Όταν θες να μοιραστείς μία διαπίστωση, μία ανησυχία, έναν προβληματισμό, ή και ακόμα ένα ευχάριστο γεγονός, ένα αισιόδοξο μήνυμα, με άτομα που πιστεύεις ότι έχουν τις ίδιες αντιλήψεις μαζί σου και σχεδιάζεις κάτι το οποίο θα σου παρέχει τη δυνατότητα για να το... προωθήσεις, πρέπει να είσαι και "συνεπής", ώστε να είσαι αντάξιος των προσδοκιών.
Η αλήθεια είναι πως σήμερα το πρωί (26/11), καθόμουν και σκεφτόμουν τί θα μπορούσα να "αναρτήσω", αλλά η απουσία καφεΐνης, με άφηνε εκτεθειμένο. Αναρωτιόμουν ποιο γεγονός -πέρα από αθλητικού περιεχομένου- θα μου έδινε την αφορμή να μην πάρω το κοντρόλ ανά χείρας και να επιδοθώ σε ένα ανελέητο ζάπινγκ. Ένα συμβάν, μία είδηση, μία δήλωση, που θα ήταν ο κινητήριος μοχλός για άλλο ένα κείμενο...
Εκεί λοιπόν που καθόμουν και άρχισα να αναζητώ το σημερινό αντικείμενο, άκουσα φωνές έξω από το παράθυρό μου. Ένας νεαρός που δεν θα ήταν πάνω από 25 ετών, μιλούσε με έντονο τρόπο προς μία κοπέλα που ήταν μαζί του και ηλικίας λίγο μικρότερης. Από τον τρόπο ομιλίας του νεαρού, κατάλαβα πως επρόκειτο για έναν -δυστυχώς- τοξικομανή, ο οποίος είχε έναν καβγά με την νεαρά (μάλλον της ίδιας... μοίρας). Ύστερα από αρκετό κλάμα αλλά και ξέσπασμα της κοπέλας, εκείνη υπέκυψε στην επιμονή του φίλου της, ο οποίος δεν έφευγε από κοντά της, όσο κι αν εκείνη προσπαθούσε να απομακρυνθεί. Εν τέλει, έπειτα από την αυστηρή στάση και τη συμπεριφορά του νεαρού, ανέβηκαν και οι δύο στο μηχανάκι του, παρά το ασταμάτητο κλάμα της κοπέλας.
Με αφορμή αυτό το περιστατικό, μου ήρθε στο μυαλό το γενικότερο καθεστώς που επικρατεί στους καιρούς αυτούς τους χαλεπούς (ήθελα πολύ να γράψω αυτή τη φράση!), όπου οι φαινομενικά "αδύναμοι", αναγκάζονται να συμβιβαστούν με τις υπάρχουσες καταστάσεις και δεδομένα κι έτσι υποκύπτουν στους... αντίξοους όρους που θέτουν οι "ισχυρότεροι". Λόγω της κρίσης που βασανίζει ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, οι "από πάνω" των επιχειρήσεων, αναγκάζονται με τη σειρά τους να προβούν σε κινήσεις που ίσως δεν θα ήθελαν ποτέ να τις κάνουν και... κόβουν, κόβουν, κόβουν. Οπότε, για να μην χάσει ο εκάστοτε πολίτης τη δυνατότητα να απασχολείται κάπου, όπου μέσω αυτού βγάζει τα προς το ζην του, υποχρεώνεται και αποδέχεται τη μείωση μισθού. Ή σε περίπτωση που κάποιος είναι "φρέσκος" στο επάγγελμα, συμβιβάζεται με την ιδέα ότι δεν παρουσιάζεται ως πρόσληψη στην εταιρία και παίρνει το κατιτίς του, με τη μορφή των λεγόμενων "μαύρων". Το "τυράκι" των 300-400 ευρώ που μπορεί να λαμβάνει, τον αφήνει -προσωρινά;- ικανοποιημένο και λέει κι ευχαριστώ. Αν έπρεπε όμως να φροντίσει μόνος τον εαυτό του, δεν θα έμενε καθόλου ευχαριστημένος και η καθημερινότητά του θα περιελάμβανε έναν ύπνο 6 ωρών και το υπόλοιπο του 24ωρου, θα αφορούσε αποκλειστικά τις 2-3 δουλειές του.
Βέβαια, γίνεται αντιληπτό ότι οι ιθύνοντες των "μαγαζιών", οδηγούνται σε αυτές τις αποφάσεις λόγω της κατάστασης στην οποία ζούμε όλοι και προχωρούν σε αυτές τις περικοπές. Περικοπές όμως που δεν θα έκαναν ποτέ την εμφάνισή τους, αν η χώρα δεν είχε καταλήξει στο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται τώρα, χάρη στις ενέργειες ορισμένων που έκαναν ότι ήθελαν, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Συγκατάθεση που δεν θα τους δινόταν ποτέ, αφού ο λαός αποτελείται από άτομα που χαίρουν διαύγειας και τα οποία δεν θα επέτρεπαν σε κανέναν να τους αναστατώσει τη ζωή. Ας όψεται όμως, που η ευκαιρία δίνεται σε λίγους και "γνωστούς", που δεν μπορούν να αποφύγουν τη "γλύκα της θέσης".
Πλέον, μοναδικός παράγοντας που μπορεί να στρέψει εντελώς το κλίμα -αλλά σε βάθος χρόνου (;)- είναι η νεολαία. Το "υγιές" κομμάτι της, το οποίο ενδιαφέρεται να δραστηριοποιηθεί και να παλέψει για τη βελτίωση της εικόνας και τη σωτηρία του... μαγαζιού γωνίας. Απόφαση που θα πρέπει να παρθεί άμεσα και με μαζική πρωτοβουλία, ώστε να "αφυπνιστεί" το σύστημα και να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα, που θα βρουν πολλούς συμμάχους και που θα μετατρέψουν την κατάσταση προς όφελος των περισσοτέρων ή και όλων. Μία ευχάριστη πραγματικότητα, που θα πηγάζει από μία ανάλογη "μάχη", όπως εκείνη μεταξύ του Δαυίδ και του Γολιάθ... Και όλοι ξέρουμε ποιος νίκησε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου