάχα υπό τη μορφή συνοδείας-φιλίας και μέχρι εκεί. Σαν να υπήρχε μία νοητή γραμμή, η οποία δεν άφηνε τα... κολλητιλίκια να πάρουν μεγαλύτερες διαστάσεις, ίσως και σοβαρότερες. Μπορεί να υπήρξαν οι στιγμές που η κουβέντα να ξεπερνούσε τα όρια των προσωπικών, αλλά δεν δόθηκε ποτέ το περιθώριο και η ευκαιρία, για την εξέλιξη της συγκεκριμένης σχέσης.
Κάπως έτσι, πέρασε σχεδόν ένας χρόνος και τα δεδομένα δεν άλλαξαν ούτε στο ελάχιστο. Στο μυαλό του πλέον "φίλου" τα πράγματα είχαν πάρει διαφορετική τροπή, αφού κατά τον ίδιο, δεν μπορεί να υφίσταται εκ φύσεως, φιλία μεταξύ των δύο φύλων. Έτσι, η πρώτη απόπειρα για μία διαφορετική προσέγγιση προς το μέρος της -για εκείνη- "φίλης", έλαβε υπόσταση, μέσω ηλεκτρονικής μορφής. Ένα μήνυμα από το ένα κινητό στο άλλο, με μία ομολογουμένως κατάθεση ψυχής... Η απάντηση από την αντίπερα όχθη, όχι μόνο απεστάλη, αλλά και με ήπια αντιμετώπιση. Και λόγω αυτής, η παρέα δεν διεκόπη, μόνο που για ελάχιστο χρονικό διάστημα, η ατμόσφαιρα ήταν κάπως ηλεκτρισμένη.
Ωστόσο, λόγω της... σκοπιάς των πραγμάτων, έγινε και δεύτερη απόπειρα... Αν και μέχρι τη στιγμή που συνέβη, μεσολάβησαν ατάκες που... εξερευνούσαν το έδαφος: Εν συνεχεία των κοινών εξόδων, οι "πάσες" στόχευαν στην "προπαρασκευή του γλυκού", η οποία όμως δεν έφτασε ποτέ, λόγω της αμηχανίας της "ωραίας". Αμηχανία που ίσως πήγαζε από την έλλειψη αυτοπεποίθησης, η οποία με τη σειρά της δεν επέτρεψε ποτέ, να δοθεί η ευκαιρία που έψαχνε εκείνος. Μία αυτοπεποίθηση που ο ίδιος προσπάθησε να την αναδείξει, χρησιμοποιώντας τους -γι αυτόν- κατάλληλους τρόπους, χωρίς όμως αίσιο αποτέλεσμα. Και που εξ αιτίας αυτής της χαμηλής αυτοπεποίθησης, οι δρόμοι των δύο προσώπων χωρίστηκαν και όπως φαίνεται, οριστικά...