Τζιμπρίλ Σισέ α λα Λούκι Λούκ...

Μη ζητήσει μόνιμη αλλαγή!

   Άλλο ένα αθλητικό κείμενο σχετικά με τον Τζιμπρίλ Σισέ. Μπορεί να μην υποστηρίζω την ομάδα στην οποία αγωνίζεται ο Γάλλος, ωστόσο νομίζω πως υπάρχουν πολλά θέματα που αφορούν τον δυναμικό επιθετικό.
   Έχουν υπάρξει πολλές φορές που έχω παρακολουθήσει τον Σισέ να... βολοδέρνει προσπαθώντας για κάτι καλό, αλλά ορισμένες από αυτές, δεν έχουν στεφθεί με επιτυχία. Ακόμα περισσότερες βέβαια, έχει αποδείξει πως δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο κι αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί, θα είναι λόγω της σωστής στρατηγικής που ακολούθησαν οι αντίπαλοι -κυρίως- αμυντικοί.
   Ώρες ώρες όμως -όπως με την Μπαρτσελόνα-, είναι έτσι ο τρόπος παιχνιδιού που ακολουθεί ο Παναθηναϊκός, που εκείνος βρίσκεται αβοήθητος εντός του αγωνιστικού χώρου, αφού οι υπόλοιποι παίκτες δεν φαίνονται αρκετά ικανοί, ώστε να πλαισιωθεί ιδανικά ο Γάλλος σταρ. Αποτέλεσμα αυτού, είναι είτε να ανοίγεται στα πλάγια για να παίρνει την μπάλα και να μένει κενή η γραμμή κρούσης, είτε να μένει ως μοναδικός προωθημένος και να περιμένει πότε θα τροφοδοτηθεί σωστά από τους παίκτες του κέντρου.
   Όταν τον βλέπεις και αναγκάζεται να παίρνει (και) το ρόλο του κυνηγού και να ψάχνει με τη σειρά του κάποιον συμπαίκτη του που θα έχει προωθηθεί -χωρίς όμως την επιθυμητή τελική προσπάθεια-, τότε προβληματίζεσαι. Όπως κι εκείνος. Επίσης, σε περίπτωση που υπάρχει ήδη μία μονάδα ή και δύο, που έχουν το ρόλο να "φτιάχνουν παιχνίδι", με τελικό αποδέκτη τον Σισέ και εν τέλει η μπαλιά που γίνεται προς αυτόν, καταλήγει στην κατοχή της αντίπαλης ομάδας, τότε καταλαβαίνεις την απογοήτευση και την απόγνωση του Γάλλου, που εκείνη την ώρα μάλλον... σιχτιρίζει.
   Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν νοείται να έχεις στη διάθεσή σου ένα τέτοιο "όπλο" και να μην μπορείς ή να μην ξέρεις πως θα το αξιοποιήσεις. Κι όταν ο ίδιος γνωρίζει -όπως έχει αποδείξει πολλάκις- πώς θα κινηθεί μέσα στα αντίπαλα καρέ, δεν είναι λογικό να μην υπάρχει επίσης ένας ακόμη που θα ξέρει πώς να βρει τον τρόπο να "τρυπήσει" την αμυντική γραμμή των αντιπάλων.
   Πάντως, η ευχή του Σισέ ίσως να είναι η άμεση επιστροφή του ανθρώπου που γνωρίζει να τον τροφοδοτεί με "κλειστά μάτια" και που η απουσία του έχει γίνει αρκετά αισθητή από την μεσοεπιθετική γραμμή των "πρασίνων". Ο λόγος για τον Σωτήρη Νίνη, ο οποίος μετρά αντίστροφα για την επιστροφή του στους αγωνιστικούς χώρους και που αναμένεται να... επαναφέρει την πολυπόθητη κάθετη πάσα, προς τα πόδια του Τζιμπρίλ. Παράλληλα, επειδή ο δεύτερος σκοράρει και με το κεφάλι, χρειάζεται κι ένας παίκτης που ξέρει να σημαδεύει την πολύχρωμη κεφαλή του Γάλλου, αλλά και με τις ντρίπλες του... ταλανίζει τους αντιπάλους του. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Σεμπάστιαν Λέτο, που βρίσκεται κι εκείνος στα "πιτς"...
   Ωστόσο, δυστυχώς για το "τριφύλλι", υπάρχουν και οι... Daltons! Ορισμένοι από τους ποδοσφαιριστές που έχουν -μέχρι τώρα- φανέλα βασικού, δεν παρουσιάζουν τον καλύτερό τους εαυτό στις υποχρεώσεις της ομάδας και μόνο αναποτελεσματικοί ή και περιττοί χαρακτηρίζονται για το ρόστερ της, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία δυσανασχέτιση προς το πρόσωπό τους, με ενδεχομένως φυσικό επακόλουθο, να αποτελεί η αποχώρησή τους από τις τάξεις του συλλόγου.
   Κατά την προσωπική μου άποψη, Ζιλμπέρτο Σίλβα και Κώστας Κατσουράνης, θα πρέπει να νιώσουν την... ψύχρα του πάγκου, ώστε να συνειδητοποιήσουν πως μόνο παραγωγικοί δεν είναι, στα δρώμενα της ομάδας. Όπως άλλωστε έχει συμβεί και με ένα ακόμη "μεγάλο" όνομα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που ήρθε στην Ελλάδα, αλλά δεν έχει δικαιολογήσει στο ελάχιστο, την παρουσία του στο "τριφύλλι". Ο Σίντνεϊ Γκοβού αποτελεί τον τρίτο από τους τέσσερις "Daltons", οι οποίοι με την παρουσία-απουσία τους από τα παιχνίδια των "πρασίνων", μετατρέπουν το σκηνικό, στο γνωστό σε όλους μας κόμικ.
   Όπως προαναφέρθηκε, ορισμένοι ποδοσφαιριστές δεν βοηθούν στη βελτίωση της αγωνιστικής εικόνας του Παναθηναϊκού, εν αντιθέσει με κάποιους άλλους που προσπαθούν να δώσουν ότι καλύτερο μπορούν. Και αν συνεχιστεί το ανάλογο φαινόμενο μέχρι το τέλος της τρέχουσας σεζόν, τότε ο Τζιμπρίλ Σισέ, ίσως να μπουχτίσει από την καταβολή υπερπροσπαθειών από πλευράς του -χωρίς όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα- και ως ένας άλλος "μοναχικός καβαλάρης", να πάρει το... άλογό του και να αποχωρήσει σιγά σιγά... Τίτλος τέλους δηλαδή, ως ένας άλλοτε, Λούκι Λούκ...