Carpe diem, μάγκες!

Next Top Talent

   Σήμερα το πρωί (26/1), έλεγα να κάτσω και να... ξεχαστώ, παίζοντας "Manager". Ήδη έχω φτιάξει μία ομάδα στο πασίγνωστο βιντεοπαιχνίδι, η οποία αποτελείται από Έλληνες ποδοσφαιριστές, αλλά και από ορισμένους ξένους, μικρής ωστόσο ηλικίας. Μπορεί να είναι αυτή η νοοτροπία που επικρατεί στο μυαλό μου και στον τρόπο σκέψης μου γύρω από τον ιδανικό τρόπο παιχνιδιού αλλά και οργάνωσης, καθώς μία ομάδα πρέπει να βασίζεται σε παίκτες της εγχώριας αγοράς και της ντόπιας παραγωγής, οι οποίοι όσο μικρότεροι κι αν είναι, τόσο πιο πολύ προσαρμόζονται στις απαιτήσεις και στα δεδομένα, ενώ έτσι μπορούν να αφομοιώνουν πιο εύκολα, την τακτική του συλλόγου.
   Κάπως έτσι, σκέφτονται πολλοί που βρίσκονται εκτός αυτής της... εικονικής "πραγματικότητας". Και χρησιμοποιώ αποσιωποιητικά και εισαγωγικά, αφού υπάρχουν παραδείγματα που μόνο στον τίτλο παιχνιδιού, ακολουθούν αυτή τη λογική. Κι αυτό, επειδή πράττουν διαφορετικά. Σύλλογοι όπως ο Άρης, η Λάρισα, ο Αστέρας Τρίπολης, αλλά και ο Ολυμπιακός Πειραιώς, έχουν υιοθετήσει την τακτική της εισαγωγής παικτών από το εξωτερικό, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερο βάρος στο ελληνικό στοιχείο. Σκεπτόμενοι με κύριο μέλημα τη βελτίωση του έμψυχου υλικού, αποκτούν ορισμένους ποδοσφαιριστές που πιθανόν να μην ταιριάζουν στο στυλ παιχνιδιού της ομάδας, αλλά και οι οποίοι δεν φαίνονται ικανοί να αγωνιστούν για την φανέλα που κλήθηκαν να φορέσουν και το σύλλογο τον οποίο καλούνται να υπηρετήσουν...
   Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω την ποδοσφαιρική τους αξία, πιστεύω πως ανεξάρτητα από τα τέρματα που μπορεί να έχουν πετύχει μέχρι τώρα, δεν έχουν δικαιώσει τον φίλαθλο κόσμο που περιμένει μετά από 20 αγωνιστικές, να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και να προσφέρουν τα αναμενόμενα. Ποδοσφαιριστές που έχουν περάσει από τις τάξεις κορυφαίων ευρωπαϊκών συλλόγων, δίνουν την εντύπωση στους Έλληνες ποδοσφαιρόφιλους, πως μετακόμισαν στην χώρα μας κατά τη δύση της καριέρας τους, μονάχα για να γεύονται τον μεσογειακό ήλιο και την παραδοσιακή κουζίνα. Ερχόμενοι στα αεροδρόμια της χώρας, έτυχαν αποθεωτικής υποδοχής, καθώς ο κόσμος της εκάστοτε ομάδας θαμπώνεται όταν ακούει και βλέπει να γίνεται τόσος ντόρος γύρω από το όνομα ενός παίκτη...
   Και μετά; Μετανιώνει την ώρα και τη στιγμή που έχασε ορισμένο από τον πολύτιμό του χρόνο, για να υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων, τα πρωτοκλασσάτα αυτά ονόματα. Βλέποντας όμως, πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν πλήρως στις αγωνιστικές υποχρεώσεις του εγχώριου πρωταθλήματος και του κυπέλλου, ο κόσμος αναθεωρεί για την ειδωλολατρεία που έδειξε κατά την άφιξη των "παικταράδων" και αρχίζει να σκέφτεται αλλιώς... Τέρμα ο ενθουσιασμός για το περιτύλιγμα και πλέον σημασία στο περιεχόμενο. Καμία πια μεγάλη κουβέντα πριν την ώρα των αποδείξεων. Μόνο κατά τη διάρκεια του απολογισμού και μετά από αυτόν.
   Κι επειδή τα "μοντέλα-πρότυπα" ρίχνουν κλεφτές ματιές στα ταλέντα των υπόλοιπων πρωταθλημάτων, προτιμότερο είναι να δημιουργηθεί επιτέλους ένα αξιόπιστο και αποτελεσματικό σκάουτινγκ εντός των συνόρων μας και να γίνει μία επένδυση στα ταλαντούχα παιδιά που... βολοδέρνουν από ακαδημία σε ακαδημία και τελικά παίρνουν την ευκαιρία που τους αξίζει, από ομάδες "κατασκοπευτικά" ανεπτυγμένες και έξω από εδώ.
   Πάλι καλά, που υπάρχουν και οικονομικά ασθενέστερες ομάδες -κυρίως της επαρχίας-, οι οποίες χρησιμοποιούν νεαρούς παίκτες, που με τη σειρά τους δείχνουν την πραγματική τους αξία, αρπάζοντας την ευκαιρία... από τα μαλλιά και διαψεύδουν τις αρχικές εκτιμήσεις των "μεγάλων", εκθέτοντας τον τρόπο λειτουργίας που ισχύει στις ακαδημίες αυτών. Περίπτωση ανάλογη με εκείνη του Φορτούνη δηλαδή. Που τον είχαν και τον έχασαν μέσα από τα χέρια τους και τώρα κάνουν τα πάντα για να επιστρέψει στην ομάδα όπου ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα.
   Και μιας κι ανέφερα ονομαστικό παράδειγμα, λέω να φτιάξω και μία εντεκάδα από παίκτες που μπορούν να αποτελέσουν βασικά στελέχη των μεγαλύτερων συλλόγων της Ελλάδας: Κάτω από τα δοκάρια ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος (Κέρκυρα), για τον οποίο όλο λένε και τίποτα δεν κάνουν για την επικείμενη απόκτησή του. Στα άκρα της αμυντικής γραμμής μπορούν να αγωνιστούν οι Αργυρόπουλος (Αστέρας Τρίπολης) δεξιά και Παντελιάδης (Πανσερραϊκός) αριστερά, ενώ ως κεντρικοί, αξίζουν οι Ποτουρίδης (ΟΣΦΠ) και Παπάζογλου (Πανσερραϊκός-ΟΣΦΠ). Στην τετράδα της μεσαίας γραμμής επάξια μπορεί να βρίσκεται ο Γεωργιάδης και ο Ανάκογλου (Πανσερραϊκός), όπως και οι Φετφατζίδης (ΟΣΦΠ), Φορτούνης (Αστέρας Τρίπολης). Ενώ στη γραμμή κρούσης, Βέλλιος (Ηρακλής) και Μήτρογλου (Πανιώνιος-ΟΣΦΠ), έχουν τη δυνατότητα να συνθέσουν ένα αρκετά παραγωγικό δίδυμο. Αν υπολογίσουμε και άλλους εφτά πιτσιρικάδες οι οποίοι θα συμπληρώνουν τη 18άδα, τότε με περίπου δέκα εκατομμύρια ευρώ, θα μπορεί μία εκ των κορυφαίων ελληνικών ομάδων, να περηφανεύεται για το περίσσιο ταλέντο που διαθέτουν όλα αυτά τα νέα παιδιά...
   Παράλληλα, διαθέτοντας τον ιδανικό άνθρωπο που θα έχει την ικανότητα να εναρμονήσει τις ποδοσφαιρικές αρετές των παικτών του, τότε, με πιθανή την... καθυστέρηση ενός χρόνου, τα θετικά σημάδια θα κάνουν την εμφάνισή τους και θα είναι θέμα χρόνου πια, προκειμένου να δουλεύει σωστά αυτή η "μηχανή"... Αρκεί, να το πιστέψουν οι ιθύνοντες, να εμπιστευτούν το υλικό τους, ώστε να δουν την ομάδα τους να παίρνει και τα υπέρ της αποτελέσματα... Αρχής γενομένης όμως, με τις ευκαιρίες που πρέπει να δοθούν στους μικρούς... Σ' αυτούς τους ταλαντούχους νέους...

Carpe diem, μάγκες...!