Η ζωή της... άλλης

Είχα αποφασίσει πριν λίγες μέρες, πως θα έγραφα για τη... ζέστη που δεν κάνει στην Ελλάδα. Αθλητικού περιεχομένου κείμενο, το οποίο όμως θα πάρει μία μικρή αναβολή. Διότι με αφορμή μία κυριακάτικη βόλτα στην "καρδιά" της Αθήνας, μου ήρθαν στο νου πολλές και διάφορες σκέψεις, όπως και ανησυχίες...
Το πρωί της Κυριακής ήμουν ήδη στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας, αλλά πιο συγκεκριμένα στο Μεγαρο Μουσικής. Τα δύο οικοδομικά τετράγωνα που μεσολαβούν του τοπικού σταθμού του Μετρό και των γραφείων της "Εξέδρας", αποτελούν πλέον μία από τις πιο γνώριμες διαδρομές. Διαδρομές που κατά τη διάρκεια που τις διασχίζεις, δεν κρύβουν κάτι το δυσάρεστο ή το αποτρεπτικό, ώστε να τις αποφεύγεις...
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, είπα να κάνω μία βόλτα εκεί που η Αθήνα ζει 24 ώρες το 24ωρο. Μοναστηράκι, Ψυρρή και στις εκεί γύρω γετονιές. Στις σκάλες που οδηγούν από τον... υπόγειο κόσμο ή με μία λέξη "υπόκοσμο", σε εκείνον που οι ρυθμοί είναι εντονότεροι και μάλιστα non-stop, γινόταν το αδιαχώρητο. Πλήθος ανθρώπων κατευθυνόντουσαν προς την κεντρική μεγάλη πλατεία, στη λεγόμενη και περίφημη Πλατεία Συντάγματος. Σε όποια γωνία της και να έστρεφες το βλέμμα σου, έβλεπες γονείς, παιδιά και αποπαίδια. Πράγμα φυσικά ευχάριστο. Στο ίδιο μέρος όμως, δεν μπορούσες και να μη παρατηρήσεις τη (συν)ύπαρξη και ατόμων διαφορετικών εθνικοτήτων. Στα μάτια των περισσότερων όμως, δεν αφήνει καθόλου θετικές εντυπώσεις η συγκεκριμένη μίξη. Από εκεί που ορισμένοι επιλέγουν το εν λόγω μέρος για μία ανάλογη βόλτα και μάλιστα ευχάριστη, πολύ δύσκολα ξαναπαίρνουν την απόφαση για άλλη μία ίδια Κυριακή. Εικόνες που δεν αφήνουν περιθώρια να τις αγνοήσεις και κάπως έτσι αποτρέπεσαι για να διασχίσεις και πάλι τα πέριξ σοκάκια. Και αποκορύφωμα αυτής της αποτρεπτικής κατάστασης, μία εικόνα διόλου... εύπεπτη. Ενα ζευγάρι τοξικομανών, με τραγικές και τις δύο φυσιογνωμίες, αλλά πολύ περισσότερο εκείνη της κοπέλας. Η οποία τυχαίνει να αποτελεί γνώριμη ύπαρξη σε μένα.
Λόγω των δυσάρεστων δεδομένων που επικρατούσαν εκείνη τη χρονική στιγμή, δεν υπήρχε η διάθεση για περαιτέρω παραμονή στην ευρύτερη περιοχή. Μόνο ένα γρήγορο γεύμα και μετά επιστροφή σε μέρη πιο ευδιάθετα. Χολαργός. Ενα μέρος που έχει κερδίσει την προτίμηση και την εκτίμησή μου, αφού δεν μου έχει δώσει το δικαίωμα ώστε να μην το ξαναεπισκεφτώ. Μία τοποθεσία που σίγουρα κρύβει τις δικές της κακοτοπιές, ωστόσο δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μου και δεν βρίσκω την αφορμή για να τη χαρακτηρίσω ως "η ζωή της άλλης... Αθήνας".
Βέβαια, όπως το μέρος της "χολής του Άργους" (εξού και η ονομασία Χολαργός), υπάρχουν αναμφισβήτητα και άλλες περιοχές στις οποίες εύχεσαι να βρίσκεσαι και ταυτόχρονα το ευχαριστιέσαι, όπου τα στέκια είναι άκρως φιλόξενα και "ζεστά" και ο κόσμος που συμβάλει στη δημιουργία μίας θετικής ατμόσφαιρας, σε... αναγκάζει να αποτελείς κι εσύ μέρος του όλου αυτού συνόλου!