Ο πιο καλός ο... σκακιστής!

mes que un club, που λένε κι οι Καταλανοί

   Ανά την υφήλιο, το μεγαλύτερο ποσοστό της πληθυσμιακής κάλυψής της, περίμενε πώς και πώς να έρθει η μεγάλη στιγμή για την οποία τα ΜΜΕ είχαν προλογήσει τόσο, όσο χρειαζόταν για να γίνει η καλύτερη διαφήμιση του "προϊόντος". Ένα δίωρο, το οποίο θα τραβούσε πάνω του εξ ολοκλήρου τα βλέμματα των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων και όχι μόνο και το οποίο δεν θα αφήνε κανέναν... ασυγκίνητο.
   Ένα θέμα που αποτέλεσε μία πολυήμερη "καραμέλα" στα στόματα όσων είχαν την αγωνία να παρακολουθήσουν, αλλά και να μάθουν την τελική έκβασή του. Ένα αντικείμενο συζήτησης από την Ανατολή στη Δύση και από το Βορρά στο Νότο. Η "μητέρα των μαχών", που επισκίασε κάθε άλλο γεγονός και -δικαίως- το άφησε στο περιθώριο. Ένα συμβάν που πρωταγωνίστησε σε κάθε είδους ενημερωτικό υλικό και μέσο... Το περίφημο "El Clasico"!
   Όπως ήταν φυσικό, η χώρα που έχει τη χαρά και ταυτόχρονα την τιμή να "προωθεί" το συγκεκριμένο "αγαθό" προς τα έξω, ετοιμαζόταν να φορέσει τα γιορτινά της, την ώρα που όλα τα ΜΜΕ του εξωτερικού, "έκοβαν εισιτήρια" για τη συγκεκριμένη αναμέτρηση. 115.000 Καταλανοί, φόρεσαν το καπέλο, τη φανέλα και το κασκόλ της αγαπημένης τους ομάδας και ήταν έτοιμοι να χειροκροτήσουν τους παίκτες της από κοντά (όσο κι αν θεωρείται κοντά το τρίτο ή το πέμπτο διάζωμα στο "Καμπ Νου"). Το ίδιο συνέβαινε και στις καφετέριες εκτός Ισπανίας -ή καλύτερα εκτός Βαρκελώνης-, αφού οι δύο ιστορικοί σύλλογοι απαριθμούν υποστηρικτές από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, οι οποίοι έψαχναν την ιδανική ευκαιρία για να μην χάσουν το παιχνίδι.
   Οι δείκτες του ρολογιού σχηματίζουν περίπου πενήντα μοίρες (22:00 ώρα Ελλάδος) και οι 22 ποδοσφαιριστές κάνουν την εμφάνισή τους εντός του αγωνιστικού χώρου. Τα τεχνικά επιτελεία μαζί με τους αναπληρωματικούς, παίρνουν θέση κατά μήκους του πάγκου και όλα είναι έτοιμα για να αρχίσει το ματς. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, λύνουν πλέον τις διαφορές τους επί... χόρτου.
   Και κάπου εκεί, αρχίζει η ποδοσφαιρική πανδαισία. Το χάρμα ιδέσθαι, που δεν σου επιτρέπει να βαρεθείς ούτε για δευτερόλεπτο, αλλά ούτε να πεταχτείς και μέχρι το ψυγείο -αν έχεις connx στο σπίτι-, αφού φοβάσαι μήπως δεν είσαι παρών σε μία συγκλονιστική φάση. Άλλωστε, με την τροπή που πήρε ο αγώνας, δεν θα προλάβαινες να φτιάξεις κάτι απλό και γρήγορο για να φας, αφού ο "λογαριασμός" άνοιξε από το 10'. Ινιέστα, κάθετη πάσα, Τσάβι και 1-0. Τόσο το σερβίρισμα, όσο και το τελείωμα, άψογο. Μετά από τα τρία ριπλέι που σε καθηλώνουν, θες να πας τουλάχιστον προς... το μέρος. Με το που γίνεται αντιληπτό πως σηκώθηκες, κάτι γίνεται και ξανακάθεσαι... 2-0. Βαθιά μπαλιά του Τσάβι με στόχο τον Βίγια, παράλληλα πάσα και ο Πέδρο είναι εκεί! Τα επόμενα 25 λεπτά μέχρι την ανάπαυλα, δεν έκρυβαν γκολ, αλλά ένταση, σπρωξίματα (Ρονάλντο σε Γκουαρντιόλα), κίτρινες, και λίγες αλλά καλές φάσεις.
   Τελευταίο σφύριγμα για το πρώτο ημίχρονο και σε διάστημα 12 λεπτών, προσπαθείς να τα κάνεις όλα -ή σχεδόν όλα, γιατί παρά τη γκρίνια της συζύγου/συντρόφου/κοπέλας, δεν προλαβαίνεις να βάλεις και "πλυντήριο"-, ώστε να είσαι έτοιμος για τα επόμενα 45'. Αφού έχεις φέρει μπροστά σου, φαγώσιμα, πόσιμα, τσίχλες και τσιγάρα, βάζεις τη γυναίκα στο "αθόρυβο" και την ένταση της τηλεόρασης, στο full, έτσι ώστε να μεταφέρεσαι στην καυτή ατμόσφαιρα του "Καμπ Νου". Δικαιολογημένα. Στο 55ο, κάθετη μπαλιά του Μέσ(σ)ι στον Βίγια και γκολ από τον Ισπανό. 3-0. Ίσα ίσα που βάζεις μια μπουκιά στο στόμα και βλέπεις το γήπεδο, να γίνεται... κατηφορικό. 4-0 με Βίγια.
   Και τότε, αλλάζεις οπτική γωνία και αρχίζεις να αναλύεις αυτά που βλέπεις, με πιο επιστημονικό μάτι. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο, υπάρχουν μονάχα 11 ανθρωπάκια που φορούν κυανέρυθρες φανέλες και κάτι άλλα άσπρα, που νομίζεις πως άρχισε να ρίχνει λευκές νιφάδες στη Βαρκελώνη (επικρατεί που επικρατεί μία γενικότερη κακοκαιρία στην Ευρώπη), αν και οι Μπλαουγκράνα, τις προσπερνούν ανενόχλητοι. Με την επιθετική γραμμή να έχει εξαφανίσει τα χαφ της Ρεάλ και η άμυνα να έχει εξουδετερώσει τον Ρονάλντο, παρακολουθείς ένα απίστευτο passing game, το οποίο αναμφισβήτητα, το ζηλεύει και η δεύτερη καλύτερη ομάδα στον κόσμο (η πρώτη είναι η Μπάρτσα). Με τον Πεπ Γκουαρντιόλα να επικρατεί κατά κράτος του ομόλογού του Ζοσέ, τον Μέσ(σ)ι να βάζει τέλος στις συγκρίσεις με τον Κριστιάνο και τον Τσάβι να αποδεικνύει πως δεν υπάρχει άλλος με το ίδιο όνομα (σ.σ Αλόνσο), γίνεται άμεσα εμφανές, πως η Μπαρτσελόνα έκανε τα δύσκολα εύκολα, μετατρέποντας το ντέρμπι σε προπόνηση.
   Παράλληλα, φαντάζεσαι πως ο Πεπ δεν επέτρεψε στους παίκτες του να προβούν σε φαμφάρες κι ευχολόγια εκ των προτέρων, εν αντιθέσει με τους Γκαλάκτικος, που δήλωναν πως μία νίκη μέσα στο "Καμπ Νου", μόνο ανέφικτη δεν είναι. Διέψευσαν εαυτούς όμως, αφού εντός των τεσσάρων γραμμών, υπήρχαν μόνο οι γηπεδούχοι, οι οποίοι έβγαλαν ασπροπρόσωπο τον τεχνικό τους, που παραχώρησε τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και τον Σάμουελ Ετό. Ο ίδιος, στηρίχθηκε στην επιλογή του να μην ψάχνουν τα μπακ έναν ψηλό με συνεχή γεμίσματα, αντίθετα όμως, να συγκλίνουν προς τα μέσα και μαζί με τους υπόλοιπους παίκτες, να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Ένα βασανιστικό και συνάμα αποτελεσματικό passing game, το οποίο δεν επιτρέπει σε κανέναν να κρατά τη μπάλα πάνω από 1-2 δευτερόλεπτα. Εκτός, από έναν. Τον άνθρωπο που δικαίως τον συγκρίνουν με τον Ντιέγκο Μαραντόνα και που αποτελεί τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στην υφήλιο. Λιονέλ Μέσ(σ)ι. Ή σκέτο Μέσ(σ)ι. Μία φυσιογνωμία που ισούται με 250 εκατομμύρια ευρώ -τόσο πωλείται (που λέει ο λόγος... και ο Πεπ)-. Και που το όνομά του, παραπέμπει στον Μεσσία, αφού ύστερα από ορισμένες κινήσεις ρουά-ματ, εκθέτει την αντίπαλη άμυνα και... σερβίρει στους συμπαίκτες του "έτοιμα πιάτα".
    Ή μήπως αυτός είναι ο Γκουαρντιόλα, που ως ένας άλλος Jimmy Jump, γελοιοποίησε τα εκατομμύρια των Μαδριλένων και τον Special One, που παρακολουθούσε αποσβολωμένος την εξέλιξη του αγώνα; 'Η ο άνθρωπος που έχει αναλάβει τα ηνία της Μπάρτσα γνωρίζοντας και αφομοιώνοντας από τη θητεία του ως ποδοσφαιριστής στους Μπλαουγκράνα τον τρόπο παιχνιδιού της, έχει εξελιχθεί ως ο καλύτερος... σκακιστής που θα μπορούσε να εναρμονίσει το ταλέντο των παικτών του με αυτό το εκπληκτικό passing game, που ακόμα και μελετώντας το ως αντίπαλος, δεν μπορεί να το σταματήσει κανείς;
   Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα, με τον Γέφρεν να πετυχαίνει το τελικό 5-0, αποδεικνύοντας πως ακόμα και στη δεύτερη ομάδα της Μπαρτσελόνα, παίζουν με το ίδιο ακριβώς στυλ που παίζουν οι "μεγάλοι", ώστε οι ακαδημίες, να μοιάζουν της πρώτης ομάδας. Πρώτης, και με τις δύο έννοιες...!