Η... επιθυμία για όλους "εκείνους"

   Όταν ήμασταν μικροί, όπως άλλωστε και όσοι είναι τώρα σε αυτό το στάδιο, κάναμε όνειρα και μάλιστα ορισμένες από εκείνες τις φορές, η φαντασία κάλπαζε με τα μάτια ανοιχτά. Αστροναύτες, δασκάλες, ποδοσφαιριστές, τραγουδίστριες, ηθοποιοί, είναι κάποια από τα επαγγέλματα που δίναμε σαν απάντηση, μετά την κλασική ερώτηση "τί θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;". Ατελείωτες ώρες με το νου να "ταξιδεύει" σε αντίστοιχες μελλοντικές στιγμές, οι οποίες τότε έπαιρναν την τροπή που εμείς επιθυμούσαμε. Με την φράση "μικρός και άμυαλος" να προσπαθεί να δικαιολογήσει τον κάθε ονειροπόλο που έκανε τα προσωπικά του μακροπρόθεσμα σχέδια, αψηφώντας τις συγκοιρίες που θα συναντούσε με το πέρασμα των χρόνων αλλά και την τροπή που πιθανόν να έπαιρναν τα πράγματα, ο καιρός περνούσε για τον καθένα, με τις προσπάθειες για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό υλοποίησης των στόχων του, να είναι υπεράριθμες και γιατί όχι, και υπεράνθρωπες.
   Ανάλογη περίπτωση και η δική μου, με στόχο ζωής, την περιγραφή ποδοσφαιρικών αγώνων. Καθισμένος πίσω από ένα μικρόφωνο, μέσα σε ένα δωματιάκι το οποίο θα έχει θέα το γήπεδο, θα έδινα το δικό μου ρεσιτάλ, με τους τυχερούς άτυχους (ή το ανάποδο) να ακούνε ό,τι βλέπουν τα μάτια μου και οτιδήποτε σχετικό κατεβάζει ο νους μου...
   Βέβαια, καθώς περνούν οι μέρες, βλέπω πως διακαής πόθος εν τέλει, αποτελεί μία διαφορετική κουβέντα με ανθρώπους που προέρχονται από όλους τους χώρους και οι οποίοι έχουν να προσφέρουν ή να παρουσιάσουν ένα πρόσωπο, που δεν έχει συνηθίσει ο μέσος Έλληνας πολίτης. Είναι πολλές οι προσωπικότητες που έχουν συνδέσει το όνομά τους με ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, ωστόσο νομίζω πως υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές ερωτήσεις που μπορεί να απαντήσει ο κάθε "εκλεκτός", άσχετα με αυτό που μας έχει συνηθίσει να κάνει μέσω του επαγγέλματός του. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, το μάτι σου μπορεί να... πέσει τυχαία σε μία συνέντευξη η οποία αφορά το πρόσωπο που "ανακρίνεται" και αυτόματα σκέφτεσαι πως θα μπορούσες να συνομιλήσεις κι εσύ ο ίδιος με το συγκεκριμένο καλεσμένο, μέσω μίας άλλης οπτικής γωνίας και σκοπιάς. Ίσως, μία ευκαιρία για συζήτηση γύρω από θέματα που αφορούν περισσότερο το ευρύ σύνολο και τη γενικότερη πραγματικότητα, παρά αυτή που αφορά αποκλειστικά το επάγγελμα και τη δουλειά του συνεντευξιαζόμενου.
   Ερωτήσεις με βάση την κατάσταση της οικονομίας, τα φαινόμενα βίας, ακόμα και η... πλύση εγκεφάλου που πραγματοποιείται εντελώς μυστικά, από εκπομπές μαγειρικής και από ξενόφερτες σειρές, οι οποίες έχουν σχηματίσει μία Α εικόνα στο μυαλό του "καλεσμένου" και ο οποίος μπορεί να σου δώσει μία απάντηση ανεπηρέαστου ατόμου και παράλληλα νοητικά... ώριμου. Προσωπικότητες, που έχουν ταυτίσει το όνομά τους και τον εαυτό τους με ένα μικρόφωνο και μία πίστα, έναν συνεχή αγώνα εντός διαφορετικών όμως γηπέδων, μίας σκηνής και κυρίως δύο χρωμάτων, αλλά και ένα αποστακτήριο το οποίο μετατρέπεται σε γραφείο, περικυκλωμένο από αμέτρητους φακέλους. Κάλλιστα, οι χώροι θα μπορούσε να είναι πολύ περισσότεροι και διαφορετικοί μεταξύ τους, με το χρονικό περιθώριο όμως, να φαίνεται πολύ μικρό...
   Το "οδοιπορικό" θα μπορούσε να έχει ως αφετηρία την άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν άνθρωπο που συνδέει δύο ίσως και τρεις γενιές, με άπαντες να γνωρίζουν το όνομά του και να αναγνωρίζουν το ποιόν του. Δύο μόνο λέξεις και μία εικόνα, που στα πρώτα και ελάχιστα δευτερόλεπτα που έχεις στη διάθεσή σου, δεν σου επιτρέπουν να βάλεις σε σειρά τις άπειρες ερωτήσεις που θες να του κάνεις... Κώστας Βουτσάς. Δύο λέξεις, χίλιες εικόνες μέσω των ταινιών όπου έχει πρωταγωνιστήσει και ταυτόχρονα μία εικόνα, αμέτρητες χιλιάδες λέξεις, βλέποντας έναν άνθρωπο, τον οποίο δεν "χορταίνεις" να ρωτάς!
   Ανάλογη περίπτωση με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, με το παρουσιαστικό του να σε κάνει αρκετά περίεργο και ανυπόμονο, για να κάνεις όσο περισσότερες ερωτήσεις μπορείς. Μία φυσιογνωμία, η οποία μόνο ασυγκίνητο δεν σε αφήνει και που μόνο στο άκουσμά της, σε προδιαθέτει για μία ανεπανάληπτη κουβέντα.
   Συνεχίζοντας στο μοτίβο των ανθρώπων που... φημίζονται για τους χαμηλούς τους τόνους, δεν γίνεται να χάσεις την ευκαιρία να συνομιλήσεις με ένα πρόσωπο το οποίο σου δίνει την εντύπωση ότι έχει ξεγράψει τη χώρα, αποφασισμένο για μία σταδιοδρομία βασισμένη σε ξένα πρότυπα. Νίκος Αλιάγας, ο Έλληνας Γάλλος και μάλλον όχι ο Γάλλος Έλληνας. Με τις εμφανίσεις του στην Ελλάδα να μετονομάζονται σε guest star, ενόψει κάποιου σημαντικού γεγονότος ή κάποιας ιδιαίτερης βράβευσης, θέλεις να σε "φιλοξενήσει" στην δική του πραγματικότητα-καθημερινότητα.
   Παραμένοντας στα της γαλλικής νοοτροπίας, στόχο αποτελεί μία ηγετική πλέον φυσιογνωμία του αθλητισμού και συγκεκριμένα του... ελληνικού ποδοσφαίρου. Βλέποντας τον Τζιμπρίλ Σισέ να πρωταγωνιστεί εντός των τεσσάρων γραμμών, έχεις την περιέργεια και την απορία, να δεις πώς συμπεριφέρεται εκτός αυτών...
   Αλλάζοντας μονάχα χρώμα "στρατοπέδου", αποφασίζεις να γνωρίσεις έναν Βίκινγκ και να δεις πώς αντιμετωπίζει κι εκείνος με τη σειρά του, την πραγματικότητα εντός των ελληνικών συνόρων, έχοντας αφήσει πίσω του τη Σκανδιναβική χερσόνησο. Η παρουσία του Όλοφ Μέλμπεργκ στην χώρα μας, σε αναγκάζει να τον επισκεφθείς, έστω και με τη συνοδεία διερμηνέα!
   Μεταβαίνοντας τώρα στο σανίδι, προσωπικότητα που σου κινεί το ενδιαφέρον για μία συζήτηση εφ όλης της ύλης, αποτελεί ο Άρης Σερβετάλης. Άτομο που δεν φαίνεται να προτιμά τα φώτα της δημοσιότητας, αρκείται μονάχα στην... έκθεση υπό το φως των προβολέων και δεν δίνει σε καμία περίπτωση, αφορμή για κακοπροαίρετα σχόλια και γι αυτό άλλωστε σού δημιουργεί μία αίσθηση οικειότητας και διάθεσης για κουβέντα.
   Αλλάζοντας παραστάσεις και πηγαίνοντας στο μουσικό σανίδι, ή ακόμα και στο σπίτι ή στο αμάξι, ακούς έστω και τυχαία κάποιο από τα πολλά τραγούδια που έχει στο παλμαρέ του, ο "NiVo". Ο γκουρού της σύγχρονης hip hop σκηνής, έχει ερμηνεύσει -αν όχι και γράψει- πολυάριθμα κομμάτια που αφορούν την κατάσταση η οποία επικρατεί στη χώρα κι έτσι δεν γίνεται να μην ψάξεις για την αφορμή που θα σε φέρει... αντιμέτωπο με τον "αρχηγό" των Goin Through, κάνοντάς του μάλιστα, μία εκτενέστατη συνέντευξη για όλα τα φλέγοντα ζητήματα.
   Και από το ένα "bad guy", πηγαίνεις στο άλλο... Από τον NiVo στον Νίνο, ο οποίος αρχικά σού δίνει την εντύπωση πως πρόκειται για ένα από τα πρόσωπα που θέλουν να απασχολούν συνεχώς την εγχώρια show biz, σε βάθος χρόνου όμως, σε διαψεύδει πανηγυρικά. Έχοντας την τύχη να τον "ανακρίνουν" άλλοι πριν από εσένα, τον ακούς και τελικά βλέπεις την επιθυμία σου να γίνεται ακόμα πιο έντονη, αφού τελικά, πρόκειται για ένα από τα "καλά παιδιά" του χώρου.
   Εν αντιθέσει όμως, με κάποια άτομα, των οποίων το όνομα δεν αντιστοιχεί στην παραπάνω κατηγορία. "Άγρια παιδιά" είναι η ονομασία τους, αλλά παρ' αυτά, θες να σου πουν δύο τρία λόγια, αφού η ηλικία τους είναι κοντά στη δική σου και δίνεται η εντύπωση πως θέλουν κι αυτοί να αλλάξουν τον κόσμο!
   Πάντως, πιστεύω πως ο χειρότερος χαρακτηρισμός που θα μπορούσε να αποδοθεί σε κάποιον, είναι αυτός του μισογύνη. Άλλωστε, με τόσες αιθέριες υπάρξεις γύρω σου, δεν γίνεται να σε διακατέχει μία τέτοια προκατάληψη. Έτσι και η διακαής επιθυμία για συνομιλία και ανταλλαγή απόψεων, με το έτερο φύλο! Με γυναίκες όπως η Δήμητρα Ματσούκα, η Λίνα Σακκά, η Θάλεια Ματίκα, η Σίσσυ Χρηστίδου, η Βίκυ Παπαδοπούλου, η Ιζαμπέλα Κογεβίνα, η Μαίρη Συνατσάκη, αναπτύσσεις ευχάριστη κουβέντα, η οποία εκτυλίσσεται γύρω από ποικίλα θέματα, καθώς θέλεις να ακούσεις και τις δικές τους θεωρίες, αντιλήψεις. Βέβαια, αυτονόητο είναι πως τα προαναφερθέντα ονόματα είναι ένα μικρό δείγμα από το αξιοζήλευτο "ποτ πουρί" που διαθέτει η μεγάλη των θηλέων σχολή στη χώρα μας!
  Κάπως έτσι λοιπόν, διαμορφώνεται μία σύντομη λίστα με υποψήφια για συνέντευξη ονόματα που είσαι σίγουρος πως δεν θα σε απογοητεύσουν και ταυτόχρονα εσύ ο ίδιος δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσεις, αφού πρόκειται για ορισμένους από όλους εκείνους που ονειρευόσουν μικρός ή στη μετέπειτα πορεία, ότι θα κάτσουν απέναντί σου και θα συνομιλήσουν μαζί σου... Και που έχουν τόσα πολλά να (σου) πουν...